روز ۲۷ نوامبر سال ۱۹۷۸، گروهی از جوانان که خود را آپوچی معرفی میکردند، در روستای فیس از توابع شهر آمد، گردهم آمدند و تاسیس حزب کارگران کوردستان را اعلام کردند. پس از این نشست بود که برای اولین بار، نام پ.ک.ک به گوش مردم رسید.
در سال ۱۹۷۷ یکی از اعضای برجسته جنبش بنام "هاکی کارر" در نتیجه یک حمله در شهر دیلُوک جانش را از دست داد.
به دنبال این واقعه بود که اعضای گروه تصمیم به تشکیل حزب گرفتند و به دنبال آن روز ۲۷ نوامبر سال ۱۹۷۸، حزب کارگران کوردستان در روستای فیس از توابع آمد اعلام موجودیت کرد.
مبارزات حزب کارگران کوردستان به رهبری عبدالله اوجالان، نقش خود را در سیاستهای ۴١ ساله اخیر در منطقه ثبت کرده است. پ.ک.ک در سال ۱۹۸۴ مبارزات مسلحانه خود را آغاز و روز به روز با پیوستن جوانان کورد به صفوف مبارزاتی، تعداد نیروهای خود را افزایش داد و به بزرگترین نیروی کوردستان مبدل گردید.
پ.ک.ک در چهار بخش کوردستان و خارج از آن، میلیون ها هوادار پیدا کرده و بدین ترتیب به جنبش نوین و مدرن کورد مبدل شده است.
در اوایل دهه ۹۰، برای مقابله با سیاست انکار و امحای ملت کورد و هموار ساختن راه حلی دمکراتیک، مبارزات هماهنگ سیاسی و نظامی شدت بیشتری به خود گرفتند.
پ.ک.ک به رهبری اوجالان اکنون توانسته کوردها را به عنوان ملتی که در عمل اساسیترین نقش را در دمکراتیزه شدن خاورمیانه ایفا میکنند معرفی کند.
در سایه مبارزات این حزب، کوردها به قدرتی انکارناپذیر در منطقه مبدل شده که نه دولتهای منطقه و نه قدرتهای جهانی قادر به حذف و یا نادیده گرفتن آن نیستند.
برقراری خودمدیریتی دمکراتیک در کانتونهای روژاوا، ظهور حزب دمکراتیک خلقها به عنوان ائتلافی میان جوامع تحت ستم ترکیه در پارلمان این کشور و همچنین تأسیس جامعه آزاد و دمکراتیک روژهلات کوردستان "کودار" و جامعه زنان آزاد روژهلات "کژار" همگی موتأثر از مبارزات پ.ک.ک بودەاند.