مسروک و گریگور دو کمپ پناهجویان باکور کوردستان در استان دهوک هستند. این کمپها ۳ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند و حدود ۷۰۰ خانواده در آنها ساکن هستند. این خانوادهها در دههی ۹۰ به دلیل فشارهای دولت ترکیه به باشور کوردستان پناه آوردند.
فشارهایی که پ.د.ک بر آنها اعمال کرده است، سبب شده است تا آنها به دولت ترکیه راضی شوند. پرداخت کمکهای پناهندگی آنها را قطع کرده تا خود را تسلیم دولت ترکیه کنند. از طرف دیگر نیز به آنها فشار وارد میآورند تا برای آنها بجنگند. پ.د.ک در این راستا دفاتر سازمان ملل در داخل کمپها را به مرکز همکاریهای میت ترکیه و پاراستن پ.د.ک تبدیل کرده است.
چند تن از اهالی کمپ که برای حفظ جانشان نخواستند نامشان فاش شود، با روزنامهی ینیازگور پولیتیکا مصاحبهای انجام داده و اعلام کردند، اگر اسامی آنها آشکار شود، پ.د.ک آنها را از بین خواهد برد.
در این کمپها فشارهای پاراستن پ.د.ک و میت ترکیه ترس بسیاری برای آنها به ویژه خانوادههای میهندوست ایجاد کرده است. مردم هر دو کمپ میگویند، کارتهای اقامت خانوادههای میهندوست از آنها بازپس گرفته شده و آنها تهدید به اخراج شدهاند.
فرصتهای شغلی آنها محدود شده و مسئولین پ.د.ک تصمیم گرفتند تا کسانی که تابعیت کشور عراق را ندارند، از کارهایشان اخراج شوند. پناهجویان میگویند، روزانه توسط پلیسهای لباس شخصی تحت نظر گرفته میشوند.
پناهجویان در مورد برخی از مشکلاتشان میگویند. پیشتر پول آب و برق آنها توسط سازمان ملل تامین میشد، اما مدت دو سال است که دو برابر پول آب و برق از آنها گرفته شده و کسانی که آماده نباشند این پول را پرداخت کنند، برق آنها قطع شده و توسط پ.د.ک دستگیر میشوند. همچنین آنها اشاره کردند که پیشتر لوازم و کمکهای انساندوستانه به آنها تعلق میگرفت، اما آن هم قطع شده و حتی آنها حق رفتن به بیمارستانهای عمومی را ندارند.
قصد آنها این است تا اینجا را تخلیه کنیم
یکی از پناهجویان داخل کمپ به فشارهای پ.د.ک اشاره کرده و میگوید: میخواهند کمپها را تخلیه کنیم و به ترکیه بازگردیم. برای این هدف نیز برای ما شرایطی تعیین کردند تا کارت پناهجویی را به آنها تحویل دهیم. در صورت این کار حق پناهجویی از ما گرفته میشود. حتی برای کسانی که پاسپورت ندارند، شرایط را فراهم میکنند تا بتوانند به ترکیه بروند. این گونه میخواهند ما را از نظارت سازمان ملل خارج کرده و کم کم مردم را از سر کارهایشان اخراج کنند. مردم به طور مداوم توسط پاراستن احضار شده و بازجویی میشوند. پ.د.ک هر سال ۳ بار اسامی کلیه پناهجویان زاخو و دهوک را به میت ترکیه تحویل میدهد.
میت و پاراستن متحد شدند
پناهجویان همچنین میگویند: پاراستن اسامی خانوادههای میهندوست را مشخص کرده تا درصورت رفتن این خانوادهها به ترکیه به آنها فشار وارد شود. در اینجا میت ترکیه و پاراستن پ.د.ک با هم متحد هستند.
پناهجویان کمپ را تحت فشار قرار میدهند تا با پ.ک.ک بجنگند
پناهجویان میگویند که آنها را تحت فشار قرار میدهند تا به نیروهای مسلح پ.د.ک بپیوندند. آنها میگویند، دو تن در اینجا به نیروهای پیشمرگه ملحق شدند، چون پ.د.ک ویدیوی دختر و زنان آنها را ضبط کرده و علیه آنها به کار میگرفت. یک نمونهی بسیار ناراحت کننده دیگر هم این است که یکی از هموطنان را به اجبار به نیروهای پیشمرگه ملحق کردند. زمانی که وی بر سر کار خود حاضر بود، پاراستن با همسر وی تماس گرفته و از او خواسته بودند تا به آنجا برود. اما زمانی که همسرش به دیدار آنها رفته بود، توسط اعضای پاراستن به وی تجاوز شده بود و از او تصاویر ویدیویی تهیه شده تا علیه همسرش از آن استفاده کنند.
۱۰۰ تن را به دلیل آن که حاضر نشدند با پ.ک.ک بجنگند، دستگیر نمودند
پناهجویان در مورد سیاستهای جنگطلبانهی پ.د.ک علیه پ.ک.ک اطلاعات مهمی را منتشر کرده و معتقدند، کسانی که در متینا و گاره با نیروهای گریلا میجنگند، خیانتکار هستند و میگویند که آنها خائنینی هستند که از پ.ک.ک جدا شده و فرار کردند، به دست پ.د.ک برای جنگ با گریلا به آنجا برده میشوند.
پناهجویان میگویند: در این منطقه ۱۰۰ تن به دلیل آنکه حاضر نبودند با گریلا بجنگند، دستگیر شدند. بیشتر این افراد همراه با خانوادههایشان از مرز اخراج شده و تعدادی نیز هنوز زندانی هستند.
ما را مجبور به جاسوسی میکنند
در ادامه پناهجویان به سیاستهای پ.د.ک برای جاسوسسازی اشاره کرده و میگویند، با روشهای گوناگون مردم را به جاسوسی وا میدارند تا علیه جنبش آزادی از آنها استفاده کنند. به ناچار و با توطئههای کثیف جوانان را به جاسوسی وا میدارند و همه را تحقیر کرده و شرایط بسیار بد و خطرناکی را ایجاد کردند.
رفتن به مراسم سوگواری هم ممنوع شده است
پناهجویان میگویند: حتی اگر پدر یکی از ما وفات کند و مراسم سوگواری وی در جای دیگری باشد، ما جرات شرکت در آن را نداریم. بلکه حتی اگر به ما اجازه هم بدهد، برای یک روز یا چند ساعت اجازه صادر میکنند و ما را تحقیر میکنند.
در این مناطق نارضایتیهای بسیاری وجود دارد، اما هیچ کس جرات اعتراض ندارد و ترس و وحشت در همه جا حاکم شده است.
میت دفاتر سازمان ملل را نیز به کنترل درآورده است
علیرغم آنکه هر دو کمپ تحت نظر سازمان ملل هستند، اما این سازمان نیز از آنها دفاع نکرده و آنها را به فراموشی سپردهاند.
پناهجویان در مورد سازمان ملل میگویند، نمایندگی سازمان ملل نیز به دست میت افتاده و از آنها دفاع نمیکند. حتی از وضعیت آنها مطلع نیست و به دیدار آنها نمیروند.
آرزوی مرگ داریم
پناهجویان در پایان سخنان خود میگویند، فشارهایی که توسط پ.د.ک به آنها اعمال میشود، حتی از دولت ترکیه نیز بدتر است و خواستار پشتیبانی از آنها شدند. پناهجویان همچنین اعلام کردند که آنها فراموش شده و به دلیل شرایط بسیار وحشتناک و نامساعدی که در آن هستند، آرزوی مرگ میکنند.