پارت دمکرات کوردستان (پ.د.ک) برای اولین بار در سال ۱۹۹۲ علناً با دولت ترکیه علیه جنبش آزادی کوردستان همکاری کرد. به دنبال این همکاری پ.د.ک و دولت ترکیه در ۳ اکتبر ۱۹۹۲ به شکلی مشترک جنبش آزادی کوردستان را هدف حمله نظامی قرار دادند. این حملات تا پایان ماه اکتبر ادامه داشت. در سال ۱۹۹۹ چندین بار جنگ بین گریلاهای جنبش آزادی کوردستان و پ.د.ک در گرفت. در جریان تمامی حملات صورت گرفته، پ،د.ک در کنار دولت اشغالگر ترک علیه جنبش آزادی می‌جنگید. این حزب اجازه داد که ترکیه برای هدف قرار دادن و حملات خود، به آسانی از خاک باشور کوردستان استفاده کند.

همچنین از سال ۱۹۹۵ به ترکیه اجازه استفاده از پایگاه‌های نظامی و اطلاعاتی در باشور كوردستان را داده است. در سال ۱۹۹۷، حزب دمکرات کوردستان به دولت ترکیه اجازه داد تا قندیل و تا مرز چومان و حاجی عمران در نزدیکی مرز ایران پیشروی کرده و به پیش قراول تانک‌های دشمن تبدیل شدند. همچنین نیروهای فاشیستی ترک را اسکورت کرد که به راحتی به روستای پردشال در منطقه بین رانیه و سوران بروند.

بعد از شروع حملات و جنگ ترکیه-پ.د.ک علیه نیروهای گریلایی پ.ک.ک، جنگ داخلی بین پ.د.ک و گریلاهای جنبش آزادیخواهی تا سال ۲۰۰۱ ادامه داشت. در سال ۲۰۰۰ که عبدالله اوجالان، رهبر خلق کورد تصمیم به ایجاد تغییرات بنیادی در این جنبش گرفت، ترکیه و پ.د.ک نیروهای ویژه خود در جنگ با گریلاها را حذف کردند. ترکیه حزب الله را حذف و منحل کرد، تعدادی از نیروهای این جریان را با وجود همکاریهایی که کرده بودند، به قتل رساند. پ.د.ک نیز اقداماتی مشابه انجام داد. سامی عبدالرحمن و فرانسوا حریری که معمار جنگ داخلی گریلاهای آزادی کوردستان و پ.د.ک بودند، به طرق جدا از سوی خود پ.د.ک کشته شدند. به این شیوه تلاش کردند که انتشار واقعیات این رویدادها در آینده را غیرممکن کنند.

در روند انجام توطئه بین‌المللی علیه رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان، ابتدا و در راس همه باشور کوردستان و سپس بخش‌های دیگر کوردستان علیه این توطئه و ربایش به میدان آمدند و اعتراضات میلیونی سازماندهی کردند. این وضعیت باعث شد علی‌رغم تلاش‌های پ.د.ک و رئیس آن مسعود بارزانی، جنگ جدیدی علیه پ.ک.ک انجام نگیرد. به همین دلیل مسعود بارزانی نیز مجبور شد و گفت: "جنگ بین کورد و کورد را حرام کرده است."

با گذشت زمان پ.ک.ک در جامعه باشور کوردستان محبوبیت بیشتری پیدا کرد. در حملات ۲۰ فوریه ۲۰۰۸ ترکیه علیه جنبش آزادیخواهی، جامعه باشور کوردستان حمایت خود از پ.ک.ک را در عالیترین وجهه خود به نمایش گذاشت. ساکنان شهرهای بامرنی و آمیدی اجازه ندادند که نیروهای دولت اشغالگر ترکیه تانک‌ها و سلاح‌های سنگین خود را  از پایگاه‌ها خارج کرده و گریلاها را هدف حمله قرار دهند. مردم راه پادگانها را بستند و به نیروهای اشغالگر اجازه خروج از آن را ندادند. این وضعیت نشان داد که جنبش آزادی کوردستان و گریلاها در قلب مردم باشور جای خود را باز کرده‌اند. از طرف دیگر، پ.د.ک به همکاری خود با ترکیه ادامه داده و چه به شکل علنی و چه مخفیانه از سیاست‌های این حکومت اشغالگر حمایت کرده است.

رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان با تغییر روند استراتژیک به دنبال حل مسئله کورد بود و ترکیه و پ.د.ک را در موقعیت دشواری قرار داد. به همین دلیل ترکیه مخفیانه چند نفر را به منظور گفتگو پیش رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان فرستاد و خواستار آتش بس شد. پ.د.ک با آگاهی از این امر سعی در بهبود روابط خود با پ.ک.ک داشت. اما در جریان حملات صورت گرفته علیه پ.ک.ک به انحای متفاوت از این حملات پشتیبانی کرد. گاهی مستقیم در این حملات شرکت داشته، گاهی نیروی پشتیبان بوده و گاهی نیروی استخباراتی ترکیه بوده است. با مطرح شدن موضوع حل مسئله کورد توسط رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان که تحت نام "گفتگوهای صلح" شناخته شده است، پ.د.ک نیز بر اساس آن موضعی مشخص به خود را اعلام کرد. از یک سو با آ.ک.پ همکاری کرده و از طرف دیگر اعلام کرد که می‌تواند با جنبش آزادیخواهی کوردستان مسائل خود را حل کند و به درخواست اتحاد ملی کوردستان مطرح شده توسط رهبر آپو جواب مثبت داده و جای می‌گیرد. در سال ۲۰۱۲ یک کمیته اجرایی متشکل از پ.ک.ک، پ.د.ک، ی.ن.ک و تعداد زیادی از احزاب دیگر کوردستان به منظور انجام اقدامات لازمه جهت برگزاری کنگره ملی کوردستان شکل گرفت. مسعود بارزانی و نچیروان بارزانی نیز در جلسات این کمیته شرکت داشتند. اولین جلسه کمیته در هولیر برگزار شد. برای کوردها امید بزرگی به وجود آمده بود. آ.ک.پ نیز همچنین به طور موازی جلساتی را با رهبر خلق کورد آغاز کرد. این جلسات در سال ۲۰۱۳ به سطح دیدار هیئت‌های رسمی و دیپلماتیک دو طرفه رسید. در نهایت این گفتگوها به امضای توافقنامه دولمه باغچه منجر شد. در این لحظه بود که اردوغان گفتگوها را رد و اعلام کرد که توافقی وجود ندارد. در ژوئیه ۲۰۱۵ جنگ، ویرانی و نسل‌كشی ملت کوردستان و جنبش آزادی آن را شروع کردند. پ.د.ک نیز موازی با اقدامات آ.ک.پ جنگ بی‌سابقه و مخفی را علیه جنبش آزادیخواهی کوردستان آغاز کرد، به شکلی که در صحنه سیاسی کوردستان به وضوح قابل مشاهده بود. اولین اقدام این جنگ، انحلال کمیته مشترک اجرایی کنگره ملی کوردستان بود. این کمیته به دلیل ممانعت پ.د.ک دیگر نتوانست به کار خود ادامه دهد. پ.د.ک متعاقبا اعلام کرد که نیروها و افراد وابسته به جنبش آزادیخواهی کوردستان حق ورود به هولیر را ندارند. با توسل به زور تلاس کرد که بعضی‌ها را ترسانده و مجبور به ترک هولیر کند، بعضی‌ها را بازداشت و بعضیها نیز در نهایت ناچار به خروج شدند.

ترکیه و حکومت آ.ک.پ  با اشغال جرابلس، باب، اعزاز و اخترین، زمینه‌های اولیه اهداف اشغالگرانه خود در  شمال و شرق سوریه را فراهم کرد. با اشغال این مناطق، زمینه‌های اشغال عفرین، سریکانی و گری سپی را فراهم آورد.

پ.د.ک با انحلال PDK-S، که در سال ۲۰۱۵ تشکیل داده بود، همین جریان را مجدداً و تحت نام ENKS تاسیس کرد و تلاش کرد در سریکانی و گری سپی نقش بازی کند و از جنگ و حملات نظامی دولت ترک علیه جنبش آزادیخواهی کوردستان حمایت کرد.

