خانواده بارزانی و حزبشان پ.د.ک از نخستین روز تأسیس تا به امروز با سازمان‌های کورد و کوردهای هر چهار بخش کوردستان دشمنی کرده‌اند. پ.د.ک در تمامی تاریخ خود بجز با کوردها با هیچ نیروی دیگری نجنگیده است. امروز دوباره سودای خیانت دیگری در سر دارد.
پارت دمکرات کوردستان (پ.د.ک) از سال ١٩۴۶ تا به امروز با کوردهای هر چهار بخش کوردستان دشمنی می‌کند. این حزب از خیانت و خودفروشی سیر نمی‌شود و بازهم به آغوش یکی دیگر از رژیم‌های کوردستیز منطقه خزیده است.
پ.د.ک امروز همزمان با پ.ک.ک، با خلق ایزدی و کوردهای روژاوا هم سر دشمنی دارد. بارزانی‌ها امروز دست در دست فاشیست‌های ترک گذاشته و نقشه کوردکشی دیگری را به اجرا گذاشته‌اند. هدف آنان از میان بردن تمامی دستاوردهای کوردها در ۵٠ سال اخیر است.
دشمنی بارزانی‌ها با کوردها تاریخی است
خانواده بارزانی که پارت دمکرات را غصب کرده‌اند دشمنی دیرینه‌ای با کوردها و سازمان‌های کورد دارند که حتی از قدمت پ.د.ک هم فراتر می‌رود.
بیهوده نیست که مرزهای چهاربخش کوردستان از سوی نیروهای اشغالگر به این خانواده مزدور سپرده شده است. تاریخ پ.د.ک را در دو جمله کوتاه می‌توان خلاصه کرد، گشاده‌رویی در برابر دولت‌های اشغالگر کوردستان و جنگ علیه مبارزه آزادیخواهی کوردها در هر چهارسوی کوردستان.
حزب ضد خلقی پ.د.ک
با نگاهی به تاریخ خانواده بارزانی و پ.ه.ک دیده می‌شود که گاهی با رژیم ایران، گاهی با عراق و اغلب با دولت ترکیه همکاری کرده‌اند. این جریان همیشه برای جلوگیری از آزادی کوردها فعالانه عمل کرده است.
در سده ١٩ بر مبنای سیاست‌های مرکزگرای دولت عثمانی، با نابودی فئودال‌های کورد خانواده بارزانی ظهور کرده‌اند.
از نقشبندی بسوی خاندان بارزانی
خانواده بارزانی از ترایق شیخ‌های نقشبندی و با کسب اجازه از خانواده نهری در منطقه بارزان سکنی گزدیدند. اگر چه اسناد دقیقی تاکنون در دست نیست اما تخمین زده می‌شود که این خانواده از منطقه موصل به منطقه کنونی بارزانی مهاجرت کرده‌اند.
در منطقه بارزان پس از وفات شیخ تاج‌الدین برادر و یا پسر او به نام عبدالسلام خود را شیخ عنوان کرده است. عبدالسلام بدون کسب اجازه از شیخ نهری خود را شیخ نام گذاشت و این اقدام با نارضایتی شیخ عبیدالله نهری مواجه شد.
عبدالسلام پس از نارضایتی شیخ عبیدالله نهری از منطقه بارزان متواری گشته و سپس پسر وی محمد با دستور شیخ عبیدالله به مقام شیخ رسید.
هدف اولیه آنان دستیابی به جایگاه عشیره‌های کورد بود
خانواده بارزانی در دوره فرزندان شیخ محمد عبدالسلام دوم، شیخ احمد ملا مصطفی بارزانی نیرومند شدند. اولین نزاع‌های آنان علیه عشایر کورد اصیل منطقه بهدینان بود.
بارزانی‌ها علیه عشیره‌های کورد همچون زیباری، برادوستی، سورچی، هرکی، برواری و ارتوشی اعلام جنگ کردند و گاه و بیگاه تنش‌هایی با دولت عثمانی داشتند.
پس از تنش‌ها با عثمانیان شیخ عبدالسلام در سال ١٩١۶ در موصل به دار آویخته شد و پس از آن برادر او شیخ احمد جانشین وی شد و در دهه ١٩٣٠ با عشیره برادوستی در منطقه برادوست اعلام جنگ کرد.
ملامصطفی بارزانی خود را به دولت ترکیه واگذار کرد
بارزانی‌ها علیه شیخ عشیره برادوستی شیخ رشید لولانی به جرم "تغییر مذهب و خروج از دین" اعلان جنگ کردند و با گذشت زمان علیه تمامی عشیره‌های منطقه جنگیدند و کار به جایی رسید که نیروهای انگلیسی و عراقی برای بازگشت آرامش وارد منطقه شدند.
