مروان اولاش، از فرماندهان نیروهای مدافع خلق (ه.پ.گ) درباره مقاومت ۱۴ ژوئیه گفت: "روح ۱۴ ژوئیه در چشم هر گریلا دیده می‌شود. مقاومت در کوه‌ها و زندان‌ها با روحیه ۱۴ ژوئیه انجام می‌گیرد."
مروان اولاش، یکی از فرماندهان ه.پ.گ، در مصاحبه با رادیو (دنگ ولات) در مورد مقاومت ۱۴ ژوئیه ١٩٨٢ زندان گفت. متن سخنان مروان اولاش به شرح زیر است:
"در ابتدا به شنوندگان، رفقای زندان و رفقای تونل‌های جنگ درود می‌فرستم و مقاومت آنها را ارج می‌نهم.
۱۴ ژوئیه برای ما یک باور است
۱۴ ژوئیه در تاریخ ما جایگاه مهمی دارد. اهمیت آن برای همه شناخته شده است. در روزگار ما، در همه زمینه‌ها جنگی نفس‌گیر در حال انجام است. در زندان‌ها، کوه‌ها، اروپا و بسیاری از عرصه‌های دیگر مقاومت در برابر این ظلم وجود دارد. این اهمیت بیشتری دارد و معنی دارتر می‌شود. ۱۴ ژوئیه برای ما یک روز اعتقادی است. چهره فرصت‌های شناخته شده در آن زمان این اعتقاد است که این حرکت روزی انتقام سرزمین آنها را خواهد گرفت و آنها را به موفقیت امیدوار می‌کند. در شرایط عدم وجود و جایی که هیچ چیز وجود ندارد، می‌داند که این جنبش امیدهای آزادی را برآورده خواهد کرد. امید زیادی به این رویداد ۱۴ ژوئیه وجود دارد. یکی دیگر؛ روح مبارزه است، روح پیروزی است. در آن شرایط هیچ راهی برای تسلیم وجود ندارد، اما با این مقاومت نشان داد که راه دیگری وجود دارد. بنابراین راه موفقیت را نشان می‌دهد. نشان داد که افراد با مقاوم، صرف نظر از شرایط، می‌توانند به هر موفقیتی دست یابند. هر چقدر هم که تاریک باشد، می‌تواند هر تاریکی را بشکند و در هر تاریکی موفقیت ایجاد کند. ۱۴ ژوئیه این را به ما نشان داد.
روحیه مقاومت و موفقیت
حتی در حال حاضر رفقای ما در بالای کوه‌ها، در این تونل‌ها، در آن سیاه‌چال‌های تاریک و درون آن چهار دیوار همه کارها بر اساس روحیه مقاومت و پیروزی انجام می‌شود. ما معتقدیم که این روحیه موفقیت در شخص است که رهبر آپو می‌گوید؛ "روح پنهان من است"، در شخصیت خیری‌ها و عاکف‌ها راه موفقیت برای ما باز است. این در روزگار امروز ما، در این تونل‌های جنگ، در تاریکی زندان ها بارها و بارها، ده‌ها بار راه پیروزی را به ما نشان داده است. به همین دلیل ۱۴ ژوئیه در روزگار ما نیز معنای مهمی دارد.
روحیه ۱۴ ژوئیه در چشم‌های هر دوست و خط مشی هر گریلایی دیده می‌شود
باز هم در حملات امروزه با کمک کشورهای بین‌المللی و کمک‌های منطقه‌ای حملات هولناک، حملات روانی، نظامی و جنگ‌های ویژه را علیه ما انجام می‌دهند. اما می‌توان روحیه ۱۴ ژوئیه را در نگاه هر دوست و در هر سبک جنبش گریلایی دید. باز هم می‌بینیم که هر یک از رفقای ما در زندان هستند و در حال مقاومت هستند. این روحیه به انسان بسیار لذت می‌بخشد و به آنها اجازه می‌دهد اعتماد به نفس خود را افزایش دهند و برای موفقیت بهتر و قوی‌تر گام بردارند. برای ۱۴ ژوئیه هر چیزی به زبان بیاوریم کم است. به همین مناسبت در برابر شهدای بزرگوار ۱۴ ژوئیه سر تعظیم فرود می‌آوریم.
