بربهیف آمَد عضو کمیته زندانیان حزب آزادی زنان کوردستان اعتصاب غذای زندانیان کورد را مورد ارزیابی قرار داده و گفت:"صحیح‌تر این است که با شیوه‌های دیگری مقاومت کنند. به جای اعتصاب غذا در زندان‌ها، باید روندی از فعالیت‌های کارا را پی گرفت."
بربهیف آمد حضو کمیته زندانیان پاژک در گفتوگو با خبرگزاری فرات نیوز وضعیت زندانیان سیاسی کورد را مورد ارزیابی قرار داد.
بربهیف آمد در آغاز از وضعیت زندان امرالی سخن گفت:"زندان امرالی به شیوه‌ای ویژه و در چارچوب کُنسپت جنگ ویژه اداره می‌شود. رهبری را همچون یک گروگان می‌بینند که در مقابل خلق کورد و جنبش آزادیخواهی کوردستان در امرالی محبوس شده است. همچنان که می‌دانیم رهبری گفته بودند؛«با من مثل یک گروگان رفتار می‌کنند». به همین دلیل اکنون در امرالی قانون جنگ حکم می‌کند. بدون شک رفتار با رهبری معیار جنگ سراسری ماست. تشدید حصر بر رهبری، در راستای سیاست تضعیف، حصر و نابودی جنبش آزادیخواهی کورد و خلق کورد است. برای اینکه موفق به کسب خبر از رهبرمان شویم. باید ما به عنوان خلق و جنبش همیهش مقاوت نموده و مبارزه کنیم. این مبارزه جنگ اراده کورد آزاد در برابر رژیم قاتل و فاشیست است."
بربهیف آمد اظهار کرد که دولت ترکیه به چشم «مجرمان بالقوه» با خلق کورد رفتار می‌کند و افزود:"در واقع این فراتر از سیاست‌های خصمانه است. سیاستی است که نمی‌توان آنرا تصور کرد. می‌خواهد بگوید؛ «اگر بیاندیشید، اگر بگویی من هستم، برای زندگی مبارزه کنی و زندگی و هویت مد نظر من را انکار کنی، در آنصورت یک مجرمی، با سیاست امحا از انسانیت پشیمانت می‌کنم. اما اگر خود را انکار کنی و بر مبنای خواسته‌های من زندگی کنی من از شکنجه‌های سنگین دست می‌کشم، از تحقیر کرامت تو چشم می‌پوشم و حق زندگی بی‌شرفانه را در زندان‌های ترکیه به تو می‌بخشم.» همچون جامعه کورد، زندانیان انقلابی نیز که دختران و پسران این جامعه‌اند، همچون مبارزان راه شرف مقاومت کرده و مقاومت خواهند کرد. حتی در مرحله بیماری کروناویروس نیز این مقاومت ادامه داشت."
"هر دو روز یک زندانی جانش را از دست می‌دهد"
بربهیف آمد در ادامه اظهارات خود گفت:"بنابر گزارش‌های وزارت دادگستری ترکیه، طی ١٣ سال گذشته ٢ هزار و ٣٠٠ زندانی در زندان‌های این کشور جان خود را از دست داده‌اند. این یعنی هر سال حدود ١٧٠ زندانی و ماهانه ١۵ زندانی جانشان را از دست داده‌اند. آنچه روی می‌دهد چیزی نیست که مختص یک مرحله باشد. هر کسی که خود را انسان می‌شمارد با شنیدن این آمار شوکه می‌شود. در ١٣ سال گذشته تقریبا هر دو روز یک زندانی مریض جانش را از دست داده است. اگر این وضعیت متوقف نشود و همچنان ادامه داشته باشد، همچنین اگر مخاطرات بیماری کووید-١٩ را هم اضافه کنیم آنگاه خواهیم دید که با یک قتلعام مواجه شده‌ایم. خود آمارهای وزارت دادگستری نشان می‌دهند که قتلعام زندانیان در جریان است.
