ابراهیم احمد در ۶ مارس ۱۹۱۴ /۱۵ اسفند ١٢٩٢ در شهر سلیمانیه متولد شد. عموی او رمزی فتاحی که یک افسر کورد بود، او را به مدرسه فرستاد. مراحل ابتدایی و متوسطه را به پایان رساند و در سال ۱۹۳۷ در شهر بغداد از دانشکده‌ی حقوق فارغ التحصیل شد.

ابراهیم احمد همزمان با خواندن به کار نوشتن هم مشغول بود. قیام شیخ محمود برزنجی و همچنین بمباران سلیمانیه توسط جنگنده‌های رژیم استعمارگر انگلیس بسیار بر او تاثیر گذاشته است. هم زمان عمویش رمزی نیز او را با مبارزات برای آزادی آشنا کرد. در دهه‌ی ۳۰ به همراه گروهی از دانشجویان کورد در بغداد گروهی با عنوان "جوانان کورد" تشکیل داده و مجله‌ای با نام "دیاری لاوان" منتشر کردند.

ابراهیم احمد موسس و مسئول شاخه‌ی سلیمانیه جامعه‌ی رستاخیز کوردستان (ژ- کاف)

دفتر ژ-کاف در روژهلات کوردستان بوده است. ژ-کاف تحت تاثیر حرکت ازادیخواهانە کورد در باشور (جنوب کورستان) قرار داشت و بحد از تاسیس ان ابراهیم احمد شاخە ژ- کاف را در سلیمانیە راە اندازی کرد. پس از سقوط جمهوری مهاباد در سال ۱۹۴۷، ابراهیم احمد و شاخه‌ی ژ-کاف پس از تشکیل جلسه تصمیم گرفتند به حزب دمکرات کوردستان ملحق شوند. ابراهیم احمد به عنوان رئیس بخش‌ سلیمانیه حزب دمکرات کوردستان انتخاب شد.

در سال ۱۹۴٨ پس از آنکه حکومت وقت عراق مبارزان کورد حزب دمکرات کوردستان را تحت فشار قرار داد، ابراهیم احمد به مدت یک سال و نیم زندانی شد. زمانی که آزاد شد تا انقلاب ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۵٨ ژنرال عبدالکریم قاسم به صورت پنهانی به فعالیت‌هایش ادامه داد.

در فوریه‌ی سال ۱۹۵۱ در کنگره‌ی دوم حزب در شهر بغداد با اکثریت آرا، ابراهیم احمد به عنوان دبیر کل حزب انتخاب شد. در میانه‌ی همین کنگره با پیشنهاد او عنوان "پ.د.ک" به حزب دمکرات کوردستان -عراق تغییر کرد.

با هدف کار و مبارزه سیاسی در تابستان سال ۱۹۵۱ از سلیمانیه به کرکوک منتقل شد. در سال ۱۹۵۳ کنگره‌ی سوم حزب دمکرات کوردستان با رهبری ابراهیم احمد برگزار شد و در این کنگره اتحاد زنان و جوانان و دانش آموزان پذیرفته شد.

در سال ۱۹۶۱ ابراهیم احمد به عنوان دبیر کل حزب دمکرات کوردستان و سردبیر روزنامه‌ی خبات به کار و فعالیت می‌پرداخت. پیش از بستن روزنامه‌ی خبات و لغو مجوز حزب در پایان سال ۱۹۶۱ مجبور شد بغداد را ترک کرده و خود را پنهان کند. با آغاز قیام سپتامبر به کوهستان رفته است و از لحاظ سیاسی انقلاب را به پیش برده است. در سال ۱۹۶۴ تا سال ۱۹۷۱ دبیر کل شاخه‌ی مکتب سیاسی حزب دمکرات کوردستان بوده است. پس از قیام به خارج رفته و بیشتر زندگی خود را در لندن پایتخت بریتانیا گذرانده است.

