از ابتدای انقلاب سوریه در سال ۲۰۱۱، حکومت دمشق با اتکا به یک راهبرد ویژه، یعنی از میان برداشتن انقلاب سوریه و بقای قدرت، حفظ ملت-دولتی ضد تکثر را در پیش گرفته است. اما این ذهنیت راه را برای دخالت‌های خارجی و اشغال جغرافیای این کشور باز کرده است.

حکومت دمشق به جای در پیش گرفتن راه گفتگو و پذیرش خواسته‌های اجتماعی جامعه سوریه مبنی بر آزادی و بهبود مسیر دریافت مطالبات، گزینه پاسخ نظامی را در مقابل خلق بکار برده است. در این رابطه شاخه‌های امنیتی و ارتش را به عنوان چماقی مهیب بر سر خلق‌های سوری نگاه داشته است.

رژیمی استالینیستی که بر رویکرد امنیتی استوار است

عمر مقداد روزنامه‌نگار سوری در این رابطه اظهار داشت که حکومت دمشق، به عنوان سیستمی استالینیستی عمل کرده و در این رابطه می‌افزاید: رژیم سوریه هیچگونه راهکار سیاسی برای حل مسئله نداشته و این رژیم اساسا یک رژیم استالینیستی به شمار می‌رود که غیر از راهبرد نظامی هیچ راهکار دیگری برای حل مسائل و مشکلات ندارد.

مقداد در بخش دیگری از اظهارات خود گفت: رژیم همیشه شیوه‌های نظامی را به کار برده است. زیرا از هیچگونه راه حل سیاسی برخوردار نیست. اما اگر رژیم این رویکرد خود را اصلاح کند به صورتی طبیعی دچار فروپاشی می‌شود. به همین دلیل امکان ندارد که رژیم راه را برای برقراری هیچگونه گفتگویی باز کرده و اجازه دهد که حل مسئله از طریق گفتگوی سیاسی پیش برده شود.

نیروهای دمکراسی

با آغاز خشونت‌های رژیم سوریه علیه تظاهر‌کنندگان که در سال ۲۰۱۱، نیروهای اپوزیسیون دمکراتیک در سوریه که خواهان گفتگو برای حل بحران سوریه بودند، خواستار حل ریشه‌ای این بحران شدند. از میان نیروهای دمکرات اپوزیسیون در سوریه، مجلس سوریه دمکراتیک در شمال –شرق سوریه اعلام موجودیت نمود. مجلس سوریه دمکراتیک تمامی احزاب سیاسی و خلق‌های منطقه شمال-شرق سوریه را در خود جای داده است و برنامه سیاسی مشخصی را در این خصوص تعریف کرده است. این برنامه سیاسی تحقق آزادی و برابری بین تمامی خلق‌های سوریه است. مجلس سوریه دمکراتیک از طریق دیالوگ سوری-سوری تلاش می‌کند راه حل بنیادی برای بحران سوریه بیابد، از نظر این مجلس، تنها راه ممکن برای ممانعت از تقسیم سوریه، دست‌یابی به آزادی و برابری خلق‌های سوریه است. اما حکومت دمشق در مقابل راهکارهای مجلس سوریه دمکراتیک مقاومت می‌کند؛ زیرا حکومت بعت به دیالوگ هیچگونه اعتقادی نداشته و هیچ گروهی را به رسمیت نمی‌شناسد.

نتایج کودتای نظامی

در رابطه با این موضوع، ابراهیم سلاج عضو هیات رهبری حزب متجدد (Nûjen) و دمکراتیک اظهار کرد: رژیم سوریه، رژیمی نظامی بوده و از طریق کودتای نظامی در سال ۱۹۷۰ به قدرت رسیده است و تنها به نیروی نظامی نیز متکی است. این حزب اساسا به راهکارهای نظامی اتکا داشته و هیچگونه باوری به گفتگو ندارد. و همیشه برای حل مسائل و مشکلات خلق‌های سوریه به نیروی نظامی متکی بوده است. نتیجه آن وضعیت کنونی است.