پس از حملات هوایی انگلیسی‌ها شیخ احمد و ملا مصطفی بارزانی به دولت ترکیه پناهنده شدند. دولت ترکیه سال ١٩٣٣ شیخ احمد و ملا مصطفی را به دولت عراق تسلیم کرد و مدتی را در تبعید در سلیمانی بسر بردند.
فرار از جمهوری کوردستان در مهاباد
ملا مصطفی بارازانی سال ١٩۴٥ به روژهلات کوردستان رفت، با اینکه وظیفه دفاع از جمهوری کورد مهاباد را در سال ١٩۴۶ پذیرفت بود اما با ورود نظامیان رژیم ایران بدون هیچگونه مقاومتی کوردها را تنها گذاشت و متواری شد. مصطفی بارزانی به شوروی گریخت.
بارزانی در خارج از کوردستان همراه با ابراهیم احمد به تقلید از حزب دمکرات کوردستان ایران حزبی را تشکیل داده و نام آنرا حزب دمکرات کوردستان عراق قرار دادند. ملا مصطفی ١١ سال در شوروی زندگی کرده و پس روی کار آمدن عبدالکریم قاسم در عراق به جنوب کوردستان بازگشت.
پس از بازگشت از شوروی تلاش برای تصفیه حزب دمکرات کوردستان عراق را آغاز کرد
ملا مصطفی بارزانی پس از آنکه به جنوب کوردستان بازگشت با کمک نیروهای منطقه‌ای برای تصفیه حزب دمکرات کوردستان عراق از هیچ تلاشی چشم‌پوشی نکرد.
ملا مصطفی سال ١٩۴۶ بدون اطلاع کمیته مرکزی پ.د.ک-عراق با رژیم وقت عراق اعلام آتش‌بس کرد، به همین دلیل کمیته مرکزی پ.د.ک-عراق جلسه‌ای ویژه‌ای برگزار کرده‌اند و تصمیم به اخراج ملا مصطفی بارزانی گرفتند.
بارزانی گفت که این جلسه را نمی‌پذیرد، سپس در جلسه‌ای جداگانه هواداران بارزانی اقدام به اخراج ابراهیم احمد از پ.د.ک-عراق گرفتند و کمیته مرکزی پ.د.ک را فسخ کردند و کمیته مرکزی وابسته به ملامصطفی بارزانی کنترل پ.د.ک-عراق را بدست گرفت.
همکاری کثیف ملامصطفی با استعمارگران کوردستان
ملا مصطفی بارزانی موفق شده بود کنترل پ.د.ک را بدست بگیرد و از آن به بعد علیه نیروهای کورد بخش‌های مختلف کوردستان دست به همکاری کثیفی با نیروهای منطقه‌ای کرد.
پ.د.ک تحت کنترل بارزانی از آنروز به بعد تا امروز با تمامی احزاب و نیروهای کوردی جنگیده و نیرویی کوردی را نمی‌توان یافت که بارزانی‌ها علیه آنان اعلان جنگ نکرده باشند.
جنگ پ.د.ک علیه احزاب و نیروهای کورد به تفکیک سال؛
١٩۶١: پس از آنکه روابط پ.د.ک با حکومت عراق رو به وخامت گذاشت، حزب دمکرات کوردستان ایران اسلحه و مهمات فراوانی را به پ.د.ک رساند، اما پ.د.ک بدون اتلاف وقت با رژیم ایران همدست شد و در همین سال علیه حزب دمکرات کوردستان ایران اعلان جنگ کرد. سلیمان معینی یکی از رهبران کوردهای روژهلات با دستور شخص ملامصطفی به قتل رسید. پ.د.ک جنازه سلیمان معینی را به رژیم ایران تحویل داد.
١٩۶١-١٩۶۴: پ.د.ک بارزانی‌ها که ابراهیم احمد، جلال طالبانی و اعضای دیگر کمیته مرکزی سابق پ.د.ک را اخراج کرده بودند آنان را وادار به ترک خاک کوردستان کردند، ابراهیم احمد، طالبانی و دیگر اعضای کمیته مرکزی سابق پ.د.ک به روژهلات کوردستان مهاجرت کردند.
١٩۶۵: فایق بوجاک، دبیر کل حزب دمکرات کوردستان ترکیه در مورد تأسیس و اهداف این حزب نامه‌ای به مصطفی بارزانی نوشت. پس از مدت کوتاهی از ارسال این نامه فایق بوجاک از سوی دولت ترکیه به قتل رسید. مصطفی بارزانی نامه بوجاک را به سازمان میت ترکیه تحویل داده بود.
