لیلا گووَن: با پذیرش مطالبات زندانیان جامعه آرام می‌گیرد

لیلا گووَن ریاست مشترک کنگره جامعه دمکراتیک اعلام نمود که اگر مطالبات زندانیانی که به اعتصاب غذا دست زده‌اند پذیرفته شود، تمامی جامعه می‌تواند نفسی به راحتی کشیده و از دمکراتیک شدن جامعه حمایت کند.

اعتصاب غذای نامحدود و بدون بازگشت زندانیان سیاسی در اعتراض به انزوای رهبر خلق کورد امروز وارد هشتادمین روز خود شده است. لیلا گووَن ریاست مشترک جامعه دمکراتیک که اکنون در زندان زنان خارپیت در حال گذراندن دوران ۲۳ سال زندان خود است،  در سال ۲۰۱۸ در اعتراض به انزوای تحمیلی بر رهبر خلق کورد به اعتصاب غذای بدون بازگشت و نامحدود دست زد و بعد از وی این اعتصاب در سراسر جهان گسترش یافته بود. وی در گفتگویی با خبرگزاری مزوپوتامیا اعتصاب غذای زندانیان سیاسی را ارزیابی کرده است.

پیش زمینه‌های اعتصاب غذا

لیلا گووَن نخست با اشاره به پیش زمینه‌های اعتصاب غذای سال ۲۰۱۸ اظهار داشت که در ژانویه ۲۰۱۸ به دلیل مخالفت با عملیات عفرین دستگیر شد و اگر پیش‌زمینه‌های سیاسی آن دوره را به یاد بیاورید می‌توانید درک کنید که چرا دست به این اعتصاب غذا زدم. لیلا گووَن در ادامه افزود: بعد از آنکه فرایند راه حل خاتمه یافت، بار دیگر اوجالان در انزوا قرار گرفت. حزبمان، حزب دمکراتیک خلق‌ها در انتخابات ۱۷ ژوئن حد نصب کسب آرا را بدست آورد و توانست ۸۰ نماینده به پارلمان بفرستد. زمانیکه حزب به مجلس راه یافت، آ.ک.پ نتوانست به تنهایی دولت را تشکیل دهد. به همین دلیل از این وضعیت پیش آمده دچار نگرانی شدیدی شده بود. به همین دلیل تمامی راه‌های ممکن علیه کورد و اپوزیسیون را در پیش گرفت و تلاش نمود تمامی مخالفت‌ها را از بین ببرد. به دفاتر حزبمان حمله کردند، رهبران و مسئولان حزبی ما را دستگر کردند. با انتصاب گماشتگان نهادهای جامعه مدنی را تهدید کردند و سازمانهای جامعه مدنی را مهروموم کردند. خلق در ترکیه، از زمان کودتای ۱۲ سپتامبر  با این رویکردهای فاشیستی در حال مبارزه بوده است. با مبارزه خلق علیه بیعدالتی‌ها، آ.ک.پ و جماعت [گولن] به دلیل عدم دست‌یابی به  تقسیم قدرت دچار اختلاف شدند. به همین دلیل سعی کردند کودتایی را سازماندهی کنند که در جریان ان صدها نفر کشته شدند. اما آ.ک.پ از کودتا به عنوان لطف الهی استفاده است و با م.ه.پ قدرت را تقسیم کرد. نه فقط در داخل، بلکه در     خارج نیز به دستاوردهای کورد حمله کردند. عملیات عفرین، نصب گماشتگان بر شهرداری‌ها، دستگیری‌های نمایندگان پارلمان و فشارها و خشونتها ادامه پیدا کردند.

اما علیرغم این سیاستها، ما بر سیاستهای دمکراتیک اصرار کرده و همراه با خلقمان، مقاومت را ادامه دادیم. علیرغم تمامی آسیبها، ما همچنان اعلام کردیم که دست‌یابی به راه حل امکان‌پذیر است. راه‌های دست‌یابی به راه حل را نشان دادیم، اعلام کردیم که کورد با سیاست‌های خود، با راهکارهای دمکراتیک و صلح‌طلبانه می‌تواند مسئله کورد را حل کند. برای دست‌یابی به صلحی پایدار و شکوهمند ما هم به سازمان و هم آقای اوجالان اشاره کردیم. خود فرایند صلح بزرگترین نشانه خواست ما بود. اما آ.ک.پ به شیوه‌ای یک طرفانه خود فرایند صلح را خاتمه داده بود و گفته بود که تفاهمنامه دولما باغچه را نمی‌پذیرد. در این راستا بود که انزوایی سنگین بار دیگر بر رهبر آپو تحمیل شد.

