پیمان ویان، عضو شورای هماهنگی جامعه زنان آزاد شرق کوردستان (کژار) در گفتگو با برنامه "هلی سه" تلویزیون آرین خیزش‌ مردم در شهرهای مختلف را حاکی از شکست سال‌ها سیاست سرکوب‌ عنوان کرد. پیمان ویان تأکید کرد خلق کورد و زنان این حکومت را نمی‌خواهند، همانطور که از همان ابتدا آنرا نمی‌خواستند.

پیمان ویان اعتراضات جاری را نشانه عدم قبول حاکمیت و ایدئولوژی آن از سوی مردم عنوان کرد و گفت خلق‌های تحت ستم و زنان در طول ۴٣ سال گذشته در میادین و خیابان و زندان‌ها به مقاومت ادامه داده‌اند.

عضو شورای هماهنگی کژار افزود مردم می‌دانند جایی که می‌توانند در آن حق خود را پس بگیرند میدان است و مانند سال‌های قبلی دوباره به میدان آمده‌اند.

وی ملی‌گرایی، دین‌گرایی و جنسیت‌گرایی را سه عنصر ساختاری حکومت ایران دانست و گفت نظام از تمامی این خصلت‌ها تحت عناوین مختلف به عنوان سلاحی علیه زنان استفاده می‌کند.

پیمان ویان همچنین بحران اقتصادی را ناشی از سیاست ایران عنوان کرد و گفت اگر مردم فقیر و بیکارند نیز تقصیر حکومت است. مردم این حکومت را نمی‌خواهند همانطور که از همان ابتدا آنرا نمی‌خواستند.

عضو شورای هماهنگی کژار، اقدام جسورانه شلر رسولی را فریادی در برابر ذهنیت تجاوزگر دانست که در مریوان بلند شد، مردم از فریاد شلر دفاع کردند و در پی قتل ژینای سقزی در تهران، ابعاد آن مقاومت گسترش یافت. پویایی اولیه در مریوان به نقاط دیگر سرایت کرد.

پیمان ویان افزود: "رژیم سعی کرد در زندان‌ها اراده زنان را بشکند، گرچه سراسر ایران زندانی برای زنان است. بیش از همه سعی کرد با اعترافات اجباری و با زور پخش اقرارات، وجهه اجتماعی آنان را تخریب کند. اما حکومت حالا می‌بیند که نمی‌تواند جلوی مقاومت زنان را بگیرد. زنان ملل مختلف در زندان‌های ایران از مقاومت یکدیگر الهام می‌گیرند. این مبارزه در داخل و خارج از کشور رو به گسترش است.

وی حجاب را پوششی برای حمله به زنان خواند و آنرا سلاحی در دست رژیم عنوان کرد که تحت لوای آن به زنان حمله کند و به کنج خانه‌ها براند. پیمان ویان، پیام معترضان در خیابان به حکومت را این دانست که: "ما دیگر اجازه نمی‌دهیم ارزش‌های ما را پایمال کنید".

عضو شورای هماهنگی کژار همراهی مردان با اعتراضات زنان را شایان تقدیر دانست و گفت این مهم است که همه یک شعار می‌دهند، یکصدا به گوش می‌رسد و وقتی که مریوان بپا می‌خیزد، سقز هم بلند می‌شود و پس از آن سنه پاسخ می‌دهد، سپس تهران اعتراض می‌کند و به مشهد و اصفهان می‌رسد. این خشم مردم را نشان می‌دهد که این رژیم را نمی‌پذیرند.