ابراهیم احمد از ابتدای زندگیش به کار نوشتن و روزنامه‌نگاری مشغول بوده است. به همین دلیل در ۱٨ سالگی در روزنامه‌ی ژیان کار کرده است و نوشته‌هایش در این روزنامه منتشر شده است. به دلیل تبحر در نوشتن، "پیره‌مِرد" شاعر و صاحب امتیاز روزنامه‌ی ژیان در یکی از نوشته‌هایش او را ستایش کرده و می‌گوید: «زندگی منتظر این کوردی روان است، پیره‌مِرد هم به این جوانان امید دارد.»

زمانی هم که خواندنش تمام می‌شود پیره‌مِرد یک بار دیگر در مورد او می‌گوید: از دانشجویان منتخبمان ابراهیم احمد است که دانشکده‌ی حقوق را به پایان رسانده است و....

ابراهیم احمد از سال ۱۹۳۹ تا سال ۱۹۴۹ به همراه ماموستا علاالدین سجادی مجله‌ی گلاویژ را منتشر می‌کنند. به همین دلیل ناچار می‌شود در سال ۱۹۴۴ دست از کار سیاسی بکشد. پس از پیروزی قیام ۱۴ ژوئیه ۱۹۵٨ مجوز انتشار چند شماره از مجله‌ی "رزگاری" به او داده شد و هم زمان مدیر مسئول روزنامه‌ی "خبات"  نیز بود.

ابراهیم احمد غیر از این روزنامه‌ها صاحب امتیاز روزنامه‌ی "کوردستان" هم بود. به دلیل انتشار سخنانی علیه حکومت عراق، "خبات" و"کوردستان" در سال ۱۹۶۱ بسته شدند و ابراهیم احمد هم به زندان محکوم شد.

ابراهیم احمد در عرصه‌ی ادبیات چندین اثر با ارزش از خود به جای گذاشته است که عبارتند از"ژانی گه‌‌ل[درد خلق]"، "کویره‌‌وری"، "آخرین تیر کمان" ، "خار و گل"، "جوانی و فقر" ، "زندگی و مبارزه" و... . کتابچه "الاکراد و العرب" که در سال ۱۹۳۷ با زبان عربی نوشته است تلاشی بوده است برای سازماندهی ارتباط میان کردها و عربها در کشور عراق.

ابراهیم احمد در زمان وکالت همیشه از کشاورزان و کارگران و هموطنان عادی دفاع کرده است.

ابراهیم احمد پس از آنکه به بریتانیا میرود، مجله‌ی "چریکه‌ی کوردستان" را در آنجا منتشر می‌کند. در مدتی که در بریتانیا بوده است بدون وقفه در فعالیتهای مربوط به مسئله‌ی کردها شرکت کرده است.

پس از تاسیس حزب کارگران کوردستان با رهبری اوجالان، ابراهیم احمد ارتباطی ملی با اوجالان برقرار کرده و در نهایت تصمیم بنیاد نهادن کنگره‌ی ملی کوردستان گرفته می‌شود و ابراهیم احمد به عنوان جانشین رئیس کنگره‌ی ملی کوردستان انتخاب می‌شود.

ابراهیم احمد با تجارب گسترده سیاسی، روشنفکری، روزنامه‌نگاری و ادبیش تا آخرین لحظات زندگی‌اش بدون وقفه از مبارزات روای خلق کرد در همه‌ی بخشهای کوردستان پشتیبانی کرده است.

ابراهیم احمد در سن ٨۶ سالگی در ساعت ۵ عصر روز ٨ آوریل سال ۲۰۰۰ /۲۰ فروردین ١٣٧٩ در لندن وفات نمود و پیکر او به سلیمانیه منتقل شد و طی مراسمی شایسته در تپه‌ی سلیم بگ به خاک سپرده شد.

ابراهیم احمد با خاتو گلاویژ ازدواج کرده و صاحب ۵ دختر با نامهای هیرو، شاناز، هتاو، لیلوز و مژده و دو پسر با نامهای هلو و هاوری شدند.