◼️ در نگاه اول این سئوال مطرح می‌شود که "آیا این هم به خاطر پ.ک.ک است؟"همانطور که تخمین زده می‌شود، ما روزها در مورد مقاومت مردمی صحبت خواهیم کرد. زیرا مردم جنوب کوردستان در اعتراض به دولت فعلی به خیابانها ریخته‌اند. خواسته‌های آنها بر "پرداخت فوری دستمزدهای معوقه" متمرکز است. اگرچه دولت اقلیم جنوب کوردستان تلاش می‌کند توپ را به سمت دولت بغداد پرتاب کند، اما این وضعیت برای مردم قابل قبول نیست. نخست وزیر دولت اقلیم، مسرور بارزانی در رابطه با اعتراضات بار دیگر به "قدرت‌های خارجی" اشاره کرده که موجب لبخند تلخی برای مخاطبان بود.

دولتی که راهکاری ندارد بار دیگر به خشونت پلیسی متوسل شد که وضع را بیش از پیش متشنج می‌کند. گفته می‌شود در روزهای آغازین اعتراضات نزدیک به ده نفر کشته و بیش از پنجاه نفر زخمی شده‌اند. شمار دستگیرشدگان را کسی نمی‌داند. مشخص نیست که این وضعیت به کجا منتهی می‌شود و منجر به چه خواهد شد.

دولت‌های بغداد و هولیر توافقاتی را برای تصرف شنگال انجام دادند، بر این اساس نزدیک به ١٠ هزار سرباز به شنگال اعزام شدند، تنش در شنگال در اوج بود که پارت دمکرات، پ.ک.ک را متهم می‌کند هرچه در جنوب کوردستان اتفاق می‌افتد تقصیر آن است. بر همین اساس نیروهای ویژه نظامی و سلاح‌های سنگین را اعزام می‌کند تا مناطق حفاظتی مدیا را محاصره کند. در اثر کشمکش میان پ.د.ک و پ.ک.ک افکار عمومی ملی کوردها برخاسته و بدون شک خیزش مردم جنوب کوردستان در مقابل دولت هولیر در این وضع بیشتر جلب نظر می‌کند.

پیش از این، مردم در شهرهای عراق به ویژه در بغداد به خیابان‌ها ریختند و اعتراضات شدیدی  علیه دولت کاظمی برگزار کردند. قابل توجه‌تر این بود که به دنبال اعتراضات به دولت عراق، مردم سپس در جنوب کوردستان درخواست حقوق کردند. این وضعیت نشان داد که در عراق و جنوب کوردستان بحران بسیار جدی وجود دارد.

علاوه بر این، همه اینها در فضایی رخ می‌دهند که دولت آ.ک.پ و م.ه.پ دچار بحران شدیدی شده و دولت ترامپ در انتخابات در ایالات متحده آمریکا شکست خورد. با توجه به این واقعیت که جمهوری ترکیه و آمریکا دولت‌های بغداد و هولیر را اداره می‌کنند و ایالات متحده- پ.د.ک- جمهوری ترکیه متحدانه حمله برنامه‌ریزی شده‌ای علیه پ.ک.ک براه انداخته و تلاش زیادی برای درج دولت عراق در آن می‌کنند، وقایع از اهمیت بیشتری برخوردار می‌شوند.

این وضعیت، فراتر از اینکه پ.ک.ک علت وقایع مورد بحث باشد نشان می‌دهد کسانی که با پ.ک.ک تقابل می‌کنند بحران شدیدی را تجربه کرده و به مرحله باخت رسیده‌اند.

این به وضوح نشان می‌دهد که "طرح نابودی و انحلال پ.ک.ک" ائتلاف ایالات متحده، جمهوری ترکیه و پارت دمکرات کوردستان، خنثی شده و شکست خورده است. این بدان معناست که برخورد با پ.ک.ک یک اقدام هوشمندانه نیست و صاحبان چنین طرحی را با مشکل و شکست مواجه می‌کند.