دولت ترکیه در دسامبر ۲۰۱۷ طرح حمله و اقدام به اشغال منطقه برادوست را آماده کرد. ابتدا سعی کرد از رودخانه حاجی بگ عبور کرده و وارد این عرصه شود. سپس بر روی رودخانه حاجی بگ اقدام به پل سازی کرد و تلاش کرد از این طریق نیروهای خود را به دشت حیات، کوه سیرو و برمیز بفرستد. این اقدامات همه با کمک نیروهای مسلح پ.د.ک انجام گرفت. شواهد و مدارک کافی برای این موضوع وجود دارد. مقامات پارت دمکرات کوردستان تلاش کردند که پ.ک.ک را مسئول این حملات معرفی کنند. اعلام می‌کنند، 'اگر پ.ک.ک نبود، دولت ترکیه وارد منطقه نمی‌شد و به روستائیان آسیبی نمی‌رساند'. همچنین می‌گویند که غیرنظامیان در حملات هوایی ترکیه نیز جان خود را از دست می‌دهند. پ.د.ک برای توجیه و اقدام به حملات اشغالگران ترک از این بیانیه‌ها و اعلانات استفاده می‌کند.

در تاریخ ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸، دولت فاشیستی ترکیه حملات اشغالگرانه به برادوست را آغاز کرد و همزمان با این روند با همراهی گروه‌های مزدور جیش النصره و اخوان المسلمین حملات اشغالگرانه در عفرین را شروع کرد. مارس ۲۰۱۸ پس از اشغال عفرین و قتل‌عام خلقمان در این منطقه، حملات خود را به برادوست و باشور کوردستان را شدت بخشید. ۲۶ مارس ۲۰۱۹ تلاش کرد که حملات اشغالگرانه خود به برادوست را تا خواکورک و کوه شکیف گسترش دهد. این واقعه با روز تحلیف نچیروان بارزانی برای ریاست منطقه فدرال اقلیم کوردستان همزمان بود و مولود چاوش اوغلو، وزیر امور خارجه ترک نیز در این مراسم و در هولیر حضور داشت.

به موازات این اقدمات اشغالگرانه، حملات هوایی ترکیه به مناطق باشور کوردستان، نظیر شلادزه، درلوک و در نواحی مرزی ادامه داشت و در این حملات تعداد زیادی از غیرنظامیان نیز زخمی شدند. اما پ.د.ک تلاش کرد این کشتارها و حملات را به مانند همیشه عادی و قانونی جلوه دهد. دولت اشغالگر ترکیه در آگوست سال ۲۰۱۹ حملات خود به برادوست را متوقف و حملات خود به هفتانین را آغاز کرد. این حملات تا ماه اکتبر ادامه داشت. در ماه اکتبر  با شروع حملات اشغالگری سریکانی و گری سپی، حملات هفتانین متوقف شد. در حملات ترکیه به سریکانی و گری سپی، پ.د.ک تلاش کرد که حکومت ترک به ENKS نیز نقشی اعطا کند. اما دولت اشغالگر ترکیه در هیچ جایی از این مناطق جایگاهی برای  ENKS در نظر نگرفت، اگرچه این جریان در كنار پ.د.ک بود و سیاست‌های آنها را دنبال کرد، اما اجازه ورود به این مناطق اشغالی را پیدا نکردند. دولت ترکیه پس از اشغال سریکانی و گری سپی در سال ۲۰۲۰ حملات خود به هفتانین را مجددا از سر گرفت. در این بین پ.د.ک در بعضی موارد علنی و در برخی مواقع مخفیانه از حکومت ترک حمایت کرد. پ.د.ک حتی با دولت عراق تفاهم کرده و نیروهای مرزی عراقی را به این مناطق آورده و تلاش کرده است که عرصه حضور نیروهای گریلایی را تنگ‌تر کرده و سیاست‌های حکومت ترکیه را به شیوه‌ای بهتر اجرایی نماید. به این منظور اعلام کرد که "نیروهای پ.د.ک و ارتش عراق حق دارند در هرجایی که تنش وجود دارد، حضور یابند" و بدین وسیله حمایت خود از ترکیه را مخفی کرد و سپس ادعای مالکیت بر مناطقی که گریلاها ۳۰ سال است در آن حضور دارند را مطرح کرد.

