از مقاومت خودمدیریتی ۵ سال می‌گذرد. خلق کورد در سال ۲۰۱۵-۲۰۱۶ در شهرهای شمال کوردستان با انتشار بیانیه‌ای، به اعلام خودمدیریتی دست زد. اما همزمان با انتشار این بیانیه، با ممنوعیت رفت و آمد مواجه شده و نیروهای ویژه پلیس و ژاندارم‌ها، با تانک و توپ به حمله دست زدند. طی چند هفته و ماه شهرهای شمال کوردستان توسط نیروهای نظامی و پلیس‌های ویژه با تانک و توپ هدف حملات ارتش ترک واقع شد و تیم‌های ویژه شهرها را محاصره کردند. نیروهای نظامی جریان آب و برق شهرها را نیز قطع کردند. در این مرحله، در نتیجه گلوله‌باران شهرها، صدها نفر جان خود را از دست دادند. هزاران نفر نیز زخمی شدند. در جریان این حملات در شهر جزیر صدها نفر در زیر زمینهای این شهر جان خود را از دست دادند. خلق از خواسته‌های خود عقب‌نشینی نکرده و در مقابل حملات مقاومت کرد. یکی از مبارزان شهر جزیر، محمد تونچ ریاست مشترک شورای خلقی این شهر بود. محمد تونچ با مبارزه و مقاومت خود صفحات جدیدی را در تاریخ مبارزه کوردستان گشود. تونچ که فرماندهی مبارزه خلق جزیر را بر عهده داشت، اکنون نیز در محلات جودی، سور، نور و یافث همچنان زنده است. نامه‌های محمد تونچ که در زندان و بعد از مقاومت جزیر به نگارش درآمده بود، منتشر شده‌اند.

محمد تونچ در تمامی نامه‌های خود به سازماندهی، شیوه‌های مقاومت و دفاع از خود اشاره می‌کند. همزمان در نامه‌های خودخلق را به مبارزه فرا می‌خواند. قهرمان مقاومت شهر جزیر، محمد تونچ در نامه‌های خود در مقاومت جزیر می‌نویسد:

"امروز وارد بیست و ششمین روز مقاومت جزیر می‌شویم. حملات نابودگرانه دولت ادامه دارند. خصوصا در رسانه‌های خود نیز به این حملات اشاره کرده و اظهار می‌دارند که دهها هزار نظامی، کماندوهای SAT ، تانک و توپ و با تمامی تکنولوژی‌های پیشرفته سده ۲۱، حملات خود را به جزیر ادامه می‌دهند. در روز پانزدهم این مقاومت، آنها خودشان نیز اعتراف کردند که در مقابل مقاومت جزیر شکست خورده‌اند. به همین علت است که می‌خواهند عصبانیت از شکست خود را بر سر خلق خالی کرده و از خلق و خصوصا از رهبران این مقاومت یعنی زنان انتقام گرفته و زنان را هدف قرار دهند. دولت تا کنون نتوانسته است پیشرفتی کسب کند...

... اکنون وارد سی و هفتمین روز مقاومت شده‌ایم. نمی‌دانیم چند دقیقه بعد چه اتفاقی روی می‌دهد. همچنان مقاومت می‌کنیم. ما خواستیم برای خلقمان در بوتان که سال‌های درازی است تحت سرکوب قرار گرفته است، کاری انجام دهیم. امیدهایی در سر داریم. جنبش آزادی کورد از سال ۱۹۷۷ نبرد بی‌امانی را آغاز کرده است. از مظلوم دوغان در زندان آمد این بیرق در گابار به دست عگیدها و افراد دیگری رسیده، تا اکنون در دستان ما قرار گرفته است و ما این وظیفه را در تداوم همان راه اکنون در جزیر انجام می‌دهیم. تا برای فرزندان آینده، مقاومت کنیم. می‌خواهیم زندگی کنونی تغییر داده شود. اکنون اجازه نمی‌دهند که خلق طبق خواسته‌هایشان در روستاها و شهرها زندگی کنند، اما ما می‌گوییم که مهاجرت بس است، نباید به دولت اعتماد کرد. همانگونه که خلق‌های ارمنی، آسوری، کلدانی را نابود کردند، می‌خواهند که کورد را نیز نابود کنند. هیچ امیدی نباید به این دولت داشت. خشم و نفرت جوانان کورد در مقابل این دولت ایجاد شده است. سال گذشته می‌گفتم: ما مانند انسان‌های لیبرال به نظر می‌رسیم. اما اعتقاد داریم که جوانانی که بعد از من خواهند آمد از خشم و نفرت به مراتب بیشتری برخوردار خواهند بود. همانگونه که پدر و پدر بزرگ من تا اندازه‌ای ضعیف بودند و من در مقابل آنان رادیکال‌تر بودم، نسل‌های آینده بعد از من نیز بدون گمان قدرتمندتر و رادیکال‌تر خواهند بود. داستان مقاومت بار دیگر نوشته خواهد شد. در ذهنیت خلقی فراموش شده، در روزهای آینده، خیزشی جدید برای رهایی آغاز خواهد شد. به تمامی رفقایم درود می‌فرستم.