قدم کوچک و بزرگ اهمیتی ندارد، این امید موفقیت است
فعالیت‌های زندان دارای جایگاهی والاست، البته هر بخشی مهم است، زیرا در انقلاب بزرگ یا کوچک مهم نیست. هر مقاومتی در این انقلاب جایگاه مهم خود را دارد. چرا؟ زیرا دشمن می‌خواهد مقاومت را در همه جا از هم بشکند. این یک جنگ روانی باور نکردنی ایجاد می‌کند. پرتاب سنگ، فریاد زدن شعار، اعتصاب غذا و برداشتن گام‌های جدید توسط گریلاها، همه اینها به معنای نمایندگی است، به این معنی که "ما معنای مقاومت هستیم، معنای پیروزی هستیم و پیروز خواهیم شد". بنابراین لحظه به لحظه این مقاومت معنادار است. این امید به موفقیت، اعتقاد به موفقیت است. وقتی حضرت ابراهیم در آتش سوزانده شد، آب به دهان خود ریخت تا آتش را فرو نشاند. آنها به اطراف نگاه می‌کنند و می‌پرسند، می‌گویند؛ چگونه می‌خواهید آتش را با این آب خاموش کنید؟ 'او می‌گوید؛ "من قصد ندارم آتش را خاموش کنم، بگذارید همه با موضع من آشنا شوند." یا مهمتر اینکه، موضع ما موضع پیروزی است، این یک دستاورد عظیم برای انسانیت است.
مقاومت در زندان‌ها، خط ما و مقاومت ما را تعیین می‌کند؛ آزادی رهبر آپو یک هدف بزرگ و مقدس است
فقط انتظار داشتن از گریلاها کافی نیست. نه این زمان و نه هر زمان دیگر کافی نیست. لازم است هر کسی به نوبه خود سنگی را بسوی دشمن پرتاب کند، یا یک قطره آب برداشته و روی این آتش بریزد. حداقل طرف خود را روشن کند. به همین دلیل مقاومت در زندان بسیار مهم است. یعنی زندان‌ها همیشه در این مبارزه نقش داشته‌اند. طرف دیگر نبرد ما می‌تواند تبدیل به یک محرک شود. کاری که آنها در آنجا انجام می‌دهند بسیار به ما کمک می‌کند.
زیرا می‌تواند روحیه و انگیزه زیادی باشد و خط ما، گذشته ما، مقاومت ما را تعریف می‌کند و اعتماد به نفس ما را در موفقیت تقویت می‌کند و قدرت ما را افزایش می‌دهد. برای این منظور باید هدف بزرگی تعیین شود. آزادی رهبر آپو یک هدف بسیار بزرگ و بسیار مقدس است و معنای آن بسیار مهم است.
به عنوان مثال، بسیاری از رفقا هستند که در آستانه آزادی هستند، به عنوان مثال ۳۰ سال در زندان مانده‌اند، ما می‌دانیم که اکنون باید آزاد شوند، اما اعتصاب غذا باعث می‌شود که رژیم ترک برای آنان پرونده تازه تشکیل دهد و به ۶ سال دیگر محکوم شوند. به رغم ۶ سال اضافه شدن به محکومیتش دوباره اعتصاب غذا می‌کند. این یک امر مقدس است، چیزی شخصی نیست و فدایی بودن را نشان می‌دهد. این فداییگری در راه رهبر آپو را نشان می‌دهد. مردم اینگونه نگاه می‌کنند. این چیز کمی نیست. می‌گویند؛ "بدون رهبر آپو بیرون بروم، آزاد نخواهم شد". آزادی واقعی بیرون رفتن از زندان نیست. آزادی واقعی این است که مردم با رهبر آپو زندگی کنند. با این ایده و با این الگو زندگی کنید. مردم این را می‌بینند که رفقای ما این مسئله را بسیار عمیق درک کرده‌اند. بنابراین با ۳ روز یا ۵ روز اعتصاب غذا ترجیح می‌دهد ۶ سال خود را بسوزاند. به همین دلیل ده‌ها بار به این رفقا درود می‌فرستیم. آنها خط خود را اینگونه تعریف می‌کنند: پیروزی یا آزادی در خط رهبر آپو است و ما او را دنبال می‌کنیم. ما ۳۰ سال ماندیم، ۶ سال دیگر خواهیم ماند، ۳۰ سال دیگر هم می‌مانیم. این یک اراده بسیار مهم است، این خط رهبر آپو، اعتقاد به آن، امید به آن و اعتقاد به پیروزی و حقانیت این خط‌مشی است. به همین دلیل این مقاومت ده‌ها برابر مهمتر است. این مقاومت به ما، جنبش و خود رفقا روحیه می‌بخشد. دشمن می‌خواهد آن رفقا را در زندان‌ها از خط رهبر آپو دور نگه دارد و آزادی را فقط به عنوان تنها راه خروج از زندان نشان دهد. در برابر این، این مقاومت از ارزش بسیار بالایی برخوردار است. این مقاومت به ما می‌گوید که آزادی ذهنی از آزادی جسمی مهمتر است. آزادی جسمی هیچ ارتباطی با آزادی حقیقی ندارد. این یک فلسفه بسیار مهم است. بنابراین بسیار مقدس و معنی‌دار است.
