پس میهن‌دوستی کجا می‌ماند؟!

"نباید مثل گذشته بگوییم دوستمان کوهستان است و یکباره به سوی کوهها راه بیفتیم و از خاکمان دست برداریم. اگر میهن‌دوستی عشق به میهن باشد در آنصورت باید علیه اشغالگری، غصب و حملات نابودگرانه ایستادگی نماییم و موطنمان را ترک نکنیم."

قاسم انگین عضو کمیته مرکزی حزب کارگران کوردستان (پ.ک.ک) حملات اشغالگران علیه کوردستان، وضعیت اجتماعی کوردها و مقاومت علیه اشغالگری را مورد ارزیابی قرار داد.

قاسم انگین با اشاره به وضعیت اجتماعی کوردها گفت:"کوردها اگر تاکنون در مقابل دهها حمله و اشغالگری توانسته‌اند از خود دفاع نموده و به زندگی خود ادامه دهند به سبب سازماندهی اجتماعی آنان بوده است. کوردها با سازماندهی اجتماعی به امروز رسیده‌اند. شاید در زمینه ملی نتوانسته‌اند سازماندهی اصولی ایجاد کنند اما با قبایل، عشایر و کنفدراسیون‌های خویش، همچنین با زندگی در جغرافیایی ژئواستراتژیک به حیات خود ادامه داده‌اند.

باید بدانیم دهها اتنیسیته در دهها منطقه جهان از میان رفتند. حمله‌ای که بر آنان شد یک دهم حملاتی است که بر کوردها شده است. اشغالگران به آنان پایان دادند، اما کوردها به حیات خویش همچنان ادامه داده‌اند. کوهها به پناهگاه آنان مبدل شدند، عشیره هم به سازماندهی جمعی دفاعی کوردها مبدل شد.

"پنج هزار سال است که اشغالگران به کوردها حمله می‌کنند"

قدمت عشایر کوردستان به شش هزار سال می‌رسد. این تاریخ به دلیل آغاز نخستین حملات اشغالگرانه به کوردستان حائز اهمیت است. گفته می‌شود که جغرافیا از تارخی  نشأت می‌گیرد. جغرافی کوردستان نیز در چهارچوب تاریخ کوردستان شکل گرفته است. خاک کوردها در مسیرهای استراتژیک آمد و رفت واقع شده است. منابع مهم آبی و زمین‌های حاصلخیز در آن واقع شده‌اند. بشریت نخستین پیشرفت‌های خویش را در این منطقه تحقق بخشیده است.

به همین دلیل تمام آنانی که خواهان دستیابی به قدرت بوده‌اند قبل از هر چیز به کوردستان حمله کرده‌اند. این به معنی اشغال و غارتی پنج هزار ساله و بدون توقف است. قریب ۵ هزار سال است که اشغالگری بر کوردستان تحمیل می‌شود. گذار از کلان به قبیله ضروری بوده است. همچنین گذار از قبیله به عشیره هم بر اساس ضرورت خوددفاعی صورت گرفته است. هر اندازه که هدف حملات بیشتری قرار گرفته باشند اما سرزمین خود را ترک نکرده‌اند."

"کوردها در هر مرحله از حملات اشغالگران به کوهها پناه بردند"

قاسم انگین در ادامه می‌گوید:"کوردهایی که توان جنگ با شاه، سلطان، پادشاه، قیصر و حتی امپراطوریهای‌ مهاجم به کوردستان را نداشتند به کوهستان‌ها پناه بردند. اینگونه به زندگی ادامه دادند. آنها که به زندگی در دشت‌ها ادامه داده و مقاومت کردند؛ یا قتل‌عام شدند و یا سر تسلیم فرود آوردند و به شریک اشغالگران مبدل شدند."

قاسم انگین در ادامه یادآور شد که اشغالگران و استعمارگران در اولین گام پس از حملات اقدام به آواره نمودن ساکنان مناطق کوردستان کرده‌اند و افزود:"اگر به سیاست‌های چند سال گذشته نگاه کنیم به ماهیت این سیاست پی می‌بریم."

قسم انگین به آوارگی خلق باشور در پی حملات صدام حسین، آوارگی ایزدی‌ها پس از حمله داعش، آوارگی کرکوکی‌ها پس از حملات رژیم عراق در اکتبر ٢٠١٧، آوارگی کوردهای باکور پس از حملات رژیم ترک و سوزاندن روستاها، آوارگی کوردهای روژهلات پس از حملات خمینی، آوارگی کوردهای روژاوا پس از حملات داعش و اخیرا آوارگی ساکنان سریکانی و گریسپی در پی حملات رژیم تبهکار ترکیه اشاره کرد.

"در برابر حملات غارتگران، نباید خاکمان را ترک کنیم"

قاسم انگین خاطرنشان کرد که کوردها پس از حمله غارتگران نباید مثل سابق به کوهها پناه برده و سرزمین خویش را رها کنند. انگین اظهار کرد:"در سختی‌ها و مصائب کوچک نباید میهنمان را رها کنیم. نباید از میهنمان دست بشوییم. در گذشته با این شیوه می‌توانستیم از حیات خویش دفاع کنیم، اما در مقطع مدرنیته‌ی سرمایه‌داری، ترک میهن به نابودی می‌انجامد. پناه بردن به کوهها در گذشته به معنی زندگی آزاد بود اما امروز به معنی گسستگی و اضمحلال است.

به اختصار، «هر کوردی از میهن‌دوستی خویش و عشق به میهن سخن می‌گوید. هر کورد با افتخار مدعی است که تا چه حدی به خاک ابا و اجدادی پایبند است. اما جالب توجه است که هیچ خلقی به اندازه کوردها به آسانی سرزمین خویش را رها نمی‌کنند. آیا خلق دیگری هم مثل کوردها که سرزمینش را به دیگران واگذار کند وجود دارد؟

ما باید بدانیم که هیچ خلقی به اندازه کوردها سرزمینشان را به آسانی رها نمی‌کنند. واقعیت آنچه روی داده و روی می‌دهد اینگونه است. پس عشق به میهن، به سرزمین و میهن‌دوستی کجا می‌ماند؟ اگر میهن‌دوستی عشق به میهن است بنابراین نباید در مقابل اشغالگران، غارتگران و حملات استعمارگران موطنمان را ترک کنیم.»