از روزه مرگ ۱۴ ژوئیه تا نخستین گلوله - بخش دوم

روزه بزرگ مرگ که در ۱۴ ژوئیه آغاز گردید، باعث شد تا جامعه‌ای که خواهان دیدن ضجه‌ها و فریادهای آنان بودند، بار دیگر بپا خاسته و مقاومتی عظیم را از خود به نمایش گذارد.

  روزه بزرگ مرگ که در ۱۴ ژوئیه آغاز گردید، باعث شد تا جامعه‌ای که خواهان دیدن ضجه‌ها و فریادهای آنان بودند، بار دیگر بپا خاسته و مقاومتی عظیم را از خود به نمایش گذارد. ۳۵ سال بعد از روزه مرگ ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۸۲، بار دیگر در زندان آمد در مقابله با فاشیسم صدای مقاومات طنین‌انداز شد. این بار صدای زنی طنین انداز شد که گام در راه یکی از کادرهای حزب کارگران کردستان، یعنی سکینه جانسز گذاشته بود. صدای این زن در دادگاه‌های سیه‌رویی که شکنجه انسان‌ها را از سوی جلادان تایید می‌کرد، در پیچید. مقاومت اعتصاب‌غذایی که با موضع فرمانده مقاومت ۱۴ ژوئیه، محمد خیری دورموش دست به دفاع زده بود؛ اینبار لیلا گوون آن را ادامه داد. مبارزه برای آزادیخواهی خلقی که گام در راه سربلندی گذاشته است، به رغم گذشت ۳۵ سال از آن را باید سرآغازی برای خاتمه فاشیسم آ.ک.پ- م.ه.پ ملاحظه کرد. زیرا این فاشیسم تداوم همان شورای نظامی ای است که کودتای ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۰ را رهبری کرده بود، از همین رو این موضع لیلا گوون گامی برای شکوه و سربلندی مبارزه آزادیخواهانه خلق کرد است.

  اعتصاب غذای نامحدود و بدون چرخش که با پیشاهنگی لیلا گوون نماینده حزب دمکراتیک خلق‌ها و ریاست مشترک ک.ج.د ۲۰۰ روز ادامه یافت را باید  همانند روزه بزرگ مرگ ۱۴ ژوئیه ارزیابی کرد، روزەای که هر دو در راستای سربلندی گام‌های مقاومت، درهم شکستن حصر، نابودی فاشیسم و آزادی کردستان را هدف قرار داد. همانگونه که مقاومت روزه بزرگ مرک ۱۴ ژوئیه، رژیم نظامی- فاشیست و ذهنیت مبتنی بر کشتار و فاشیسم و سیاستهای آن را در بعد ایدئولوژیک هدف قرار داد، حزب کارگران کردستان را نیز وارد مرحله مقاومت گریلایی ۱۵ آگوست نمود؛ اعتصاب غذایی که ۲۰۰ روز ادامه یافت نیز فاشیسم آ.ک.پ- م.ه.پ را در ابعاد سیاسی، ایدئولوژیک درهم خواهد شکست و راه را بر حل مساله کرد هموار کرده و آن را در مسیر حل سیاسی‌ای قرار می‌دهد که کردستان را آزاد و ترکیه و خاورمیانه را دمکراتیزه نماید. با اعتصاب غذای نامحدود و بدون بازگشت که با پیشاهنگی لیلا گوون ۲۰۰ روز ادامه یافته و در تمامی کردستان و جهان نیز گسترش یافت، راه را بر ملاقات وکلا با رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان پس از ۸ سال گشود و در نهایت درهم شکستن حصر را امکان پذیر نمود.

  ۱۴ ژوییه مایە مقاومت خلق کرد است

  مقاومت روزه مرگی که کادرهای پیشاهنگ پ.ک.ک و خیری دورموش، کمال پیر، علی چیچک و عاکف ییلماز علیه رفتارهای سبعانه زندان آمد آغاز کردند،  ۳۵ سال را پشت سر گذاشته است. در زندان آمد، با شکنجه‌هایی که بر کادرهای پیشاهنگ اعمال شد، تلاش می‌شد تا جامعەای را به طور کامل نابود کنند. در زندان شماره ۵ آمد، و در بیشتر زندان‌ها بر تمامی زندانیان و خصوصا کادرهای پیشاهنگ پ.ک.ک شکنجه‌ای شدید اعمال می‌شد. در مقابل این شکنجه‌های وحشیانه، کادرهای پ.ک.ک به مقاومتی بی‌نظیر دست زدند.

