هفت سال از قتل‌عام روبوسکی که در جریان آن ۳۴ نفر و از جمله ۱۹ کودک توسط جنگنده‌های رژیم ترک جان خود را از دست دادند، می‌گذرد. خانواده‌های قربانیان اعلام کردند هم فرزندانمان را کشتند و هم ما را محاکمه می‌کنند
۲۸ دسامبر ۲۰۱۱ / ٧ دی ١٣٩٠ جت‌های ارتش ترک روستاییان روبوسکی از توابع قلابان شرنخ را بمباران و در جریان آن ۳۴ شهروند کرد جان خود را از دست دادند، ۱۹ نفر از قربانیان این بمباران کودک بودند. با گذشت ۷ سال از این قتل‌عام مسئولان دولتی وقت و رسانه‌های ترک این از این قتل‌عام تحت عنوان "حادثه در حال عملیات نظامی" یاد کرده و در تلاشند با اتفاقی خواندن این قتل‌عام آنرا سهوی قلمداد کنند. از سوی دیگر با گذشت ۷ سال قاتلان این واقعه همچنان معرفی نشده‌اند.
رد پرونده‌ی روبوسکی از سوی دادگاه حقوق بشر اروپا
یکی از افراد مرتبط به این قتل‌عام، پرونده این کشتار را به دادستانی جمهوری در قلابان ارائه نمود اما دادستانی نظامی دستور عدم پی‌گیری این پرونده را صادر نمود. متعاقبا این پرونده به دادگاه قانون اساسی ارائه شد که به بهانه‌ی وجود نواقصی در پرونده در این دادگاه نیز مورد پذیرش قرار نگرفت. در این رابطه ۲۸۱ نفر از افراد مرتبط به این پروند با ارائه‌ی شکایت خود این پرونده را به دادگاه حقوق بشر اروپا ارجاع دادند. دادگاه حقوق بشر اروپا نیز با گذشت ۲ سال روند بررسی این پرونده را متوقف و به بهانه‌ی توقف راهکارهای حقوقی داخلی این پرونده را رد نمود.
در راستای تحقق عدالت عقب نشینی نخواهیم کرد
خانواده‌های قربانیان روبوسکی نسبت به رد این پرونده از سوی دادگاه حقوق بشر اروپا اعتراض و برخی از سیاستمداران کرد، رئیس کانون وکلای شرنخ، انوشیروان الچی و وکلای این کانون را مقصر عنوان کردند. تلاش خانواده‌ی قربانیان واقعه‌ی روبوسکی مدت ۷ سال است که بی‌وقفه ادامه دارد. این خانواده‌ها بیش از ۳۵۰ هفته است که با خواست « برای اجرای عدالت روبوسکی عاملان را محاکمه کنید» بر مزار فرزندان خود گردهمایی برگزار می‌کنند و خواستار محاکمه‌ی قاتلان هستند.
فرهاد انجو برادر یکی از کشته‌شدگان همچنان در زندان است
از آنجا که به درخواست خانواده‌های کشته‌شدگان مبنی بر اجرای عدالت تا کنون نیز ترتیب اثر داده نشده است، زخم‌ها و آلام این خانواده‌ها همچنان باقی است. در این راستا و به دلیل فعالیت‌ها و اقدامات انجام شده از سوی خانواده‌های قربانیان پرونده‌های فراوانی علیه فعالان باز شده است. تا کنون نیز این خانواده‌ها برای بازجویی و ادای توضیحات روزانه به دادگاه احضار می‌شوند. این خانواده‌ها در سال ۲۰۱۳ برای احقاق کشته شدگان روبوسکی انجمن عدالت و صلح- "روبوسکی در" را تاسیس کردند. اما این انجمن سال جاری طی حکمی قانونی تعطیل شد. فرهاد انجو نماینده‌ی شهر شرنخ از حزب دمکراسی خلق‌ها-ه.د.پ که با درصد بالایی از آرا به نمایندگی مجلس ترکیه برگزیده شده بود برادر و بسیاری از اقوام خود را در جریان بمباران روبوسکی از دست داد. این نماینده دو سال است که زندانی و تحت محاکمه قرار دارد.
کوچ جوانان به دلیل بیکاری
مزار ۳۴ نفر از قربانیان این واقعه در روستای روبوسکی واقع شده است. خانواده‌های این قربانیان هر روز با آلام ناشی از فقدان فرزندانشان روبرو می‌شوند. برخی از خانواده‌ها با وسایل برجای مانده از فرزندانشان درصدد تسکین دردهای ناشی از کشته‌شدن فرزندانشان برآمده و همچنان سیاه پوش بوده و جشن‌ها و مراسم خود را با زاری برگزار می‌کنند. اما این تصویر بازتاب دهنده‌ی تمامی آزارهای این روستاییان نیست. روستاییان روبوسکی متعاقب این قتل‌عام دستخوش بی‌عدالتی‌های اقتصادی فراوانی شدند. بازرگانی مرزی کاملا متوقف گردیده است. جوانان مجبور به ترک روستا و اقامت در کلان شهرهای ترکیه گشته و بسیاری دیگر از جوانان نیز مجبور به در پیش گرفتن شبانی در روستا شده‌اند. بسیاری از ساکنان این روستا نیز در معادن زغال سنگ که به "چاه مرگ" معروفند کار می‌کنند.
عاملان تصور نکنند ما این کشتار را از یاد ببریم
شوان انجو در سن ۱۶ سالگی زندگی خود را از دست داد. خانواده‌ی انجو هنوز نیز مانند تمامی دیگر خانواده‌های روبوسکی با درد ناشی از فقدان فرزندشان روبرو هستند. هدیه انجو، مادر شوان انجو خواهان معرفی عاملان قتل فرندش می‌باشد. هدیه اظهار می‌دارد که: ۷ سال است عزادار هستم. بگذارید این ستم بر ما پایان یابد. چند روز قبل، سینان ۱۹ ساله برادر شوان که در کودکی بار هزینه‌های خانواده را بر دوش می‌کشید در یک حادثه‌ی رانندگی جان خود را از دست داد. مادر انجو گفت: بعد از قتل‌عام روبوسکی یک روز خوش را ندیده و بعد از آن واقعه دخترش نیز دچار بیماری گشته و تا کنون نیز بهبودی حاصل نکرده است. عاملان این قتل‌عام گمان نکنند که ما این کشتار را از یاد برده‌ایم.
هم ما را می‌کشند و هم محاکمه می‌کنند
قدریه انجو نیز که فرزندش حمزه را در جریان این بمباران از دست داد، ۳۴ قاب عکس را از پرتره‌های قربانیان بر دیوار اتاق خود نصب کرده است. قدریه می‌گوید: ما هنوز ایستاده‌ایم. هر هفته در راستای تحقق عدالت به فعالیت می‌پردازیم. ما از روند اجرای عدالت شاکی هستیم. بر هر صاحب وجدانی لازم است خواسته‌های ما را بخشی از خواسته‌های خود قلمداد کند. نباید ما را تنها بگذارند.
مادر انجو یا اشاره به مراحل حقوقی مربوط به این کشتار اظهار داشت: در این پرونده ما تنها ماندیم. این امر ما را عمیقا آزرده کرده است. در ارتباط با ما هنوز پرونده‌های [ محاکمه و بازپرسی از سوی دولت ترکیه] گشوده است. چنین بی‌عدالتی‌ای را در هیچ جای دنیا نمی‌توان سراغ گرفت. هم فرزاندانمان را می‌کشند و ما را محاکمه می‌کنند.