حکومت ترکیه طی چهار سال گذشته حملات خود به باشور و روژاوای کوردستان را ادامه داده است، پ.د.ک همواره سعی کرده این حملات را قانونی جلوه بدهد، دولت اشغالگر ترکیه این حملات را به صورت برنامه‌ریزی شده و مرحله‌ای انجام داده است. در منطقه برادوست قبل از شروع حملات اشغالگرانه، موجی از حملات سنگین را آغاز کرد. وقتی که مخالفت و نارضایتی کوردها را مشاهده کردند، این حملات را در حجم کمتری ادامه دادند. در جنگل‌هایی که درختان آن را قطع کرده‌اند، جاده و ساختمان‌سازی کرده و تلاش دارند در آن ساکن شوند. پ.د.ک نیز می‌خواهد در این مناطق حضور داشته باشد و همان تاکتیک‌ها و برنامه‌های دولت ترک را دنبال می‌کند.

پ.د.ک این طرح را در دو سال اخیر آغاز کرده است، در آوریل ۲۰۲۰ نیروهای خود را به زین ورته فرستاد، منطقه‌ای که کاملا گریلایی می‌باشد. نیروهای گریلا به دیدار پیشمرگه‌های پ.د.ک رفتند و با آنها گفتگوی‌هایی به انجام رساندند. در ۱۶ آوریل، هواپیماهای جنگی ترکیه در نزدیک مواضع پیشمرگه‌های پ.د.ک، مواضح نیروهای گریلایی را هدف حمله قرار داده و سه گریلا به شهادت رسیدند. این موضوع باعث ایجاد تنش شده و تا مدتی ادامه داشت، اما جنبش آزادیخواهی کوردستان به منظور پیشگیری از جنگ داخلی، این تنش‌ها را متوقف کرد. اما با تمامی این اوصاف پ.د.ك منطقه را ترك نكرد و به مانند دولت اشغالگر ترکیه، نیروی دیگری را به زین ورته فرستاد. این موضع پ.د.ک باعث نارضایتی اتحادیه میهنی کوردستان، احزاب، سازمانها و نیروهای نظامی و افکار عمومی کوردستان شده است. به دلیل این اعتراضات مجبور به توقف اقدامات خود شد، در ۲۵ اکتبر  که تصور می‌کرد، اوضاع آرام شده است، نیروهایی را به مناطق گریلایی اعزام کرد و تلاش کرد سنگرسازی کند. این اقدامات پ.د.ک در گاره تا ۳۰ اکتبر ادامه داشت و تلاش کرد آن را تا ۴ نوامبر ادامه یابد. در این تاریخ عملیات جدیدی در گاره آغاز کرده و علیرغم هشدارهای نیروهای گریلایی سعی کردند در حوالی روستای بیداوه مستقر شوند، اما علی‌رغم تمامی هشدارها به اقدامات خود ادامه دادند و پس از حادثه ۷ نوامبر تلاش کردند با انتشار مطالب دروغ حقیقت را وارونه جلو بدهند و در رسانه‌های خود از آن به عنوان "گریلا به ما حمله کرد" نام بردند. اما افکار عمومی کوردستان که از نزدیک شاهد اتفاقات بود، این تبلیغات را نپذیرفت.

پ.د.ک به موازات دولت ترکیه که می‌خواست خود را در جبهه‌های گریلایی مستقر کند و با تبعیت از آن به این سیاست ادامه داد. در تاریخ ۱۳ دسامبر ساعت ۱۰:۰۰، در نزدیکی روستای رشانکه در نزدیکی زوته از توابع دهوک، نیروهای ویژه پ.د.ک یک اتومبیل حامل نیروهای گریلا و اعضای یک سازمان دوست را متوقف کردند. نیروهای پ.د.ک که نیروهای گریلایی را در اتومبیل مشاهده کرده، در حالیکه اتومبیل متوقف نیز شده بود، آن را هدف تیراندازی قرار دادند. حوالی ساعت ۲۰:۳۰ همان روز ، یک اتومبیل گریلایی دیگر که بین روستاهای کانه و سرگله منطقه آمیدی و در مسیری گریلایی در حرکت بود، توسط زره‌پوش‌های پ.د.ک متوقف و محاصره می‌شود. نیروهای پ.د.ک این اتومبیل را هدف شلیک قرار داده و شروع به حمله می‌کنند، در نتیجه درگیری  ۳ گریلا و دو نفر دیگر زخمی می‌شوند.