  ۲۱ مارس ۱۹۸۲، مظلوم دوغان، یکی از کادرهای پیشاهنگ پ.ک.ک، علیه رفتارهای غیر انسانی، وحشیانه، شامگاه نوروز با روشن کردن سه کبریت و به آتش کشیدن بدن خود، شعله های مقاومت را به گونه‌ای دیگر روشن کرد. بعد از این عمل مظلوم دوغان، در روز ۱۸  مه ۱۹۸۲ فرهاد کورتای، اشرف آنیک، محمود زنگین و نجمی اونر در یکی از بندهای زندان بیرق مقاومت مظلوم دوغان را به دست گرفته و با آتش زدن بر بدن‌های خود، این پرچم را بار دیگر برافراشتند.

  همراه با این فعالیتها، بدلیل ازدیاد شکنجه‌های زندان نظامی، دفاع در دادگاه‌ها با ممانعت روبرو شدند. یکی از کادرهای پیشاهنگ  و موسس پ.ک.ک و محمد خیری دورموش در سالن جلسە دادگاه آغاز مقاومت روزه مرگ را اعلام کردند، که بسیاری از زندانیان نیز به آن پیوستند. در نتیجه این روزه مرگ، خیری دورموش، کمال پیر، علی چیچک و عاکف ییلماز جان خود را از دست دادند.

  زندان آمد؛ مرکز شکنجه

  ژنرالهای کودتای ۱۲ سپتامبر هر اندازه که در توان داشتند، زندانیان پ.ک.ک را در زندان شکنجه کردند. کادرهای پیشاهنگ این خلق را که دولت فریاد می‌زد ما آن‌ها را از میان برداشته‌ایم، در این زندان بودند. دولت ترک با از میان برداشتن پیشاهنگان خلق، درصدد بود تا از حیات مجدد یک خلق ممانعت به عمل آورد. ارتباط زندان آمد با تمامی جهان قطع شده بود. مدل‌های شکنجه ویتنام، نیکاراگوئه در این زندان به کار گرفته می‌شدند. تلاش داشتند تا شخصیت و فردیت انسان‌ها را در زندان پایمال و تحقیر کنند تا راه را بر خیانت علیه خلق کرد بگشایند. زندانیان با شکنجه‌هایی روبرو بودند که خارج از انسانیت بود.

  مقاومت ۱۴ ژوئیه؛ علت وجودی خیز بلند ۱۵ آگوست

  آنچه که در زندان آمد انجام شد، حاصل کار چند نظامی کودتاچی نبود، بلکه حاصل سیاستهای دولت بود. دولت کمر به نابودی خلق کرد و خصوصا کادرهای پیشاهنگ پ.ک.ک بسته بود. در مقابل این سبعیت، مبارزه باور و ایمان ادامه داشت. این مبارزه که بر مبنای باور و اعتقاد شکل گرفته بود، برای زندانیان نبردی برای شکوه و عزت، شرف و ناموس بود. در زندان نبردی برای احقاق موجودیت در جریان بود. بر این مبنا بود که تمامی اقدامات انجام شده از سوی دولت علیه زندانیان با شکست روبرو شد. اراده کردها و موجودیت آنان بار دیگر احیا شد. در زندان، در جریان روزه مرگ دو مطالبه پیگیر می‌شد؛ دفاع سیاسی و ممانعت از خیانت، توقف شکنجه‌های وحشیانه. این دو خواست زندانیان، دو مطالبه کاملا سیاسی و هویتی بودند و در دادگاه زندانیان به دفاع سیاسی دست زدند. در جریان این دفاعیات سیاسی، روند رفتارهای وحشیانه دولت ترک علیه کردها انجام داده بود، بازگو شد و این رفتارها کاملا مبتنی بر ارائه دلیل و مستند بود. زمانی که دفاعیات خاتمه یافتند؛ اسد اکتای ییلدریم و تیم وی در زندان آمد، این زندان را به سیاه چالی بدل کردند.

  در زندان شماره ۵ آمد، بعد از سخنرانی یکی از کادرهای پیشاهنگ پ.ک.ک، محمد خیری دورموش، در سخنرانی ۱۵ ژوئیه اظهار داشت: کسانی که ادعای مبارزه برای این خلق را دارند باید به مبارزه مسلحانه دست بزنند. بدون دست زدن به یک مبارزه مسلحانه، اشغالگری و استعمار هیچگاه پایان نمی‌یابد. در کمپ‌های لبنان - فلسطین، افرادی که از سوی رزمندگان پ.ک.ک در حال آماده‌سازی برای مبارزه مسلحانه هستند باید این مرحله را با نخستین گلوله آغاز کنند. زمان این مبارزه نیز فرا رسیده بود.

