دیرک سکاینهایدر -نماینده حزب سبزها -نشست روز ٢۴ اکتبر ١٩٨۴، مجلس فدارل آلمان :"تمام همکاری‌های آلمان که به عنوان عضویت ناتو به ترکیه واگذار می‌کند علیه ملت کُرد مورد استفاده قرار می‌گیرند. نقض حقوق بشر و شکنجه در ترکیه بصورت سازماندهی شده ادامه دارد."
روابط سیاسی، نظامی و اقتصادی دولت آلمان با رژیم غاصب ترکیه در چهار دهه اخیر گسترش یافته است. دولت آلمان در تدارک پهن‌کردن فرش قرمز برای استقبال از دیکتاتور ترک طیب اردوغان است این رفتار دولت آلمان مسبوق به سابقه است زیرا پیشتر به کنعان اورن عامل کودتای ١٢ سپتامبر ١٩٨٠ جایزه داده بود.
کودتای ١٢ سپتامبر ١٩٨٠ از سوی کنعان اورن شمال کردستان و ترکیه را به زندان بزرگی مبدل کرد و معیارهای حقوق بشر در مقیاسی گسترده نقض گردیدند. کودتا روابط میان آنکارا و کشورهای اروپایی را تضعیف کرد.
چهار روز پس از کودتای مذکور نشستی مطبوعاتی با شرکت عامل کودتا ژنرال کنعان اورن و فرماندههای دیگر شورای امنیت ترکیه برگزار شد و بیانیه‌ای هم قرائت گردید. بیانیه ماهیت فاشیستی کودتا را به وضوح نشان داد و خاطرنشان کرده بود "روابط و همکاری ما با جامعه اروپایی و شورای اروپا ادامه خواهد یافت." زیرا عاملان کودتا می‌دانستند که جامعه اروپا و اتحادیه اروپا از آنان حمایت خواهد کرد.
جالب اینکه در شنست شورای جامعه اروپایی که در ١۶ سپتامبر ١٩٨١ برگزار شده و به ارزیابی کودتای سال قبل در ترکیه پرداخته بود نمایندگان آلمان و انگلیس مدعی شده بودند که کودتا برای بازگشت دمکراسی به ترکیه صورت گرفته است. کشورهای دیگر با رهبری فرانسه، دانمارک و هلند به حمایت از کودتای نظامی در ترکیه اعتراض کردند و خواهان پایان روابط با آنکارا شده بودند.
شورای جامعه اروپا پس از گفتگویی مفصل نه کودتای ١٢ سپتامبر را محکوم نکرد و نه به تمامی از کودتاگران حمایت کرد، اما شورا خاطرنشان کرده بود که روابط با آنکارا به قوت خود باقی می‌مانند. در بیانیه شورا آمده بود:"شورای نظامی [ترکیه] متعهد شده که در کمترین زمان دمکراسی را بازگرداند و حقوق بشر را مراعات کند. به همین دلیل روابط جاری با آنکارا معلق نخواهند شد."
این چنین اتحادیه اروپا برای تداوم ترور رژیم کودتاگر علیه جوامع ساکن در شمال کردستان و ترکیه چراغ سبز نشان داده بود. در حقیقت غربی‌ها با چنین تصمیمی راه تداوم جنایت در زندان‌ها، قتل‌عام مردم و قتل‌‌های فاعل مجهول را فراهم کردند.
اتحادیه اروپا امروز با همان شیوه با اردوغان رفتار می‌کند که چهل سال پیش با رژیم کودتاگر حاکم بر ترکیه رفتار می‌کرد و تنها با بیانیه‌های شرم‌آوری به کلی‌گویی بسنده می‌کرد. آنزمان پارلمان اروپا مداوما این جملات را تکرار می‌کرد؛"چه زمانی وارد مرحله دمکراسی می‌شوید"، "امنیت زندگی سیاستمداران را تضمین کنید" و "به آزادی اهمیت دهید".