همچنین برپایه آمارهای وزارت دادگستری اکنون ۶٢٠ زندانی بیمار در زندان بسر می‌برند که وضعیت ٢٠٠ تن آنها وخیم است. طبق آمار کمیسیون زندانیان جمعیت حقوق بشر ١٣٣۴ زندانی بیمار در زندان‌های ترکیه نگهداری می‌شوند که طبق اعلام پزشکی قانونی به دلیل وخامت حال ۴۵٨ نفر آنان «نمی‌توانند در زندان بمانند». یعنی بیان اینکه «هزاران زندانی بیمار در معرض مرگ قرار دارند» برای تبلیغات نیست."
بربهیف آمد با یادآوری اینکه زمانی پزشکی قانونی در گزارش خود از وضعیت یک زندانی به عنوان «نمی‌تواند در زندان باقی بماند» نام می‌برد باید این زندانی فورا آزاد شود و افزود:"اما به شیوه‌ای غیرقانونی زندانیان را محبوس می‌کنند، این به چه معنی است؟ می‌خواهند این زندانیان را که اغلب آنان زندانی سیاسی هستند در زندان‌ها بکشند. منظور ما از بیان عبارت قتلعام هم همین است. در ذهن انسان چنین تداعی می‌شود که؛ آیا اعدام را برداشتند، اما به دلیل اینکه گزارش پزشکی قانونی را نمی‌پذیرند در آنصورت اعدام را به شیوه‌ای جداگانه اجرا می‌کنند. آنچه اکنون شاهد هستیم به شیوه‌ای علنی بیانگر این واقعیت است."
"رفتار فاشیستی در زندان‌های ایران"
بربهیف آمد به مقاومت زندانیان انقلابی در ترکیه و کوردستان علیه رژیم استعمارگر اشاره کرده و گفت:"نه تنها در زندان‌های ترکیه، رفتاری فاشیستی در زندان‌های ایران علیه زندانیان صورت می‌گیرد. البته همیشه مقاومت خود را نشان داده است. نمونه اخیر آن رفیق زینب جلالیان است. از سال ٢٠٠٨ در زندان بسر می‌برد. با انتقال زینب جلالیان از زندان خوی به زندان قرچک، وی را به بیماری کووید-١٩ مبتلا کردند. ایشان هم در واکنش به عدم توجه به وضعیت سلامتی زندانیان دست به اعتصاب غذا زد و هنوز هم اعتصاب غذای وی ادامه دارد."
"در خارج از زندان‌ها باید مبارزات گسترده‌ای آغاز شوند"
بربهیف آمد در رابطه با مبارزه علیه رژیم فاشیست ترکیه گفت:" نهادها و خانواده‌های زندانیان لازم است که سیاست‌های دولت را به شیوه‌ای واضح افشا کنند و ماهیت واقعی دولت را رسوا کنند. هزاران راه و شیوه برای این منظور وجود دارند. زیرا این رژیم خواستار پنهان کردن ماهیت کثیف خود است. وظیفه انسانی، وجدانی، سیاسی، اخلاقی و اجتماعی همین است. بویژه زنان موظفند که به ظلم و ستم نه بگویند. مبارزه صحیح و اصولی هم فعالیت برای آزادی زندانیان سیاسی است.
در روزهای اخیر زندانیان در زندان‌های عثمانیه، حیلوان و مردین در اعتراض به تشدید فشار و ظلم دست به اعتصاب غذا زدند. ما چنین فعالیتی را صحیح نمی‌دانیم. به نظر ما باید با راهکارهای جداگانه‌ای مقاومت را به پیش برند. بجای آنکه رفقای ما در زندان‌ها دست به اعتصاب غذا بزنند، باید آنانی که در خارج از زندان هستند فعالیت‌های اعتراضی را گسترش داده و شعله‌ور کنند. مدام خبرهایی از مرگ زندانیان می‌رسد. آیا چیز دیگری برای از دست دادن داریم؟ اگر دستگیری باشد هر روز تعداد دیگری را بازداشت می‌کنند. مرگ هم باشد هر روز ما را می‌کشند. ما خانواده‌های زندانیان و خلقمان را فرامی‌خواهیم که پیرامون زندانیان حلقه‌های زندگی را ایجاد کنند."