  ۱۵ آگوست ۱۹۸۴ در شمال کردستان و منطقە دهه و شمزینان با صداهای متفاوتی سرآسیمه شدند. صداهایی که در کوهستان‌ها طنین انداز شدند، فقط صدای گلوله‌های نظامی کسانی نبود، کە درجەاى بر دوش داشتە باشند. آری؛ این صداهای طنین انداز شده فقط صدای گلولە سربازان و نظامیان درجە بە دوش نبود. این صدا، طنین گلوله‌های فرمانده عگید، فرمانده‌ی افسانه‌ای بود، طنین گلوله‌های مقاومت ۱۴ ژوئیه بودند. با این گلوله‌ها، عشق و اراده‌ای را که در‌صدد بودند در زندان آمد خاتمه بخشند، دوباره جان بخشیدند. روزه مرگ بزرگ ۱۴ ژوئیه در تاریخ کردها به برهه‌ای تاریخی مبدل می‌شد. برای خلقی که نابودی، امحا و تضعیف آن را متصور بودند، کشتارهای وسیعی را از سر گذارنده بود؛ به مقطعی مهم بدل گردید و به نمادی برای احیا و بازخیزی جامعه بدل گردید و بە مایەاى برای مقاومت بزرگی تبدیل شد.

  دومین مقاومت روزه مرگ سال ۱۹۸۴

  دومین مقاومت روزه مرگ در سال ۱۹۸۴ در زندان نمرو، زندان شماره ۵ آمد صورت گرفت. این اعتصاب غذا به منظور اعتراض به لباس‌های یکدستی صورت گرفت که در تمامی زندان‌ها تحمیل می‌شد. صدها نفر به این اعتصاب پیوستند. در جریان این اعتصاب ۴ نفر جان خود را از دست دادند. در سالهای ۱۹۸۸، ۱۹۸۹ نیز در جریان اعتصاب‌های غذا، عده‌ای از زندانیان جان خود را از دست دادند.

  اسد اکتای ییلدرم از سوی یکی از میلیتانهای حزب کرگران کردستان به قتل رسید

  سرهنگ اسد اکتای ییلدرم رئیس امنیت داخلی زندان شماره ۵ آمد که به منظور شکنجەهای غیر انسانی در زندان آمد مسئولیت داشت در سال ۱۹۸۸ در منطقه هالکالی استانبول از سوی یکی از مبارزان حزب کارگران کردستان با این گفته که کمال پیر به شما سلام رسانده است، به قتل رسید. سرهنگ ییلدرم در زندان شماره ۵ آمد به منظور نابودی کادرهای حزب کارگران کردستان، به منظور درهم شکستن اراده آنان، تحقیر و نسبت دادن اعمال غیرانسانی، با حروف خونین نام خود را در تاریخ ماندگار کرده است، بعد از مقاومت زندان آمد هم از وظیفه خلع شد .

  یلدرم با اعمالی که در زندان آمد انجام داد، مایه شرم بشریت بود. کمال پیر، یکی از کادرهای پیشاهنگ حزب کارگران کردستان، در مقاومت زندان آمد در مقابل تمامی فشارهای و شکنجه های یلدرم گفته بود: تقاص تمامی سیاستهای سرکوبگرانه گرفته خواهد شد. شاید در نتیجه این سیاستها کشته شویم، اما نمی‌توانید اراده ما را درهم بشکنید. بدون شک انتقام آنان نیز گرفته می‌شود. روزی با یک گلوله پ.ک.ک که می‌گوید، سلام کمال پیر را برایت آورده‌ایم، کشته خواهی‌ شد و این مساله را پیشاپیش اعلام کرده بود. در این راستا بود که در این سال ۱۹۸۸، در هالکالی استانبول اسد اکتای با گلوله اسلحه یکی از ملیتانهای پ.ک.ک کشته شد.

  اعتصاب غذای ۵ هزار نفر

  در سال ۱۹۹۵ در ۲۰ زندان ترکیه، ۵ هزار زندانی دست به اعتصاب غذا زدند، در جریان این اعتصاب ۲ نفر جان خود را از دست دادند. در آوریل سال ۱۹۹۶، بعد از آنکه طرح سلول‌های تابوت به مرحله اجرایی رسید، زندانیان به واکنش‌های بسیار شدیدی در زندان‌ها دست زدند. در ۳۸ شهر، در ۴۳ زندان و با مشارکت ۲۱۷۴ زندانی اعتصاب غذا آغاز شد، که در این میان ۳۵۵ زندانی به روزه مرگ دست زدند. در جریان این اعتصاب غذای روزه مرگ نیز ۱۲ زندانی جان خود را از دست دادند.