لیلا گوون در سخنان خود اظهار داشت که بر بستر چنین زمینه‌ای بود که اعتصاب غذای خود را آغاز کرد. زیرا آ.ک.پ حتی قوانین مبتنی بر حقوق کشور خود و الزامات حقوقی بین‌الملل را نیز نقض کرده و تلاش کرد تا تمامی گفته‌ها و اعلام نظرات گروه‌های مختلف را که انزوا جرم علیه بشریت است را نادیده بگیرد.

خودانتقادی

لیلا گووَن در بخش دیگری از گفتگوی خود با خبرگزاری مزوپوتامیا اعلام نمود که دانشگاهیان، روزنامه‌نگاران، سندیکاها، زنان، کارگران و جوانان و به طور کلی همه از سیاستهای فاشیستی بی‌بهره نمانده‌اند. زمانیکه این رویدادها در خارج از زندان روی می‌دادند، من در زندان بودم. دایره تنگی برای دست زدن به اقدامی علیه این رویدادها داشتم. هر چند که در خارج تلاش می‌شد تا انزوا بر رهبر آپو از میان برداشته شود، اما اقدامات موفق نبودند. به عنوان خود انتقادی در عمل، بر امکان دست زدن اعتصاب غذایی نامحدود و بدون بازگشت متمرکز شدم. در آن زمان در زندان آمد بودم. در زندانی بودم که در زمان کودتای ۱۲ سپتامبر افرادی در آن علیه فاشیستها نقش مهمی را ایفا کرده بوند. مقاومت در زندان آمد را به الگویی برای خود قرار داده و به اعتصاب غذا دست زدم. با شور و شوقی عظیم، با اراده نستوه اعتصاب غذا را آغاز کردم. این اعتصاب در زمانی کوتاه به بزرگترین و گسترده‌ترین اعتصاب غذای جهان تبدیل شد.

در این اعصاب غذا هفت نفر از رفقای ما در زندان‌ها و یک رفیق دیگرمان در خارج از زندان، در اروپا به کاروان همیشه زندگان کوردستان پیوستند. ۳۰ نفر دیگر از رفقای ما نیز اعتصاب غذای خود را به روزه مرگ تبدیل کردند. هزاران زندانی به منظور از میان برداشتن انزوا، جان خود را در کف دست گذاشتند.

گووَن در بخش دیگری از گفتگوی خود با مزوپوتامیا اظهار داشت که اعتصاب غذای زندانیان در نهایت با خواست آپو خاتمه پیدا کرد. اما هر چند وزیر دادگستری ترکیه در مقابل چشمان ۸۲ میلیون نفر اظهار داشته است که ممنوعیتها پایان گرفته‌اند، وکلا و خانواده می‌توانند [با آقای اوجالان] دیدار کنند، انزوا همچنان ادامه دارد.

انزوا و توطئه‌گری

لیلا گووَن در ادامه افزود: ما پیش از این اشاره کردیم که این سیاست سیاستی ویژه است، به نیروهای توطئه‌گر بین‌المللی ارتباط دارد. اگر در حل مسئله کورد، آنها صمیمیت داشتند این مسئله پیش از این حل می‌شد.  امسال ۲۲ سالگرد ۱۵ فوریه است. کسانی که آقای اوجالان را به دولت ترک مسترد کردند، چه هدفی داشتند؟ تا چه اندازه به پیروزی رسیدند؟ ترکیه با استرداد آقای اوجالان به چه اهدافی دست یافت؟ می‌توان این سوالات را پرسید. اگر رهبران ترکیه به هزینه و فایده این استرداد آقای اوجالان توجه کنند، می‌بینند که این توطئه چه ضربه بزرگی بر صلح، بر ثبات و انسجام داخلی وارد کرده است.

گووَن در بخش دیگری از سخنان خود گفت: در حالیکه اوجالان به کرات گفته است، ما نیازمند ارائه راه حلی از سوی برخی از افراد نیستیم، در اینجا همزیستی هزار ساله‌ای وجود دارد، می‌توانیم مسائل و مشکلات خود را از طریق مکانیزمهای مستقل اراده معطوف به حل مسئله حل کنیم. با تمامی این موارد چرا باید انزوا همچنان ادامه داشته باشد؟ چرا ابعاد این مسئله تا این حد گسترش پیدا کرده‌اند؟ اگر با استناد به عقلی سلیم مسئله کورد را که سرچشمه تمامی مشکلات است حل کنیم، نمی‌توانند با ذهنیت شرق شناسانه و غالب خود، همچنان هژمونی خود را بر ما تحمیل کنند. ما از روند تاریخ اطلاع داریم و می‌دانیم که تاریخ می‌تواند تکرار شود.

