"مروت دمیر" مادری که پس از اینکه چهار تن از فرزندانش به صفوف پ.ک.ک پیوستند و دو فرزندش به شهادت رسید، نوشتن و خواندن کردی را آغاز نمود. وی گفت که برای هر چهار فرزند خود، ترانه گفته است.

 

در راستای سیاست‌های نژادپرستانه دولت ترکیه در سال‌های ١٩٨٨ صدها روستای کردستان ویران و به آتش کشید شدند. روستای "فدوس" در لیجه‌ی استان آمد، یکی از آن روستاها می‌ باشد. خانواده‌ی دمیر که در مقابل سیاست مزدور نمودن دولت ترکیه تسلیم نشده بود و با زور از روستای خود مجبور به کوچ شدند. این مادر ۵۶ ساله که مادر ٩ فرزند می‌باشد، ناچارا به ''آمد'' کوچ نمود.٤ تن از فرزندان این مادر بخاطر درک به ظلم و ستم دولت ترکیه، راه کوهستان‌های آزاد کردستان را در پیش گرفته و به صفوف گریلاهای پ.ک.ک پیوستند. پس از ملحق شدن ٤ تن از فرزندانش و شهید شدن دو تن از آنان در نقاط مختلف، بخاطر درد و رنجهای خود به سرودن ترانه و خواندن ترانه‌هایش روی آورده است.

 

 برای دختر خود  شعر نوشت

 

پس از ملحق شدن فرزندانش به صفوف پ.ک.ک، این مادرشروع به یادگیری خواندن و نوشتن زبان کردی می‌نماید. ضمن اینکه سالیان درازی از عمرش گذشته است، در مدت زمان کمی خواندن و نوشتن کردی را یاد می‌گیرد. بعد از یادگیری خواندن و نوشتن به نواختن ساز تنبور روی آورده و درد و رنج‌های خود را به شکل آواز می‌خواند.  ما در محله‌ی "باغلار آمد" مهمانش شدیم و وی در کمال تواضع به سئوالاتمان پاسخ گفت. قبل از اینکه ما درباره‌ی چگونگی یادگیری خواندن و نوشتن و همچنین نواختن ساز از وی بپرسیم، این مادر با نواختن تنبور و خواندن ترانه‌ای که برای دختر گریلایش (یادگار دمیر) سروده بود، ما را خوشحال نمود.  

 

"مروت دمیر" گفت: بخاطر قبول ننمودن مزدوری دولت ترکیه، روستایمان را تخلیه نمودند و بعلت فشار و ظلم دولت مجبور به کوچ کردن به شهر آمد شدیم. من مادر ٩ فرزند هستم که ۴ تن آنان این ظلم را بر نتابیده و به صفوف گریلا ملحق شدند. ٢ تن از فرزندانم شهید شدند و ٢ تن دیگر در کوهستانهای آزاد، در حال مبارزه‌اند. پس از رفتن فرزندانم، شروع به یادگیری خواندن و نوشتن نمودم. سپس برای اینکه مقداری از درد و رنجهای دل خویش را سبک و به تنهایی خویش پایان دهم، هنرهای دستی را آغاز نمودم.

 

 

دایه مروت افزود: هنگامی‌که پسرم "فرات" شهید شد، بخاطر سبک نمودن غم‌هایم به هنرهای دستی روی آوردم. بعضی وقت‌ها آنرا اشتباه می‌بافتم، همه را خراب و از نو شروع می‌کردم. پس از مدتی "نازیل" من نیز شهید شد و غم‌هایم را چند برابر نمود. سپس فرزند بزرگم "عثمان" به نزدم آمد و گفت مادر دیگر از اینها درست نکن و نواختن تنبور را یاد بگیر. پرسیدم آیا می‌توانم  نواختن تنبور را یاد بگیرم؟ عثمان گفت: آری مادر. تو می‌توانی یاد بگیری.  آنوقت عثمان دو تار داشت و او نت آوازها را بر روی  پرده‌ی تنبور قرار داد. هر یکشنبه نت جدیدی را بر روی پرده می‌گذاشت و من کم کم یاد گرفتم. بعد از مدتی توانستم چند آواز را نواخته و بسرایم. زمانیکه نواختن را یاد گرفتم همسرم برایم تنبوری آورد. برای اینکه صبر خود را به تنبور داده و فکرم مشغول باشد و زیاد فکر نکنم، بیشتر تلاش می‌کردم. تنبورم را خیلی دوست دارم. تنبور من دردهایم را سبک می‌کند.

 

دایه دمیر برای فرزندانش که گریلا هستند، ترانه نوشته است و گفت: بیشتر از ١٠ سال است که تنبور می‌نوازم و آواز می‌خوانم. زمانیکه دلم می‌گیرد و فرزندانم را به یاد می‌آورم به تنبورم پناه برده و آواز سر می‌دهم. من نت آوازهایم را از فرزندان شهید خودم الهام می‌گیرم و می‌خوانم. دلم پر است و دریای دل خود را با سرودن ترانه‌ها سبک می‌کنم. درد دلهایم مرا خواننده و نوازنده نمود. برای دردهایم می‌خوانم و می‌نوازم. آوازهایم همه غم و رنج است.

 

دایه مروت که برای هر چهار فرزند گریلایش ترانه سروده و خوانده است، می‌گوید: در بهار فرزندم "فلات" شهید و در بهارفرزند دیگرم "نازیل" به صفوف گریلا پیوست. بارش باران را در بهار خیلی دوست دارم. من به ایوان آمده و به بارش باران نگاه کردم، آنوقت هیچ مرا خوشحال ننمود. برای ایوان خانه و فصل بهار این آواز را نوشتم.

 

بهار است و فصل شادی

باران کم کم می‌بارد

دل مادر فلات و نازیل

چه سوزناک می‌نالد