  مقاومت ۲۰ اکتبر ۲۰۰۰

  بعد از آنکه زندان‌های گروه F در دستور کار قرار گرفتند، در ۲۰ اکتبر اعتصاب غذا و روزه مرگی حماسی آغاز شد. این اعتصاب غذا، طولانی ترین اعتصاب غذا و پر هزینه ترین نوع آن قلمداد می شد؛ که در ۱۹ دسامبر ۲۰۰۱ بدست نیروهای دولتی در این حملات ۲۸ زندانی سیاسی به قتل رسیدند.

  مقاومت اعتصاب غذای ۱۲ سپتامبر سال ۲۰۱۲

  اعتصاب غذا و روزه مرگ پر شور ۲۰ اکتبر ۲۰۰۰ علیه سیاستهای نابودگرانه و انکار مبارزه آزادیخواهانه کرد آغاز شد. دولت فاشیست ترک که با ابزارهای مختلف درصدد نابودی خلق کرد برآمده بود، بعد از درهم شکستن اعتصاب و روزه مرگ ۲۰ اکتبر سال ۲۰۰۰، زمینە برای اجرا کردن نوع زندان‌های موسوم بەF  را عملی نمود و بعد از آن کارزار گریلایی ۱ ژوئن ۲۰۰۴ آغاز شد. در مقابله با حملات فاشیستی که انکار و امحای مبارزه آزادیخواهی کرد را هدف قرار داده بود، مقاومت جنبش آزادیخواه خلق کرد خیز بلند ۱ ژوئن سال ۲۰۰۴ را آغاز کرد.

  ۱۲  سپتامبر ۲۰۱۲ در سالگرد کودتای نظامی، ۶۰۰ نفر از زندانیان حزب کارگران کردستان و حزب زنان آزاد کردستان با مطالبه زبان کردی و لغو انزوای تحمیلی بر رهبر خلق کرد، دست به اعتصاب غذا زدند. این اعتصاب پر شورترین اعتصاب بعد از سال ۲۰۰۱ بود. بعد از آنکه محمد اوجالان با رهبر آپو ملاقات نمود این اعتصاب بعد از ۶۸ روز، خاتمه یافت. بعد از مقاومت اعتصاب غذای جمعی ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۸۲، این اعتصاب غذا بیش از اعتصابات دیگر در میان مردم گسترش یافته بود. با توجه بە اعتصابات غذا و روزه‌های مرگ از سال  ۱۹۸۲ و در برهه‌ای مختلف که خواسته‌های مختلفی را پیگیری می‌کردند، افرادی که به این اعتصابات دست زدند، این عمل در مجموع به عنوان آخرین محمل و آخرین راه مد نظر قرار گرفته بود. این اعتصابات در مقابله با اقدامات مستبدانه در ابعاد شکنجه، تبعید، لباس‌های همرنگ، زندان‌های گروهبه منظور حفظ کرامت انسانی و در خارج به منظور مقابله با درهم شکستن اراده اجتماعی، به عنوان همبستگی و انسجام اجتماعی در زندان‌ها پراکتیزه شده‌اند.

  انفجار سال ۲۰۱۷ در آمد

  دولت فاشیست ترک در مقابله با تلاش‌های رهبر خلق کرد به منظور حل سیاسی مساله کرد در سال ۲۰۱۳، طرحی را تحت عنوان طرح به زانو درآوردن آغاز کرده و با حملات نابودگرانه در ژوئیه سال ۲۰۱۵ به این تلاش‌های رهبر خلق کرد پاسخ داد. جنبش آزادیخواهای خلق کرد نیز در مقابله با طرح امحا و نابودی دولت فاشیست ترک دست به مقاومت زد. در بهار سال ۲۰۱۷ عباراتی تحت عنوان  حزب کارگران کردستان ایزوله و تنها خواهد ماند به گوش می‌رسید. در همان زمان در آمد واقعه‌ای روی داد که از سوی همان آژانس خبری که از تنها ماندن پ.ک.ک سخن می‌گفت، منتشر گردید.