١٩۶۶: پ.د.ک با جبهه‌ای که ابراهیم احمد و جلال طالبانی برای مبارزه در کوردستان علیه رژیم بعث تشکیل داده بودند جنگید و از هر دو طرف ده‌ها کورد کشته شدند.
١٩۶٨: پ.د.ک برای فروپاشی حزب دمکرات کوردستان ایران با سازمان اطلاعات ایران (ساواک) همکاری کرد. در عملیات مشترک نظامی پ.د.ک و رژیم ایران در جنوب و روژهلات کوردستان ده‌ها پیشمرگه حزب دمکرات کوردستان ایران به شهادت رسیدند و این حزب زیان‌های بزرگی را متحمل شد.
١٩٧١: پس از شهادت فایق بوجاک دبیر کل حزب دمکرات کوردستان ترکیه، مصطفی بارازانی از سعید الچی دبیر کل تازه این حزب دمکرات کوردستان ترکیه خواست به زاخو سفر کند، سعید الچی به شیوه‌ای وحشیانه در زاخو از سوی بارزانی‌ها به قتل رسید. همچنین بارزانی‌ها به دکتر شوان (سعید قرمزی‌توپراک) که در حال تدارک آغاز جنگ گریلایی علیه رژیم ترکیه بود حمله‌ور شدند. دکتر شوان با دستور سازمان میت در سال ١٩٧١ و از سوی بارزانی‌ها گلوله‌باران شد.
١٩٧۵: پس از پیمان الجزایر، مصطفی بارزانی اعلام «آش بتال» (وادادگی) کرده و به ایران پناهنده شد. در همین سال بود که جلال طالبانی تصمیم گرفتند اتحادیه میهنی کوردستان را تأسیس کنند. بارزانی‌ها مخالف سرسخت آغاز فعالیت این حزب در میان کوردها بودند.
١٩٧۶: مصطفی بارزانی علیه اتحادیه میهنی کوردستان (ی.ن.ک) اعلان جنگ کرد، اما شکست خورد و به تهران گریخت.
١٩٧٨: پس از «آش بتال» گروهی از پیشمرگه‌های اتحادیه میهنی کوردستان با فرماندهی علی عسکری در حال عبور از مرز جولمرگ و دهوک (مرز شمال و جنوب کوردستان) در کمین نیروهای بارزانی قرار گرفتند. گفته می‌شود که مصطفی بارزانی پس از آنکه علی عسکری را به درختی بسته بود با گفتن این جمله که "مرد بزرگ با اسلحه بزرگ کشته می‌شود" وی را با آرپی‌جی به قتل رساند.
١٩٧٩: بارزانی‌ها پس از عقب‌نشینی بسوی مهاباد اقدام به سازماندهی مجدد پ.د.ک کردند، اما خلق مهاباد جنایات بارزانی‌ها در سال ١٩۶٨ و همکاری آنان با رژیم ایران را فراموش نکرده بودند به همین دلیل آنان را فراری دادند، بارزانی‌ها در واکنش به نارضایتی خلق مکریان، عشایر این منطقه را هدف حملات مسلحانه قرار دادند.
١٩٨٠: پس از این تاریخ احزاب گوناگون جنوب کوردستان به دو جبهه که پ.د.ک و ی.ن.ک آنان را هدایت می‌کردند تقسیم شدند. از سال ١٩٨٢ تا ١٩٨۴ میان این دو جبهه ده‌ها درگیری نظامی روی داد و صدها کورد کشته شدند.
١٩٨١: پ.د.ک و بارزانی‌ها از سال ١٩٨١ با رژیم آخوندی ایران همدست شدند و حزب دمکرات کوردستان ایران را هدف حمله قرار دادند. پ.د.ک و سپاه پاسداران ضربات مهلکی را بر حزب دمکرات کوردستان ایران به رهبری شهید دکتر قاسملو وارد کردند.
١٩٩٢: پس از جنگ اول خلیج، پارلمان جنوب کوردستان آغاز بکار کرد. اولین تصمیم این پارلمان اعلام جنگ علیه پ.ک.ک بود. پ.د.ک در حملات نظامی دولت ترکیه علیه پ.ک.ک فعالانه جای گرفت.
١٩٩۴: تا این سال حتی اگر درگیری‌های محدودی هم روی داده باشند اما در هر صورت پ.د.ک تلاش نمود به نیروی بلامنازع جنوب کوردستان مبدل شود. هدف پ.د.ک از این سیاست نه خدمت به خلق کورد بلکه کنترل دروازه مرزی ابراهیم خلیل و غصب درآمد سرشار آن بود. پ.د.ک در این چهارچوب علیه ی.ن.ک اعلان جنگ کرده و تا سال ١٩٩٧ به درازا کشید. در جنگ پ.د.ک و ی.ن.ک بیش از ١٠ هزار نفر جان باختند و ده‌ها هزار نفر دیگر خاک جنوب کوردستان را ترک کردند.