به فرایند جدیدی نیاز داریم

گووَن در بخش دیگری از گفتگوی خود با مزوپوتامیا اظهار داشت که در این رابطه به فرایند جدیدی نیاز داریم. در ژانویه سال ۲۰۱۹ که یکسال از گذشت اعتصاب غذا می‌گذشت، مشاهده می‌کنیم که بار دیگر اعتصاب غذا در زندان‌ها آغاز شده است. در این خصوص ما همواره تاکید کرده ایم تا زمانیکه خلقمان آزاد نشود، تا زمانیکه زندانیان آزاد نشوند، اینجا، زندان هویت دوم خواهد بود که در ان مبارزه می‌کنیم. در فرایند بی‌عدالتی که خلقمان از ۷ ساله تا ۷۰ ساله با آن روبرو مانده است، مجازات و زندانی‌کردن ما نمایندگان به روندی عادی تبدیل شده است. اما از طرف دیگر ما با مسئولیت و وظیفه‌ای که خلقمان بر دوش ما گذاشته است عمل می‌کنیم. با آغوش گشاده از مجازاتی که بر ما تحمیل شده است استقبال می‌کنیم. به تمامی خلق فداکارمان و تمامی دوستان و گروه‌ها که در رابطه با اعتصاب غذای ما و دیگر زندانیان با حساسیت عمل نمودند درود می‌فرستم. مطالبات زندانیان بسیار شفاف هستند. پذیرفتن این مطالبات نه فقط برای خلق کورد، برای تمامی جامعه می‌تواند مایه ثبات و آرامش باشد و می‌تواند به دمکراتیک شدن کشور کمک کند.

خلقمان از اراده خود صیانت می‌کند

گووَن در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به خاتمه یافتن فرایند حل مسئله کورد نیز اظهار داشت: برای حل مساله بزرگی مانند مسئله کورد لازم است همه بر اساس توان و قدرت خود تلاش کنند. این واقعیت این نسل است. اگر در خارج خطری متوجه اقدامات دمکراتیک خلقمان شود، خلقمان در این باره وظایف و نقش خود را ایفا می‌کند.

گووَن در ادامه گفتگوی خود با خبرگزاری مزوپوتامیا اظهار داشت که لازم است از یاد نبریم که در سال‌های دهه ۹۰، سال‌های ۲۰۰۰ سازمان‌هایی مانند ژیتم حضور داشتند که دست به جنایتهایی می‌زدند که با عنوان فاعلان مجهول شناخته شده است، خلقمان از اراده خود صیانت نمود. زیرا غیر از دفاع و صیانت و از اراده خود راه دیگر و امکان دیگری نداریم. رفقایمان در زندان با استفاده از فرصت‌های بسیار کم تلاش می‌کنند تا راهی برای حل مسئله پیدا کنند و در این باره بسیار تلاش می‌کنند. رفقایمان که در جریان اعتصاب غذای دویست روزه دچار مشکلات جسمی بی‌شماری شده بودند، پیش از آنکه سلامت خود را بازیابند، بار دیگر دست به اعتصاب غذا زده‌اند. در دوره شیوع پاندمی زندان‌ها از زمینه بسیار مساعدی برای گسترش برخوردارند. به همین دلیل برای آنکه مطالبات آنان یک روز زودتر به نتیجه برسد، خلقمان و هم گروه‌های نزدیک و هم سازمان‌های حقق بشری باید نقش مهمی را در این فعالیتها و اعتصابهای غذا باید ایفا کنند. در غیر اینصورت مشاهده می‌کنیم که تابوت از زندان خارج شده و همه ما ضررمند خواهیم شد.

دیگر بس است

لیلا گووَن در خاتمه گفتگوی خود با خبرگزاری مزوپوتامیا گفت: ما اعلام می‌کنیم که این سرزمین، این خاک دیگر توان این همه بلا و مصیبت و درد را ندارد. ما فریاد می‌زنیم دیگر بس است. افکار عمومی می‌خواهد پیش از اینکه در نتیجه اعتصاب غذا مرگی روی دهد، مطالبات و خواسته‌های زندانیان شنیده و پذیرفته شود.

از زندان خارپیت درودها و مراتب احترام خود را به شما به تمامی افراد خلقمان، دوستانمان در تمامی جهان ابراز می‌کنم. همچنین از تمامی کسانی که برای ابراز حمایت خود نامه و فکس ارسال کرده‌اند سپاسگذاری می‌کنم.