  مبارزان حزب کارگران کردستان در جریان حفر تونلی که ۹۰ روز به طول کشید عملیاتی را علیه نیروهای ویژە امنیت در شهر آمد انجام داده و در نتیجه آن ده‌ها پلیس کشته شدند. متعاقبا در تصاویری از این عملیات که در خبرگزاری فرات منتشر شد، بعد از ۲۳ سال بار دیگر سلام کمال پیر را که پیشاهنگ روزه بزرگ مرگ ۱۴ ژوئیه بود به نیروهای ارتش ترک رساندند. این عملیات در تمامی کردستان و ترکیه بسیار طنین انداز شد.

  اعتصاب غذا با پیشاهنگی لیلا گوون

  لیلا گوون نماینده حزب دمکراتیک خلق‌ها و ریاست مشترک ک.ج.د در ۷ نوامبر سال ۲۰۱۸ در نهمین نشست دادگاه کیفری اعلام نمود که محاکمه عادلانه‌ای در جریان نبوده و از همین رو اعتصاب غذای نا محدود و بدون بازگشت را آغاز خواهد کرد. لیلا گوون در این نشست اعلام کرد که تحت تاثیر ایستارهای رهبر حزب کارگران کردستان، عبدالله اوجالان در ارتباط با جایگاه زنان در سیاست  قرار گرفته و از همین رو وارد عرصه سیاست شده است. گوون در ادامه سخنان خود افزود که امروز انزوای تحمیل شده بر عبدالله اوجالان نه فقط بر وی بلکه بر تمامی جامعه اعمال می‌شود. انزوا جنایت علیه بشریت است. من به عنوان بخشی از این خلق، به منظور محکومیت انزوای تحمیلی بر آقای اوجالان، به اعتصاب غذای نامحدود و بدون بازگشت دست می‌زنم. از این لحظه به بعد نه در دادگاه حضور خواهم یافت و نه از خود دفاع می‌کنم. تا زمانی که دادگاه از تصمیمات غیرقانونی خود صرف نظر ننماید و تا زمانی که حصر برداشته نشود، اعتصاب غذای خود را ادامه خواهم داد. در صورتیکه لازم باشد من این اعتصاب را به روزه مرگ تغییر خواهم داد.

  بعد از اعتصاب غذای لیلا گوون، ناصر یاغز، عضو نمایندگی حزب دمکراتیک خلق‌ها در هولیر و در استراسبورگ ۱۴ سیاستمدار، در کانادا و تورنتو و در تمامی بخش‌های کردستان و اقصی نقاط جهان اعتصاب غذا آغاز شد. هزاران زندانی سیاسی و کردستانی به این اعتصاب غذای نامحدود و بدون بازگشت پیوستند و درصدد برآمدند تا اینبار مقاومت روزه بزرگ مرگ ۱۴ ژوئیه را به افتخاری ابدی بدل کنند. به تمامی جهانیان گفته شد، بر این نکته اذعان شد که اراده اجتماعی را نمی‌توان در انزوا قرار داد. اعتصاب غذای نامحدود و بدون بازگشتی که آغاز شد به مرحله شکستن حصر، درهم شکستن فاشیسم و آزادی کردستان تبدیل شد. این مرحله به گسترش فعالیتهای پر شور و حماسی در میان خلق منجر شد.

  بعد از ملاقات وکلای رهبر خلق کرد با وی و انتشار بیانیه‌ای از سوی وی به افکار عمومی، این اعتصاب با گذشت ۲۰۰ روز خاتمه یافت. اوجالان با ارسال درودهای خود به اعتصاب کنندگان؛ به منظور دستیابی مبارزه آزادیخواهانه خلق کرد به افتخاری ابدی از اعتصاب کنندگان خواست که به اعتصاب خود خاتمه دهند، از آنان خواست تا این اعتصاب غذای ۲۰۰ روزه از طرق دیگری دنبال کنند.

  روزه بزرگ مرگ که ۱۴ ژوئیه ۱۹۸۲ آغاز شد با کسب حق دفاع سیاسی، برداشتن حصر و شروع خیز بلند مبارزه مسلحانه در ۱۵ آگوست خاتمه یافت. اعتصاب غذای سال ۲۰۱۲ راه بر حل مساله کرد از طریق سیاسی گشوده شد. اعتصاب غذایی که در سال ۲۰۱۸ با پیشاهنگی لیلا گوون آغاز شد باعث شد تا انزوای تحمیلی ۸ ساله بر اوجالان خاتمه یابد و وکلا بعد از ۸ سال بتوانند با وی دیدار داشته باشند.