ایستار محمد امین اوزکان ایستاری مقدس است
دولت ترکیه یک رژیم ستمگر و بی‌اخلاق است. از حقوق بشر به عنوان ابزاری برای ظلم و ستم علیه رفقای ما استفاده می‌شود. از هر فرصتی، ابزاری برای شکنجه به وجود می‌آورد. چنان می‌اندیشند که شاید با ظلم و شکنجه بتوانند این افراد را از راه مبارزه برگرداند. محد امین اوزکان هیچ نیازی به آنان ندارد. مسلماً اگر اخلاقی در این دولت وجود داشت، به شخصی که قادر به راه رفتن نیست دستبند نمی‌زند. بنابراین این یک پیام است و آنها می‌گویند؛ "ما شما را له خواهیم کرد، شما در مقابل ما زانو خواهید زد. ما شما را با چماق، نیرنگ یا ظلم و ستم می‌کوبیم." رفتار رفیق محمد امین اوزکان به گونه‌ای است که حتی اگر توانایی راه رفتن ندارد به آنها هم احتیاجی ندارد. می‌گوید که: "من زانو نخواهم رد." هیچ مقاومتی مقدس‌تر از این وجود ندارد.
ما همچنین به رفیق خود محمد درود می‌فرستیم و معتقدیم که این رفتار او هرگز در زندان پایان نخواهد یافت. دولت اشغالگر هرگز نمی‌تواند کسی که عزت‌نفس دارد را به خود محتاج کند. خلق کورد بیش از آب و غذا به آزادی نیاز دارند. خلق کورد فقط یک آرزو دارند و آن این است که با رهبر خود آزادانه زندگی کنند.
رفقای زندانی با ما هستند، آنها هميشه در یاد ما خواهند ماند
رفقای ما در زندان باید بدانند که ما همیشه به آنها فکر می‌کنیم و همیشه در یاد ما هستند و به سلامتی آنها اهمیت می‌دهیم. تعدادی از رفقا آزاد شدند، حتی دیدیم برخی از رفقا حدود ۲۰-۳۰ سال را در زندان گذرانده‌اند. بعضی از رفقا هم به کوه آمدند و ما با آنها ملاقات کردیم و واقعاً خوشحال بودیم. اما متاسفانه فرصت دیدن هم زیاد نیست. امسال جنگ سنگینی در جریان است و بنابراین فرصت ملاقات یکدیگر کم است. اما نامه‌های ما به همدیگر می‌رسند. از حال یک به یک رفقا پرسیدیم و از حال رفقا آگاهی یافتیم. هر کدام از رفقا که آزاد می‌شود و یا نامه‌ای از آنها می‌رسد ما را بسیار خوشحال می‌کنند. ما همیشه آنها را به یاد می‌آوریم. حتی بعضی اوقات نامه می‌فرستیم، گاهی حتی رفقا را به نوشتن تشویق می‌کنیم، ممکن است ما کمتر بتوانیم که نامه بنویسیم، زیرا فرصت ما کم است. نبرد سنگینی در حال انجام است که نیاز به تفکر بیشتری دارد. اما هر یک از رفقا فرصتی پیدا کنند نامه‌های خود را ارسال می‌کنند. در هر نوع مقاومتی ما با رفقایمان همصدا می‌شویم. یعنی جای رفقا همیشه در کنار ما است و در یاد ما هستند. در مورد رفقای زندان، سرگذشت آنان و خاطراتشان کتاب چاپ می‌شود. آنها همچنین می‌توانند در رابطه با تاکتیک‌های جدید مطالعه کنند.
رفقایی که به تازگی دستگیر شده‌اند می‌دانند در خارج از زندان اوضاع چگونه است. ما به همه رفقای خود درود می‌فرستیم و همه آنها را در آغوش می‌کشیم."
