زنان کرد از نخستین سازمان به نخستین ارتش

​​​​​​​سنت مقاومت برای زنان کرد که در صفحات تاریخ به به پیروزی‌‌‌های بزرگ و قهرمانی رسیده‌‌‌اند در چهل سال گذشته با تشکیل ارتش خود  در حال افزایش بوده است

 زنان اگر چه در در عملیات ١۵ اگوست نیز مشارکت نداشتند، به عنوان فرمانده در عرصه‌‌‌ی مبارزاتی گریلا حضور داشتند. بسی انوش، در آن دوره یکی از این فرماندهان بود،  عظیمه دمیرتاش، تورکان درین، سکینه کرمزی‌‌‌تاش، سلطان یاووز، هانیم یاورکای، چیچک سلجان، نجلا چلیک، عایشه اوغرتمن، سایمه تورگوت، بنفش آگال، گیک یاتیم و گلناز کاراتاش (بریتان) که جان خود در سال ١٩٩٢ در جنوب کردستان از دست داد، از جمله فرماندهان دیگر به شمار می روند.

بدون گمان مبارزه‌‌‌ی زنان کرد که علیه سیستم پدرسالاری بپا خاسته‌‌‌اند را نمی‌‌‌توان به چهل سال گذشته محدود کرد. اگر چه تاریخ، مقاومت زنان کرد را نادیده نگرفته است، آنها به پیروزی‌‌‌ها و قهرمانی‌‌‌های بزرگی در زمان خود دست یافته‌‌‌اند. جنبش زنان کرد در طول تاریخ اخیر خود از پیشینه‌‌‌ی ۴٠ سال مبارزه برخوردار است. این جنبش رهبران خود را ایجاد  و مبارزه‌‌‌ی خود را به پیش برده و تجارب خود را برای بنا و تاسیس آن ارتقا بخشیده است.

 

از عملیات ١۵ اگوست سال ١٩٨۴ اکنون ٣۴ سال و شش ماه می‌‌‌گذرد. هر چند زنان در عملیات ١۵ اگوست مشارکت نداشتند، اما در همان زمان فرماندهی واحدهای بسیاری را در اختیار داشتند. زنانی که در میان صفوف حزب کارگران کردستان با هویتشان به عنوان یک زن حضور داشته و جان خود را از دست داده‌اند، از تاثیرات بسیار عمیقی بر جامعه‌‌‌ی کردستان برخوردار بوده‌‌‌اند.

 

زنان کرد طی آشنایی با تفکرات رهبر خلق کرد، تحت شرایط دشوار و فشار سیستم پدرسالاری شروع سوال از زندگی و گام نهادن به سوی جستجویی انقلابی را آغاز کردند. زنان کرد با آگاهی از مساله ملی و مساله زنان به حزب کارگران کردستان پیوسته و در بسیاری از جبهه‌‌‌های این مبارزه جایگاه خود را یافتند.  زنان در مکانهایی که به درگیری با پلیس منتهی می‌‌‌شد مقاومتهای بزرگی را از خود نشان دادند، آخرین گلوله و بمبهایشان را برای جلوگیری از افتادن به دست نیروهای پلیس و ارتش کنار می‌‌‌گذاشتنند. خلق کرد مقاومت این زنان را سرچشمه‌‌‌ی افتخار قلمداد کرده و از مقاومت زنان کرد حمایت می‌‌‌نماید.

بعد از سومین کنگره حزب کارگران کردستان که در سال ١٩٨۶ برگزار شد، ی.ژ.و.ک در نوامبر سال ١٩٨٧ به عنوان زیر مجموعه‌‌‌ی جبهه‌‌‌ی آزادیبخش ملی کردستان، سازمان خط مقدم حزب کارگران کردستان تاسیس شد. در سال ١٩٩٣ نخستین گامها به سوی تشکیل ارتش زنان از طریق ایجاد نخستین واحدهای ویژه‌‌‌ی زنان در میان نیروهای گریلا تاسیس شد. در سال ١٩٩۵ بعد از نخستین کنگره‌‌‌ی آزادی زنان کردستان، سازمانی تحت نام اتحادیه آزادی زنان کردستان-یاژک تاسیس شد. همراه با تاسیس یاژک اصول تاسیسی برای انقلاب اجتماعی به رهبری زنان نیز ایدولوژی رهایی زنان در ٨ مارس سال ١٩٩٨ تعیین شد. به منظور عملی کردن ایدئولوژی رهایی زنان، حزب زنان در ٨ مارس سال ١٩٩٩ تحت عنوان حزب زنان کارگران کردستان-پ.ژ.ک.ک تاسیس شد. بعد از مدتی پ.ژ.ک.ک نام خود را تغییر داده و بر بسط و گسترش نگاه‌‌‌های خود در ارتباط با سازمان و مبارزه متمرکز گردید.

 

در امتداد با چنین نگاهی، جنبش رهایی بخش زنان کردستان مسئولیتی جهانشمول را همراه با سازماندهی حزب آزادی زنان-پ.ژ.آ عهده‌‌‌دار شد. از همین رو این حزب درصدد در میان گذاشتن تجربه زنان کرد با زنان دیگر خلقها برآمد. در سال ٢٠٠۴، با حزب آزادی زن کردستان-پاژک سازمان حزب زنان گسترش یافته و به عنوان یک حزب چتر برای نیروی زنان در حوزه‌‌‌های متعدد سازمانی در درون جنبش آزادی کرد ایفای نقش نمود.

سازماندهی بر مبنای دفاع مشروع

در ٢٠ آوریل سال ٢٠٠۵/ ٣١ فروردین ١٣٨۴ همراه با کمیته‌‌‌ی عالی زنان که هر چهار بخش کردستان و سازمان زنان در خارج را در بر می‌‌‌گرفت، سازمان کنفدرال چتر مانندی برای زنان تاسیس شد. مدل سازمانی کمیته‌ی عالی زنان-ک.ژ.ب مشتمل بر مناطق دفاعی مشروع، همراه با سازمان ایدئولوژیکی، سازمان توده‌‌‌ای و استراتژی برای گذار دمکراتیک بود. این سازمان چتر شامل حزب آزاد زنان کردستان-پاژک در حوزه‌‌‌ی ایدولوژیک، واحدهای زنان آزاد-ی.ژ.آ در حوزه‌‌‌ی عمومی و یژاستار و سازمانهای زنان جوان در حوزه‌‌‌ی دفاع مشروع بود.