پنج سال پس از مقاومت جزیر؛ سیاست دولت برای گسترش اعتیاد به مواد مخدر در دبستان‌ها

پنج سال از اعلام منع و رفت و آمدها در جزیر می‌گذرد و روزهایی که همه فریاد می‌زدند تسلیم نمی‌شویم، اکنون در خاطره‌ها باقیست. اما دردها و زخم‌هایی که همگان با آن زیسته‌اند، همچنان در قلب‌ها مانده است.

با فرا رسیدن ماه دسامبر، روز ۱۴ دسامبر، قلب‌ها در کوردستان و جزیر حبس می‌شوند. در ۱۴ دسامبر ۲۰۱۵ مقررات منع آمد و شد در منطقه جزیر و شرنخ اعلام شد و این ممنوعیتها تا دوم مارس ۲۰۱۶ به مدت ۷۹ روز دامه یافتند. نزدیک به سیصد نفر از اعضای یگانهای مدافع مدنی YPS نیز در نتیجه این ممنوعیتها و نبردهایی که روی داد جان خود را از دست دادند و هزاران نفر نیز مجروح شدند. در زمان حملات و درگیری‌ها، به دلیل بکارگیری سلاح‌های سنگین از سوی نیروهای اشغالگر ترک، نزدیک به سه هزار ساختمان در محلات یافث، سور و نور تخریب یا ویران شدند. هیات عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، این برخوردها را به تابلوی قیامت تشبیه کرد.

قدم به قدم به سوی فاجعه

در ۱۳ اگوست سال ۲۰۱۳ ساکنان منطقه جزیر اعلام کردند که خواهان بکارگیری حقوق خودمدیریتی خود بوده و اعلان خودمدیریتی نمودند. به دلیل تصمیم خلق، حکومت عملیات دستگیری و بازداشت سیاستمداران کورد را آغاز کرد. در مقابله با آغاز عملیات در محلات سور، یافث و جودی، اعضای یگانهای مدافع مدنی برای دفاع از خود سنگرها و موانعی را ایجاد کردند. بعد از ایجاد مواضع در ۴ سپتامبر ۲۰۱۵، فرماندار شرنخ مقررات منع آمد و شد را اعلام کرد.

زنان هم به دفاع از محلات خود پرداختند و هم غذا و نان تهیه کردند

از روز نخست برقراری منع رفت و آمد  زنان جزیر به مقاومت پیوسته و به دفاع از محلات خود دست زدند. در مقابل مقاومت خلق، نیروهای نظامی و پلیس در پشت بام مراکز دولتی شهر مستقر شدند و لوله‌های تفنگ را به سوی خلق نشانه گرفتند. زنان جزیر همگام با مقاومت در محلات، هم به دفاع از خود پرداختند و به تهیه غذا و نان دست زدند. زنان جزیر در مقابل گلوله‌هایی که شلیک شدند، با هلهله و دست زدن، با رقص و پایکوبی واکنش نشان دادند و نسبت به آن اعتراض کردند. در جریان برخوردهای ۹ روز نخست، ۲۲ غیر نظامی جان خود را از دست دادند.

در جریان برخوردهایی که با اعلان منع رفت و آمد از ۱۴ دسامبر ۲۰۱۵ آغاز شد، هزاران نفر ناچار به کوچ اجباری از خانه‌های خود شدند. محمد تونچ ریاست مشترک شورای خلقی و آسیه یوکسل، سیاستمدار و روزنامه‌نگار و بسیاری دیر در زیر‌زمین خانه‌های شرنخ محاصره شدند و زنده زنده در آتش سوزانده شدند و اکنون وزیر کشور دولت اشغالگر ترک، سلیمان سویلو زیرزمینهای جزیر را فراموش کرده و به تشبیه خود با هیتلر واکنش نشان می‌دهد و می‌گوید: ما هیچ کس را در اتاق‌های گاز خفه نکرده‌ایم.

اما حتی اگر یکصد سال نیز بگذرد، هیچگاه گفته‌های محمد تونچ فراموش نخواهند شد که می‌گفت: ما سر تسلیم فرود نیاوردیم. بازماندگان به ما افتخار خواهند کرد و جزیر تسلیم نخواهد شد. دردهایی که خلق جزیر تجربه کردند، امروز نیز همچنان با انان است.