محمد تونچ در یکی دیگر از نامه‌های خود می‌نویسد سیستم سرمایه‌داری و فلسفه لیبرالیسم ما را از انسانیت خود تهی کرده است و با نشان دادن یک قطرە خون، جامعه را به سکوت واداشته و آن را به شریک گناه‌های خود تبدیل کرده‌اند. اگر متحد می‌بودیم آیا می‌پرسیدیم که علت چیست؟

محمد تونچ در یکی دیگر از نامه‌های خود می‌نویسد: شاید هیچگاه مانند آیندگان آزادی را نبینیم، اما تا آخرین لحظه این نبرد را ادامه می‌دهیم، به زندان‌ها می‌افتیم. اما می‌دانیم که با ما، آینده به فرزندان میهنم لبخند خواهد زد...

آخرین سخنان محمد تونچ را همه به یاد دارند: تمامی خلق کورد باید بداند که مقاومت در بوتان باید به شکوه و سربلندی خلق کورد بدل شود و اگر این مهم، مایه شکوه و سربلندی خلق کورد باشد، جوانان، و خلق شکوه و سربلندی بریگاردها را حفظ می‌کند، باید خلق کورد در خارج [از جزیر و کوردستان] بر این نکته واقف باشند. ما می‌پرسیم اگر بوتان سقوط کند، آیا جنگ خاتمه می‌یابد؟ هیچگاه چنین گفته‌ای را  باور نمی‌کنم و نمی‌پذیرم. اگر حکومت آ.ک.پ، بوتان را شکست دهد، اجازه نخواهد داد که پارلمانتارها، شهرداران، اعضای مجلس همچنان وظایفشان را ادامه دهند. اکنون در جزیر، سیاست قتلعام در جریان است. همانگونه که در مقاومت‌های دیگر نیز این سیاست‌ها در پیش گرفته شد، در جزیر نیز همین کار را می‌کنند. در این مرحله، برخی به دلیل سردی هوا؛ حتی یک راهپیمایی نیز برگزار نمی‌کنند. برخی به دلیل ترس از دستگیری، حتی یک کنفرانس خبری برگزار نمی‌کنند. لازم است شرف و وجدان داشت. زمانی که از شرف و وجدان خبری نباشد، انسان به برده تبدیل می‌شود. آنچه که در این روزها خصوصا در شمال کوردستان در جریان است، اقدامات اشغالگرانه است. با هواپیما، تانک و توپ این کار را انجام می‌هند. اما اگر خلق کورد بپاخیزد، اکنون زمان آن رسیده است و باید همین الان بپاخیزد. بعد از آنکه ما مردیم، لازم نیست هیچ کس بر سر مزارمان بیاید، لازم نیست کسی از فرزندانمان مراقبت کند. لازم نیست هیچ کس خانه‌هایمان، در و پنجره‌هایمان را تعمیر کند. لازم به فرستادن کمک نیست. بعد از شکست مقاومت لازم نیست هیچ کس به دنبال کاستی‌ها باشد، لازم نیست هیچ کس بیاید.