با آغاز حکومت کودتاگران در ترکیه اما حمایتهای جامعه اروپا از رژیم بدون وقفه ادامه یافت. مثلا شورای اروپا در ژوئن ١٩٨١ تصمیم به کمک مالی ۶٠٠ میلیون اِکو (واحد پولی مشترک پیش از یورو) به ترکیه گرفت. قرارداد‌ها و توافقاتی که قبل از کودتا مابین آنکارا و بروکسل امضا شده بود پس از کودتا هر کدام به مرحله اجرا گذاشته شدند. زیرا رژیم پس از کودتا به بحران اقتصادی دچار شد و برای نجات از فروپاشی به کمک اروپایی‌ها نیاز داشت.
در نتیجه فشارهای نمایندگان پارلمان اروپا سرانجام در مارس ١٩٨٢ مرحله همکاری با ترکیه متوقف گردید و دستور پایان دادن به حمایتهای مالی از ترکیه صادر شد. آلمان فورا فعالیت‌هایی را برای ابطال این تصمیم آغاز کرد زیرا بن اولین مرکزی بود که کودتاگران در آنکارا را به رسمیت شناخت. هانس دتریک گنسگر وزیر خارجه وقت آلمان در پنجم نوامبر ١٩٨١ به آنکارا رفت و با کودتاگران گفتگو کرد.
علیرغم نارضایتی عمومی و انتقادهای رسانه‌های آلمانی روابط دولت آلمان با عاملان کودتای ١٢ سپتامبر ٨٠ در ترکیه همچنان ادامه یافت. رفاقت با فرماندههای کودتا بحدی صمیمی بود که حتی موازین محافظت از پناهندگان سیاسی را هم قربانی می‌کرد. سرویس استخباراتی آلمان (بی.ان.دی) سال ١٩٨٣ اطلاعات مربوط به پناهندگان سیاسی که پس از کودتا از ترکیه به آلمان مهاجرت کرده بودند را به آنکارا ارسال کرد.
وضعیت تأسف باری که مشابه آن سال گذشته (٢٠١٧) تکرار شد و آن زمانی بود که لیست اعضای میت در آلمان به بحث روز در جامعه و رسانه‌ها مبدل شد. در آنزمان یک پناهنده پس از فرار از چنگ رژیم کودتاگر ١٢ سپتامبر، در دسامبر ١٩٨٢ وارد آلمان شده و همه چیز را در مورد روابط مابین سرویس استخباراتی آلمان با مسئولان امنیتی کودتاگر در آنکارا لو داده بود.
مقام‌های حزب دمکرات مسیحی آلمان با ریاست هلموت کهل که از ١٩٨٢ نخست‌وزیر را بدست گرفته و ١۵ سال حکومت آلمان را اداره کردند روابط خود با رژیم کودتاگر در ترکیه را بیش از پیش گسترش دادند. این وضعیت امروز از سوی مرکل تکرار می‌شود. هلموت کهل در آن مقطع هم تمام توان خود را برای کمک به رژیم کودتاگر ترکیه به کار گرفت. اما هم افکار عمومی و هم نیروهای اپوزیسیون به سیاست‌های وی در قبال ترکیه معترض بودند.
دیرک سکاینهایدر نماینده حزب سبزها که در نشست روز ٢۴ اکتبر ١٩٨۴ مجلس فدارل آلمان این چنین سخن گفت:"تمام همکاری‌های آلمان که به عنوان عضویت ناتو به ترکیه واگذار می‌کند علیه ملت کُرد مورد استفاده قرار می‌گیرند. نقض حقوق بشر و شکنجه در ترکیه بصورت سازماندهی شده ادامه دارد."
حکومت آلمان اینچنین علیه مبارزه مسلحانه کردستان علیه رژیم استعمارگر ترکیه که از ١۵ آگوست ١٩٨۴ آغاز شده بود در کنار آنکارا جای می‌گرفت. آلمان فراتر از این کشورهای اروپایی دیگر را هم تحت فشار قرار داد تا علیه مبارزه آزایخواهی کردها و نابودی خلق کُرد به هر شیوه ممکن از آنکارا حمایت نظامی و سیاسی به عمل آورند. سال ١٩٨۵ نخست‌وزیر هلموت کهل و یک سال بعد هم ریچارد فون ویزسانکر برای گشترش هر چه بیشتر روابط با رژیم کودتاگر ترک به آنکارا رفتند.
