◼️ نیروهای هژمون سیاست‌های تشنج آفرینانه در جهان را دنبال می‌کنند تا بتوانند حاکمیت خود را تحمیل کنند. همراه با ذهنیت ترکی حزب عدالت و توسعه و اسلاف این حزب، خاورمیانه به مرکز مناقشات و تنش‌های بین عناصر و مولفه‌های ان تبدیل شد. این منطقه که لازم بود حداقل در ابعاد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی با اتحادیه اروپا در رقابت قرار می‌گرفت، به کانون جنگ‌ها تبدیل شد.

ترکیه برای از میان برداشتن ثبات در کشورهای همسایه، هیچ فرصتی را از دست نداد. هر اندازه که دولتی نهادهای خود را سازماندهی کند و کارت‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی خود را بکار بگیرد، رئیس آ.ک.پ، رجب اردوغان هم دست به تعدی و تجاوز می‌زند و تنشها را افزایش داده و از طریق گسترش خشونت و ترور تلاش می‌کند تا ثبات را در منطقه بر هم زده و خود کنترل امور را بدست گیرد. مداخلات دولت ترک در لیبی، سوریه، عراق و آرتساخ، سومالی و اوکراین نمونه‌هایی از مداخلات گسترش یافته در این مورد منطقه به شمار می‌روند.

ذهنیت آ.ک.پ از گذشته آن جدا نیست، زیرا هدف تمام دولت‌های ملی اعم از لائیک یا غیر آن، استثمار و بهره‌برداری و به بردگی کشاندن خلق‌هاست. شعارهای ملی‌گرایانه یا دینی تنها گفته و خطاب سیاسی به شمار نمی‌روند، بلکه هدف این ست که نفرت، تبعیض و اختلافات ملی را گسترش دهند. سلاح رژیم‌های اتوریتر و دیکتاتور ایجاد فتنه‌انگیزی قومی، ملی و دینی بین شهروندان یک ملت است. دولت ترک و اردوغان و دولت‌های پیش از او هم از همان راه و شیوه تلاش می‌کنند تا دشمنی را بین عناصر و مولفه‌های منطقه‌ای افزایش دهند.

ملت-دولت ترک در درجه نخست بر نابودی خلق‌ها تاکید کرده و در صورتیکه قادر به این مسئله نشود، دست به اسیمیله کردن آنها می‌زند. دولت ترک نیروی خود را از تفاوت‌های مرزی نمی‌گیرد، بلکه از طریق اختلافات موجودیت خود را تضمین کرده و تلاش می‌کند تا خلق‌های منطقه را تضعیف کرده و آنها را در مقابل هم دیگر قرار دهد.

بر اساس نظرات رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، آ.ک.پ توسط آمریکا، بریتانیا و اسرائیل ایجاد شده است تا در راستای همگرایی و خدمت به هژمونی آنها خصوصا در منطقه خاورمیانه گام بردارد. کودتاهای نظامی در ترکیه، یکی از ابزارهای هر یک از سه دولت مذکور بوده‌اند تا جنبش‌های انقلابی در ترکیه را نابود کنند. این اقدام را هم از طریق تغییر شکل در سطح رهبری سازمان‌ها انجام می‌دهند.

فتنه کورد-ترک

پیشینیان اردوغان در ترکیه تلاش کردند تا سیاست‌های نابودی و کوچ اجباری علیه کورد را در کوردستان در پیش بگیرند، تا آرمان کوردی را از میان بردارند و از طرف دیگر نابودی اتنیکی کورد را تحقق ببخشند، از طرف دیگر، بین کورد و ترک فتنه‌انگیزی کنند، زیرا تنش‌سازی تنها سلاح تداوم دولت فاشیست ترک بوده است. به همین دلیل می‌توان گفت که طرح‌های دولت ترک همگی طرح‌هایی برای آسیمیلاسیون، نابودی و ایجاد تنش و فتنه انگیزی بوده‌اند، با این وجود این تلاش‌ها در روژاوای کوردستان با شکست مواجه شده و با ایجاد پروژه خودمدیریتی شمال-شرق سوریه، این طرحها ضربه‌ای سنگین دریافت کرده‌اند. زیرا برادری خلق‌ها در میان عناصر و مولفه‌های سوریه برقرار شده و طرح‌های اردوغان در خصوص فتنه‌انگیزی بین کورد و ترک را متوقف کرد.

فتنه کورد-عرب

هر سه دولت یاد شده در اشغال شهرهای جرابلس، باب، عزاز، عفرین و سریکانی و گری‌سپی دست داشتند، با اشغال این شهرها، تلاش کردند تا پروژه پیشتاز خاورمیانه را متوقف کرده و پیوند مناطقی را که در این پروژه قرار می‌گرفتند از یکدیگر قطع کنند. اما با این حملات اشغالگرانه هم این پروژه متوقف نشد، اما دولت ترک به شیوه دیگری وارد عمل شده و این باره از طریق قتل روسای عشایر عرب جنگ ویژه خود را ادامه داد تا این بار عشایر عرب را علیه خودمدیریتی دمکراتیک بشورانند، اما این تلاش‌ها هم با  شکست مواجه شدند، زیرا برادری کورد و عرب در سایه پروژه ملت دمکراتیک به واقعیتی ملموس تبدیل شده بود.

علت شکست دولت ترک در مقابل سیستم برادری خلق‌ها به خودمدیریتی میان عناصر و مولفه‌های شمال-شرق سوریه بازمی‌گردد که آن را به صورت برابری‌طلبانه و بدون تبعیض گسترش داده است، به همین دلیل است که دولت ترک همیشه درصدد است با تهدید منطقه را به سوی جنگ بکشاند. پراکنده کردن شایعات در این رابطه، هدف قرار دادن خانواده‌های میهن‌دوستی مانند خانواده گُلو در این رابطه بوده است. اما با این وجود هم اعتماد خلق روژآوا به نیروی نظامی خود باعث شکست دولت اشغالگر ترک در حمله به روژآوا بوده است. رژیم ترک همیشه تلاش‌های خود را برای فتنه‌انگیزی در میان خلق‌ها گسترش داده است. اردوغان هم اکنون کورد را هدف حملات و تهدیدهای خود قرار می‌دهد و در سوریه این اقدام را از طریق عرب‌ها انجام می‌دهد. همچنین عرب‌های سوریه را در مقابل ارمنیان در قره باغ و در لیبی مورد بهره‌برداری قرار می‌دهد. هم اکنون اعراب سوری را در مقابل اعراب لیبی قرار داده است.

وضعیت کنونی در عرصه سیاسی نشان می‌دهد که حداقل در طول یک دهه گذشته، اردوغان دو مسیر را در پیش گرفته است: در خارج از ترکیه به مقتضای وضعیت هر کشور شعار اسلام و امت اسلامی را سر داده است و در داخل ترکیه با تکیه بر ترک بودن، تلاش کرده است فضای سیاسی این کشور را به سوی یکپارچگی ببرد. باید در مقابل این رویکرد اردوغان در کل منطقه هوشیار بود. روژهلات کوردستان، باشور کوردستان مناطقی هستند که از پتانسیل بسیار بالایی برای فتنه انگیزی‌های اردوغان برخوردار می‌باشند.◻️