١٩٩۵: پ.د.ک و دولت ترکیه علیه پ.ک.ک عملیات نظامی فولاد را آغاز کردند. حملات اشغالگرانه روز ١٢ مارس شروع شد و تا ماه مه ادامه یافت.
١٩٩۶: روز ٣١ آگوست ١٩٩۶ پ.د.ک با کمک ارتش بعث عراق که قاتل ١٨٢ هزار شهروند کورد در جریان قتلعام انفال بود علیه اتحادیه میهنی کوردستان به شهر هولیر حمله کردند. پ.د.ک با تانک‌های رژیم صدام حسین موفق به اشغال شهر هولیر شد.
١٩٩٧: همچنانکه ارتش ترکیه در عملیاتی به عنوان چکش، به حزب کارگران کوردستان حمله کرده بود، پ.د.ک نیز همزمان به بیمارستان‌های هولیر که گریلاهای زخمی در آن بستری بودند حمله کرد. پ.د.ک علاوه به گریلاهای زخمی به دفتر روزنامه ولات و مرکز فرهنگی مزوپوتامیا نیز حمله کرد و ٨٠ گریلا و میهن‌دوست کورد را به قتل رساند. پ.د.ک پس از ٢٣ سال همچنان از افشای محل دفن این شهدا و سرنوشت بازداشت شدگان طفره می‌رود.
٢٠١۴: پس از آنکه انقلاب روژاوا در سال ٢٠١٢ آغاز شد پ.د.ک و ضمیمه آن ENKS از سال ٢٠١۴ در مناطق تل عران، تل حاصل، سریکانی و عفرین و چندین منطقه دیگر به مبارزان ی.پ.گ و ی.پ.ژ و شهروندان کورد حمله‌ور شد. پ.د.ک همچنان بخشی از نیروهای اپوزیسیون سوری وابسته به اردوغان است و به همکاری با بدخواهان انقلاب روژاوا ادامه می‌دهد.
٢٠١۴: پارت دمکرات کوردستان در اولین روزهای آگوست ٢٠١۴ در حین حمله داعش به شنگال، خلق ایزدی را تنها گذاشت و این خلق را دو دستی به داعش سپرد.
٢٠١٧: پ.د.ک که در سال ٢٠١۴ ایزدی‌ها را به داعش پیشکش کرده بود در مارس ٢٠١٧ به مبارزان یگان‌های مقاومت شنگال (ی.ب.ش) حمله کرد. در این حملات یک دختر ایزدی به نام نازه نایف قوال و یک روزنامه‌نگار زن به نام نوژیان ارهان از سوی نظامیان پ.د.ک به شهادت رسیدند. همچنین ۵ مبارز دیگر ی.ب.ش نیز به شهادت رسیدند.
٢٠١٧: پ.د.ک و شخص مسعود بارزانی علی‌رغم تمامی هشدارها رفراندوم استقلال جنوب کوردستان را برگزار کرند. اما کمتر از یکماه بعد ۵٠ درصد خاک جنوب کوردستان را به حشد الشعبی و ارتش عراق سپردند و حتی یک گلوله هم بسوی نیروهای مهاجم شلیک نکردند.
٢٠١٨: گروه‌های مسلح مزدور موسوم به ENKS که وابسته به بارزانی‌ها هستند در حمله اشغالگرانه ارتش ترکیه به عفرین فعالانه شرکت کردند.
٢٠١٩: گروه‌های مسلح مزدور موسوم به ENKS که وابسته به بارزانی‌ها هستند در حمله ارتش اشغالگر ترکیه به سریکانی و گریسپی فعالانه جای گرفتند.
٢٠٢٠: ٩ اکتبر ٢٠٢٠، پ.د.ک اینبار برای نابودی سیستم اداری و دفاعی ایزدی‌ها در شنگال با دولت ترکیه و عراق به توافق رسید.
پ.د.ک از روز تأسیس خود علیه کوردها و نیروهای کورد در تمام بخش‌های کوردستان اعلان جنگ کرده است. پ.د.ک حملات رژیم ترکیه به شمال، جنوب و روژاوای کوردستان را فرصتی برای خود می‌داند تا در سایه آن یکبار دیگر با نیروهای کورد وارد جنگ شود. علی‌رغم گسترش نارضایتی‌های خلق کورد اما پ.د.ک بر کوردکشی پافشاری می‌کند.