اکنون به سئوال نخست برگردیم که "آیا پ.ک.ک علت همه این اتفاقات است؟". می‌توان گفت که این مسئله فراتر از اینکه یک هجو برای پ.د.ک باشد، یک واقعیت را نیز با خود بیان می‌کند. بله، به تعبیری دلیل اینکه مردم با حضور در خیابان‌های جنوب کوردستان حقوق خود را می‌خواهند پ.ک.ک است. زیرا خلق کورد در چهار بخش کوردستان و خارج آن، از پ.ک.ک آموخته‌اند از دولتمردان حقوقشان را بخواهند و برای این امر مقاومت و سازماندهی کنند. افکار رهبر آپو و عملکرد پ.ک.ک آگاهی خلق کورد را افزایش داد، آنها را سازماندهی و آماده به مبارزه برای حقوق خود نمود. خلق کورد از رهبر آپو و پ.ک.ک آموخت كه در جستجوی حقوقش در برابر آقا ایستادگی کند و ضمن مقاومت در برابر ظلم و استثمار به دنبال عدالت‌خواهی و آزادی و برابری باشد.

بنابراین ریختن مردم جنوب کوردستان به خیابان‌ها برای حقوقشان با واقعیت پ.ک.ک همخوانی دارد و نشان می‌دهد که از پ.ک.ک یاد گرفته‌اند.

اگر پارت دمکرات کوردستان، پ.ک.ک را مسئول حوادث اخیر می‌داند کاملاً ناحق نیست. به نظر می‌رسد همانطور که نیروهایی مانند پارت دمکرات و اتحادیه میهنی واقعیت جنوب کوردستان هستند، پ.ک.ک نیز واقعیت جنوب کوردستان باشد. پس هیچ کس نمی‌تواند خود را به عنوان میزبان و پ.ک.ک را مهمان ببیند.

از طرف دیگر، مباحث چنان مطرح می‌شود که گویا افرادی که در جنوب کوردستان به خیابان‌ها ریخته‌اند، خواسته‌هایشان صرفا معطوف پرداخت حقوق است. به ویژه، دولت‌ها می‌خواهند با تأکید بر اینکه مردم فقط حقوق خود را می‌خواهند و هیچ ناراحتی دیگری ندارند و به زودی حقوق آنها را پرداخت می‌کنند، حوادث را محدود و نرم کنند. ولی محافل مخالف دولت تأکید دارند که مطالبات مردم فقط به حقوق محدود نمی‌شود، بلکه از کلیت سیستم ناراضی هستند و در پی تغییرات اساسی می‌گردند.

بی‌گمان تقلیل مقاومت مردمی در جنوب کوردستان فقط به پرداخت حقوق، بسیار ناکافی خواهد بود. بله، به طور مشخص خواسته‌ها معطوف به "پرداخت دستمزدهای معوقه" است، اما پیرامون این مسئله حل بسیاری از مشکلات اقتصادی، سیاسی، اداری، حقوقی و اجتماعی بیان شده و مطالبه می‌شود. همه، از جمله کسانی که حکومت می‌کنند، می‌دانند که این عین حقیقت است. این واقعیت که خواسته‌های مردم در نقطه "پرداخت حقوق" متمرکز شده نیز می‌تواند گویای تمامی این واقعیات باشد چون به عبارتی دستمزدهای پرداخت نشده یک مشکل معمولی نبوده و اشتباهات زیادی را در هر زمینه آشکار می‌کند.

عدم پرداخت حقوق بی‌دلیل نیست. دولت اقلیم توضیح می‌دهد که "هیچ پولی نیست". بدیهی است که این توضیح یک سئوال دیگر با خود مطرح می‌کند که "چرا پولی وجود ندارد؟".

