هر روزی که میگذرد امیدها برای نجات سه انسان زحمتکش که از یازده روز پیش در میان برف و کولاک کوههای صعب العبور اورمیه ناپدید شدند کمرنگتر میشود.
بهلول، اسعد و بارزان ساکنین روستای باوان از توابع منطقه مرگور بودند که ٢٣ دیماه خانههای خود را برای تأمین معاش خانوادههایشان ترک کردند. خانوادههایی که تاکنون چشم براه عزیزان خود ماندهاند. آنها مانند اکثر ساکنین بومی درآمدی غیر از کولبری ندارند.
در طول این مدت مردم منطقه در حالی برای پیدا کردن این سه کولبر بسیج شدند که مقامات محلی هر یک با حضور در منطقه در پی بهره برداری تبلیغاتی از یک تراژدی انسانی بودند. اهالی منطقه میگویند در روزهای نخست به آنها گفته شد که بخاطر شرایط نامساعد جوی امکان استفاده از پهباد و تجهیزات هوایی برای پیدا کردن کولبران وجود ندارد.
تیمهای امداد و نجات مردمی در دو سوی مرز اورمیه و جولمرگ با استفاده از امکانات شخصی و خودروهای سنگین اقدام به گشودن راه برای پیشروی کردند اما اثری از بهلول، اسعد و بارزان پیدا نشد. پس از قطع برف و کولاک هم خبری از پهبادهای تجسسی و لودرهای راهگشایی و سایر امکانات دولتی نبود.
ساکنین بومی میگویند به آنها گفته شده عدم پرواز پهبادهای تجسسی در منطقه بخاطر بیم از سقوط این هواپیماهای بدون سرنشین گرانقیمت در اثر سرما بوده است. از نظر مقامات، این پهبادها بیشتر از جان شهروندان ارزش داشتهاند. علاوه بر این، نیروهای امنیتی به روستانیشان هشدار دادهاند که رفتن به کوهستان به دنبال مفقودین ممنوع است. بهانه این ممنوعیت، عکسبرداری و فیلمبرداری امدادگران و کوهنوردان از عملیات امداد و نجات بوده؛ آنچه که نهادهای امنیتی آن را تهدیدی علیه خود بیان کردهاند.
از همان ابتدا معلوم بود انتظار کمک از حکومتی اشغالگر که خودش این مردم را به کولبری واداشته اشتباه است. چطور میشود انتظار داشت نیروهای امنیتی کولبران گرفتار در برف را نجات دهند در حالی که در کارنامه آنها کشتار جمعی سالانه دهها کولبر وجود دارد.