در این میان مجلس سوریه دمکراتیک از زمانی که در سال ۲۰۱۵ تاسیس شده است همیشه برای تامین راه‌های منتهی به حل بحران‌های سوریه تلاش کرده است. همیشه تاکید کرده است تلاش‌های یکپارچه اپوزیسیون دمکراتیک میهنی سوریه می‌تواند از طریق گفتگوهای داخلی و خارجی به راه حلی خاتمه پیدا کند. مجلس سوریه دمکراتیک برای حل بحران کنونی سوریه از طریق سیاسی تلاش‌های فراوانی را به عمل آورده و تلاش نموده است تا با حکومت دمشق نیز گفتگوهایی را برقرار کند. اما حکومت دمشق بر رویکردی که در پیش گرفته است همچنان تاکید داشته و در نتیجه این تصلب، تلاش‌ها برای گفتگو پیشرفتی نکرده و به مذاکره ختم نشد.

دمشق همچنان بر اساس ذهنیت نژاد‌پرست خود عمل می‌کند

بدران چیا کورد، معاون ریاست مشترک مجلس سوریه دمکراتیک نیز در این باره اظهار داشته است: با آنکه حکومت دمشق هیچ موضع یا پروژه سیاسی را برای حل بحران سوریه در دست ندارد، همچنان بر اساس ذهنیت نژادپرست خود عمل می‌کند. چیا کورد در این باره اظهار داشت: حکومت دمشق هم اکنون نیز تلاش می‌کند به دوران قبل از سال ۲۰۱۱ بازگردد، نیروهای خود را مجددا تقویت کند و حاکمیت خود را بر تمامی مناطق ابقا کند، اما تمامی تلاش‌های دولت سوریه در این راستا بدون نتیجه مانده‌اند. بدران چیا کورد در رابطه با دولت سوریه اظهار داشت: حکومت دمشق از طریق نژادپرستی، راه‌های گفتگو را مسدود کرده است. حتی در همین اواخر از نشست ژنو خارج شدند.

خیره سری دولت دمشق بر بقای بحران سوریه افزوده و راه را بر مداخلات خارجی و اشغالگری هموار می‌کند

خیره سری حکومت دمشق در گفتگوها با مجلس سوریه دمکراتیک و گروه‌های اپوزیسیون دمکراتیک خارج از سوریه، تاثیری منفی بر جامعه سوریه داشته است. با چنین برخوردی، بحران سوریه افزایش می‌یابد، دردها و آزارهای خلق ادامه پیدا کرده و موزائیک سوریه از میان می‌رود. در نتیجه راه برای مداخله خارجی و اشغالگری خاک سوریه از سوی دولت اشغالگر ترک هموار می‌شود.

در همین رابطه ابراهیم سلاج نیز اظهار داشت: نتایج و تاثیراتی که رژیم سوریه از خود برجا گذاشته است، امروز به تقسیم و انهدام موزائیک سوریه، فروپاشی اقتصادی و دخالت خارجی و اشغال خاک سوریه منجر شده است.

عمر مقداد از روزنامه‌نگاران سوری نیز در همین رابطه اظهار داشت که لجاجت و خیره سری رژیم سوریه و اتکای این حاکمیت بر راهکارهای نظامی اجازه داده است عناصر و مؤلفه‌های سوریه تقسیم شده و انسجام بین این عناصر خصوصا در ابعاد دینی، اتنیکی از میان برود.

از طرف دیگر ناظران اعلام می‌کنند که امکان ندارد که حکومت دمشق بتواند به قبل از سال ۲۰۱۱ بازگردد، همچنین تداوم لجاجت و خیره سری و عدم پذیرش گفتگو، بر تداوم فروپاشی در سوریه تاثیرگذار بوده و همچنان راه را برای اشغالگری و تجزیه خاک سوریه هموار می‌کند.

منبع: ANHA