کاردو بوکانی یکی از اعتصاب کنندگان استراسبورگ است که دارای دکترای تئوری سیاسی و کارشناس مسائل کردهاست.

استاد فلسفه/تئوری سیاسی دانشگاه دوبلین در سالهای ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ بوده است. نویسنده‌ی کتابsocial communication and kurdish political Mobilisation in Turkey می‌باشد و اکنون نیز در مورد اهداف خود و رفقایش از اعتصاب غذایشان با خبرگزاری ما مصاحبه‌ای انجام داده است:

انجام اعتصاب نوعی نافرمانی مدنی بر ضد بی‌عدالتی، ستم و ظلم است. فعالیتی ساده است. نیاز به ابزار و یا سفر کردن ندارد. همه می‌توانند بدون آنکه به چیز خاصی نیاز داشته باشند آنرا انجام دهند. اما کاری خطرناک است و نیاز به نیروی اراده دارد.

گروهی متشکل از ۱۵ تن از اساتید، روزنامه‌نگاران، پارلمانتاران و سیاستمدار از ۱۷ دسامبر ۲۰۱٨ دست به اعتصاب غذا زده‌ایم. هدف ما پایان حصر غیرانسانیی است که دولت ترکیه بر رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان تحمیل کرده است.

از سال ۱۹۹۹ اوجالان در یک زندان انفرادی در امرالی محبوس است، او یک زندانی سیاسی عادی نیست.

اول: او یک بازیگر مهم سیاسی است که میلیونها کرد او را رهبر خود می‌دانند که همه‌ی زندگی خود را به آزادی خلقش از دست رژیمهای اشغالگر ایران، ترکیه، سوریه و عراق اختصاص داده است.

دوم: او یک تئوریسین سیاسی است که نقش مهمی در مسئله‌ی فلسفی برای تغییر دولت و رسیدن به جامعه‌ی مدنی دمکراتیک دارد. فلسفه‌ی سیاسی او بود که به روژاوا اجازه داده است تا بر اساس جامعه‌ی دمکراتیک، فرهنگهای مختلف و فمینیسم مورد قبول همهی جوامع پیشرفته جهان قرار گیرد.

سوم: بلندترین صدای شنیده شده در قبال آشتی در ترکیه است. از سال ۱۹۹۳ بر سر صلح و حل مسئله‌ی کرد بسیار تلاش کرده است. پ.ک.ک با رهبری او ٨ بار آتش‌بس یک جانبه اعلام کرده است و دو بار نیروهای گریلا را با هدف ایجاد صلح به خارج ترکیه (شمال عراق) هدایت کرده است. ساکت کردن شخصیتی سیاسی مانند اوجالان، ساکت کردن تنها کسیست که در ترکیه می‌تواند صلح ایجاد کند.

آن روش نظامی که ترکیه در پیش گرفته است در دهه‌های گذشته نشان داده است که راهی بیهوده است. اگر ترکیه قادر بود مسئله‌ی کرد را از راه نظامی حل کند، باید در دهه ی ٨۰ در این کار موفق می‌شد، نه حالا.

با الهام از فلسفه‌ی اوجالان و آن سازمانی که در چهارچوب رهبری او ایجاد شده است، پ.ک.ک و خلق کرد به چنان نیرو و تاثیری دست یافته است که دولت ترکیه به هیچ شیوه‌ای توانایی نابودیش را ندارد. جنبش کرد با این فلسفه و خودمدیریتی، خود را به خلقی صاحب فکر متفاوت رسانده است. انجام این اعتصابها در کردستان و خارج از آن، نشان دهنده‌ی سطح محبوبیت این جنبش در میان خلق کرد است.