لازم به ذکر است، پس از حمله  گسترده ترکیه به آواشین، زاپ و متینا در ۲۳ آوریل، پ.د.ک نیروهای خود را به سمت این مناطق به حرکت درآورد. در تاریخ ۴ ماه مه به همراه یک واحد از نیروهای مرزی عراق و تحت نام نیروهای مرزی در عرصه بیاوا و بیدهه از توابع متینا و در تپه‌ای مابین تشیشه و قمری مستقر شدند.

نیروهای پ.د.ک در ۵ ژوئن نیز از دو ناحیه تنگه بین تپه چارچل و تپه حکاری که مکانی استراتژیک در متینا است را هدف حمله قرار دادند. نیروهای گریلایی به این نیروی نظامی که هر لشکر آن از ۵۰  زره پوش تشکیل می‌شود، هشدار دادند که وارد این منطقه نشوند. اما این نیروها هشدارها را نادیده گرفته و با حالت تهاجمی سعی در پیشروی داشتند. نیروهای نظامی پ.د.ک از ۶ ژوئن در حال پیشروی هستند. در ماه ژوئن با کارشکنی و ایجاد فشار بر نیروهای گریلایی که نظامیان اشغالگر ترک در متینا را محاصره کرده اند ، مانع انجام عملیاتهای دفاعی این نیروها شدند. پ.د.ک در تلاش است با اعزام نیرو به متینا و با احداث مواضع و جاده‌ها این منطقه را به تسلط خود درآورد.

این اقدامات پ.د.ک با نارضایتی احزاب سیاسی باشور کوردستان، سازمان‌ها، نویسندگان، روشنفکران، هنرمندان، دانشگاهیان به طور عام ملت کورد در هر چهار بخش کوردستان و دیاسپورا مواجهه شده است. پ.د.ک در تلاش بود که این مسئله را به جنگ داخلی کوردها تبدیل کند. خلق کوردستان به طور شفاف مخالفت خود با جنگ داخلی را اعلام کرد. پ.د.ک از یک سو این کار را ادامه داد و از سوی دیگر آماده اعزام نیرو به منطقه رنجبراخا شده بود. این اقدامات زمانی متوقف شد که افکار عمومی کوردها، احزاب سیاسی، روشنفکران، نویسندگان و  هنرمندان مخالفت و اعتراض خود را به شکلی واضح بیان کردند. در متینا پس از آنكه دولت تركیه اقدام به بریدن درختان كرد و سعی كرد با احداث سنگر و ساختمان خود را تثبیت كند، پ.د.ك با سکوت خود در قبال اشغالگری، مانند تركیه سعی كرد در مناطقی كه سقوط كرده‌اند، مستقر شود. مشخص است، زمانی که اعتراضات مردم فروکش می‌کند و اوضاع کمی آرام می‌شود، دوباره تلاش خواهند کرد مناطق دیگری را اشغال کنند. پ.د.ک در دو سال گذشته این سیاست دولت ترکیه را پیاده کرده است. این روزها که توجه و تمرکز به نسبت به متینا کاهش یافته است، پ.د.ک خود را آماده کرده است که به برخی مناطق دیگر وارد شود. اطلاعاتی که از جدیدا از منطقه بدست آمده است، این مسئله را تائید می‌کنند. تمامی این موارد نشان از بازی خطرناکی است که پ.د.ک زیر نفوذ ترکیه و در همکاری با این حکومت فاشیستی به آن اقدام کرده است. در صورت بروز هرگونه جنگ داخلی کوردها، حزب دمکرات کوردستان مسئول آن خواهد بود و  لازم است که افکار عمومی کوردستان بسیار آگاهانه و هوشیار در این رابطه عمل کنند و پ.د.ک را برای متوقف کردن این سیاست‌ها تحت فشار قرار دهند.