احداث ساختمان‌های بتونی بر روی جنازه‌ها

بعد از اتمام نبردهای خودمدیریتی، در مناطق و زیر زمینهایی که افراد بسیاری جان خود را از دست داده بودند، ساختمان‌های بتونی احداث شدند. خانواده‌هایی که خانه‌هایشان در این مناطق تخریب شده بود، از تحویل ساختمان‌های جدید خودداری کردند. با این وجود ساختمان‌ها با حصار و سیسم خاردار مسدود شده و اجازه داده نشد که هیچ کس به این ساختمان‌ها نزدیک شود. طبق اطلاعات به دست آمده جنازهای فراوانی در محل احداث این ساختمان‌ها وجود دارد. خانواده‌هایی که همچنان امیدوارند جنازه‌های فرزندانشان را پیدا کنند. آنها می‌گویند: تنها امید ما اینست که جنازه‌های فرزندانمان را پیدا کنیم و بتوانیم آنها را دفن کنیم.

اسامی ۱۴ نفر که جنازه‌های آنان هنوز پیدا نشده است و خانواده‌هایشان از طریق DNA خواستار یافتن آنها شده‌اند از اینقرار است: فریده ییلماز، ساکینه دورموش، ماردین چلبی، هاجر آرسلان، عثمان گوکهان، حسین درویش، سروت آرسلان، ادریس سون، جمال پورلک، امرا آشکان، عثمان اسمرای، مصطفی کچانلو و امرا آشکین.

بستن پرونده کسانی که جان خود را از دست داده‌اند

برای هریک از افرادی که در جریان نبردهای خودمدیریتی جان خود را از دست دادند پرونده‌ای گشوده شد. اما تمامی این پرونده‌‌ها بدون دست‌یابی به هیچ نتیجه‌ای بسته شد. تا کنون پرونده ۷۰ نفر که در جریان این نبردها جان خود را از دست داده‌اند، بسته و دستور عدم پیگیری صادر شده است. و درباره بسیاری از افراد که جان خود را از دست داده‌اند، با ادعای عضویت در سازمان و قانونی بودن قتل آنان، هیچ پرونده‌ای باز نشده است.

بعد از خاتمه جنگ‌های خودمدیریتی و پایان مقررات رفت و آمد، در بسیاری از نقاط و محلات و کوچه‌های جزیر، نقاط ایست بازرسی و کنترل احداث شده‌اند، بعد از این رویداد تاریخی، مواد مخدر در این شهر افزایش یافته است، از طرف دیگر ممنوعیتها در جزیر همچنان ادامه دارند. در تمامی محلات و کوچه‌ها ادوات نظامی زرهی و نیروهای پلیس مستقر شده‌اند. با هر قدم می‌توان با نیروهای پلیس و نیروهای امنیتی مواجه شد. دوربینهای امنیتی نیز در بیشتر کوچه‌ها و خیابانها نصب شده‌اند. جزیر اکنون به زندانی باز تبدیل شده است.

افزایش مواد مخدر بعد از اتمام مقررات منع رفت و آمد

بعد از اعلام مقررات منع رفت و آمد، دبستان‌ها و مدارس این شهر به مراکز نظامی تبدیل شده و مواد مخدر در میان دانش آموزان شیوع پیدا کرد. علیرغم وجود دوربینهای مداربسته در تمامی مناطق این شهر، مواد مخدر در این شهر به شدت شیوع غیر منتظره‌ای پیدا کرده است و سن استفاده از مواد مخدر به سن ۱۲ سالگی رسیده است. مصرف مواد مخدر در محلات سور، جودی، یافث و نور با سیاستهای دولت ارتباط تنگاتنگی دارد و حکومت و مقامات دولتی از مصرف کنندگان حمایت می‌کنند.

با تمامی این موارد ممنوعیتهای رو به افزایش از سوی دولت اشغالگر ترک، به موضعگیری و اعتراضات خلق منجر شده است. خلق جزیر در مقابل سیاستهای ویژه در این منطقه مقاومت کرده و مبارزه را ادامه می‌دهند.

منبع: jinnews