همچنان که امروز مردم آلمان و آزادیخواهان در حال سازماندهی وسیع برای اعلام انزجار از اردوغان هستند ٣٠ سال پیش هم در ١٩٨٨ مردم تدارکات وسیعی را با همین منظور به انجام رسانده بودند. نهادهای دمکراتیک و چپ‌های آلمان، احزاب سیاسی، مهاجران کردستانی و ترکیه‌ای برای ابطال سفر کنعان اورن و عدم استقبال از او راهپیمایی اعتراضی برگزار کردند.
پلیس‌های آلمانی در آن مرحله به معترضان حمله‌ور شده، آنان را بازداشت و استفاده از پلاکاردهایی که جنایات کودتاگر کنعان اورن را بازگو می‌کرد ممنوع اعلام کردند. کنعان اورن عامل کودتای ١٢ سپتامبر ١٩٨٠ ترکیه با تمام مخالفت‌ها در روز ١٧ اکتبر ١٩٨٨ از سوی رییس جمهوری ریچار فون ویزساکهر با پهن کردن فرش قرمز در شهر بن پایتخت آلمان مورد استقبال رسمی قرار گرفت. کنعان اورن در این روز با شعار "برو به جهنم" از سوی تظاهرکنندگان روبرو شد.
معترضان با تخم مرغ به اورن کودتاگر حمله کردند و تخم‌مرغ‌هایی به لباس‌های وی اصابت کردند. پلیس آلمان معترضان مذکور را فورا بازداشت کرد، اما از همه جالبتر اینکه دولت آلمان در نظر داشت به عامل کودتای فاشیست‌ها که مردم این کشور بسوی وی تخم‌مرغ پرتاب کرده بودند مدال هدیه دهد. کنعان اورن تا ٢١ اکتبر ١٩٨٨ در آلمان ماند و مدال "لیاقت عالی" را که به مقام‌های عالیرتبه دولتی اختصاص دارد از سوی خود رییس جمهوری آلمان تحویل گرفت.
مسئولان آلمانی به دلیل ترس از نارضایتی افکار عمومی هرگز اعطای مدال به یک عامل کودتا را رسانه‌ای نکردند. تصاویر اعطای مدال بعدها به رسانه‌ها درز کرد. اینگونه کودتاگر ترکیه از سوی دولت آلمان مورد استقبال رسمی قرار گرفت، به وی مدال لیاقت داده شد و با هلموت کهل نخست‌وزیر هم عکس گرفت. کودتاگر با امضای توافقنامه‌های همکاری دولت آلمان با هدف ادامه جنگ برای نابودیی یک ملت [کُردها] به آنکارا بازگشت.
پس از حمایت همه جانبه از رژیم کودتاگر ١٢ سپتامبر سازمان فاشیستی میت فعالیت‌های خود را با رضایت آلمان در این کشور افزایش داد. کانال تلویوزی آ.ر.د آلمانی در برنامه مستندی به نام "پانوراما" در سوم آوریل ١٩٩٠ پخش کرد. در این برنامه سازماندهی سرویس‌های جاسوسی میت در ١٣ کونسولگری و سفارتخانه در بن، پایتخت آلمان با بکارگیری ٣٠ جاسوس حرفه‌ای افشا شد.
مسئولان آلمان برای اخراج پانزده جاسوس میت ترکیه در این کشور مقام‌های آنکارا را تحت فشار قرار دادند اما ترکیه تنها چهار جاسوس خود را فراخواند. شبکه جاسوسی ترکیه در آلمان که بنیاد آن در اواخر ١٩٨٠ شکل گرفت به گونه‌ای است که دولت آلمان توانایی مقابله با آنرا ندارد. در راستای فعالیت‌های ضدجاسوسی ترکیه دادستانهای ایالت‌های اشتوتگارت و هامبورگ بازجویی از ١۵ نفر جاسوس میت را آغاز کردند اما فاشیسم ترک آنچنان در دولت آلمان نفوذ کرده است که پرونده بازجویی از آنان به واسطه دست‌های مقام‌های بالا مختومه اعلام شد.
