ویلی لونبرگر رییس مشترک سابق حزب سبز‌ سوئیس و فعال حقوق بشر در گفتگو با خبرگزاری فرات به ارزیابی مباحث مربوط به حصر رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان و مقاومت اعتصاب غذای کردستانی‌ها پرداخت.

 

حصر شیوه‌ای از شکنجه است

لونبرگر با بیان اینکه حصر اوجالان شیوه‌ای شدید از شکنجه است گفت:"حصر آقای اوجالان از روزی که به اسارت گرفته شد تاکنون ادامه دارد. اوجالان به شیوه‌ای غیرقابل قبول توسط سازمان‌های جاسوسی تعدادی از دولت‌ها به اسارت درآمد. متأسفانه در بسیاری از مناطق جهان زندانیان سیاسی را در انزوا قرار می‌دهند. برپایه مبانی حقوق بشر بایستی نهادهای مدنی و نمایندگان حقوق بشر علیه انزوای زندانیان اقدام نمایند. برای نشان دادن حصر به افکار عمومی و وادار کردن سازمان‌های بین‌المللی به فعالیت در این زمینه وظیفه اساسی بر دوش کردها و نهادهای آنان در اروپا و سوئیس است."

 

مبارزه برای عدالت و آزادی

لونبرگر مقاومت اعتصاب غذا با پیشاهنگی لیلا گوون ریاست مشترک کنگره جوامع دمکراتیک را ارزیابی نموده و گفت؛"در آغاز به همه زنانی و مردانی که در اعتصاب غذا و اعتصاب غذای مرگ جای گرفته‌اند درود می‌فرستم. می‌خواهم اعلام کنم که من حامی آنها هستم. اعتصاب غذا یکی از راههای مبارزه برای عدالت و آزادی است. اعتصاب غذا که اکنون در جریان است برای پایان دادن به حصر زندانیان سیاسی است. شاید تاکنون به نتیجه ملمومی نرسیده باشد اما توجه افکار عمومی را جلب کرده است.

 

رژیم دیکتاتوری اردوغان هم تاکنون به خواسته‌های آنان عمل نکرده یا خواهان مرگ آنهاست، چنین سیاستی دور از مبانی اخلاقی است. رفتار اردوغان موضعی شرم‌آور است."

 

اروپا برپایه‌ی منافع خود رفتار می‌کند

لونبرگر سکوت بین‌المللی را مورد انتقاد قرار داده و گفت:"ما می‌دانیم که سکوت اروپا به دلیل منافعشان و همچنین منافع نظامی موجود در ناتوست. اروپا از ترکیه برای احترام گذاشتن به حقوق بشر دعوت کرده است. اما رژیم اردوغان به این درخواست وقعی نمی‌نهد. زیرا رژیمی نیست که توان پذیرش چنین خواسته‌ای را دارا باشد. هم اتحادیه اروپا و هم نهادهای بین‌المللی باید فراخوان‌ها را به کناری نهاد و وارد عرصه عمل شوند. اما به دلیل منافع خود چنین رفتار نمی‌کنند. علی‌رغم فراخوانی که صورت گرفته است اگر فشارهای اقتصادی و یا به شیوه‌ای متفاوت خواسته‌های خود را تحمیل می‌کردند اردوغان مجبور می‌شد که عقب‌نشینی کند."

 

باید با خلق‌‌ها هم‌پیمان شد

لونبرگر یادآور شد که راه پایان دادن به سکوت و وادار کردن دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی به انجام وظایفشان هم‌پیمانی و اتحاد مابین خلق‌هاست. نمی‌خواهم چنین به نظر آید که به کردها عقل می‌دهم. دچار چنین اشتباهی نمی‌شوم و چنین رفتار نمی‌کنم. به عنوان یک دوست، همچون کسی که از صمیم قلب خواستار تغییر این وضعیت است سخن می‌گویم. ما می‌توانیم وضعیت جاری را تغییر دهیم. برای پایان دادن به سکوت و کسب نتیجه لازم است که همچون ترکیه و کردستان در اروپا و سوئیس هم تلاش و مبارزه صورت گیرد."

 

مطالبات را به مبحث روز جوامع مبدل کنیم

کردها و دمکرات‌های ترکیه ساکن در کشورهای اروپا و بویژه سوئیس باید بتوانند با شهروندان سوئیس و اروپایی گفتگو کنند. کردها باید در این مرحله تلاش کنند راه مشارکت دیگر خلق‌ها و جوامع را در مبارزات فراهم کنند. باید تحولات را به شیوه‌ای ملموس نشان داده و آن را به بحث روز جامعه مبدل کنند.

 

قبل از همه جامعه‌ای که اینجا زندگی می‌کند باید با احزاب سیاسی، سندیکاها و سازمان‌های اجتماعی غیردولتی با همدیگر گفتگو کنند. باید با آنها به توافق دست یابند."

 

لونبرگر در پایان اظهار کرد؛"در صورت ایجاد روابط میان کردها و جوامع اروپایی می‌توان مباحث خود را به مباحث جوامع دیگر مبدل کرد و اینچنین دولت و سازمان‌های بین‌المللی که اکنون سکوت کرده‌اند مجبور خواهند بود وارد میدان شوند."