آیا این به این دلیل است که جنوب کوردستان هیچ منبعی ندارد؟ همه می‌دانند که چنین نیست و همه می‌توانند ببینند که جنوب کوردستان از منابع اقتصادی فوق‌العاده‌ای برخوردار است. پس چرا مشکل بوجود می‌آید؟ کاملاً واضح است که از یک طرف  به این دلیل که منابع مورد نظر با سیاست‌های غلطی که دنبال می‌شود بخوبی مدیریت نمی‌شوند و از طرف دیگر، به دلیل اینکه مدیریت حزبی به جای مدیریت اجتماعی مبنا قرار می‌گیرد. منابع مذکور در دست اداره کنندگان و نزدیکان به آنهاست. به عبارت دیگر، ناتوانی در پرداخت حقوق، نتیجه سیستم اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و اداری در جنوب کوردستان است.

اگر توجه کنید، سیستم اداری جنوب کوردستان به شکلی است که نه می‌توان آن را دولت و نه دمکراسی نامید. از آنجا که ملیت کورد به عنوان مبنا در نظر گرفته نمی‌شود، اگر چه به آن "اداره منطقه‌ای" بگویند، در واقع هیچ اداره منطقه‌ای یکپارچه‌ای وجود ندارد. پس چه چیزی وجود دارد؟ بدیهی است که فقط حکمرانی حزبی وجود دارد. هر کدام از حزب‌ها در هر منطقه‌ای قدرتمند باشد، حاکمیت متعلق به آن است. یعنی سران حزبی هم حکومت‌اند، هم دولت و هم اداره و هم جامعه. بنابراین همه چیز مطابق با خواسته‌ها و منافع سران حزبی اتفاق می‌افتد.

یک دولت یکپارچه در جنوب کوردستان وجود ندارد بلکه دولت‌های قطعه قطعه‌ای وجود دارند. این دولت‌ها با انتخابات شکل نمی‌گیرند. انتخابات‌های انجام شده بیشتر برای نمایش است. مدیران توسط سران حزبی منصوب می‌شوند. در نتیجه، نهادهای ملی، دفاعی، روابط خارجی و سیستم اقتصادی توسعه نمی‌یابند. هیچ سیستم مبتنی بر تولید وجود ندارد. یک سیستم حقوق و دستمزد وجود دارد که شبیه خدمات کشوری دولت-ملت است. گویی کل جامعه با حقوق دریافتی از طرف دولت زندگی می‌کنند. و وقتی مدیران احزاب منابعی را می‌گیرند و از آنها برای منافع خود استفاده می‌کنند، دیگر پولی برای پرداخت حقوق باقی نمی‌ماند. در سی سال گذشته، تعداد بسیار کمی از مردم جنوب کوردستان به ثروتمندترین افراد جهان تبدیل شده‌اند در حالی که نود درصد جامعه به دستمزدها وابسته شده و قادر به تأمین نیازهای زندگی نیستند.

منشأ مشکلات این ساختار، سبک و درکی است که آن را بیان می‌کند. هیچ درک، سیستم و سبک دمکراتیکی وجود ندارد. مشارکت مبتنی بر خانواده و قبیله‌گرایی کنونی از نظر ذهنیت، سیستم و روش، امکان توسعه ملت دمکراتیک را فراهم نمی‌کند و حتی در واقع نمی‌تواند یک دولت ملی باشد.

مردم جنوب کوردستان در واقع علیه این واقعیات قیام می‌کنند و می‌خواهند واقعیت جامعه دمکراتیک که از تاریخ می‌آید را به سطح ملت دمکراتیک برسانند.

بر این اساس، با توجه به آگاهی ایجاد شده توسط رهبر آپو و انقلاب ملت دمکراتیک در سراسر کوردستان، روشن است که هیچ مدیریتی غیر از دمکراسی نمی‌تواند بر مردم جنوب کوردستان تحمیل شود. ◻️ 

منبع: ozgurpolitika