چهاردهم ژوئیه، سی‌وهشتمین سالگرد مقاومت تاریخ‌ساز اعضای حزب کارگران کوردستان در زندان‌های ترکیه است. زندانیان پ.ک.ک در سال ١٩٨٢ در چنین روزی در واکنش به شکنجه و توحشی که در زندان‌ها اعمال می‌شد دست به اعتصاب غذایی زدند که در ترکیه به «روزه مرگ» معروف شد.

عاملان کودتای ١٢ سپتامبر ١٩٨٠ ترکیه در این دهه برای شکستن اراده پیشاهنگان و انقلابیون حزب کارگران کوردستان، زندان مرکزی بزرگ شهر آمد را به شکنجه‌گاهی مخوف مبدل کرده بودند.

اما پیشاهنگان پ.ک.ک با مقاومتی مثال زدنی کودتاگران را ناکام گذاشتند و با آغاز «روزه مرگ» برگی تازه در تاریخ مقاومت کوردستان ورق زدند.

در آنزمان خیری دورموش عضو کمیته مرکزی پ.ک.ک طی سخنانی در یک دادگاه نظامی با اشاره به شکنجه‌ها و برخوردهای وحشیانه با زندانیان سیاسی در شهر آمَد تصمیم خود برای آغاز اعتصاب غذای نامحدود را اعلام کرد.

پس از خیری دورموش، کمال پیر، عاکف یلماز، علی چیچک، مصطفی کاراسو، فواد چاوگون، علی کلیچ، بدرالدین کاواک و حمید کانکلیچ نیز به روزه مرگ پیوستند.

در پی این اقدام کمال پیر در تاریخ ٧ سپتامبر، خیری دورموش در ١٣ سپتامبر، عاکف یلماز در ١۵ سپتامبر و علی چیچک در ١٧ همان ماه به ترتیب جان خود را از دست دادند.

از این جمع خیری دورموش وصیت کرده بود بر سنگ مزارش بنویسند «مدیون مردمم».

مقاومت پیشاهنگان پ.ک.ک در زندان چنان خلق کورد را تحت تأثیر قرار داد که نیرویی مضاعف به مبارزات آزادیخواهی آنها بخشید و پس از دو سال ارتش رهائی‌بخش کوردستان (ARGK) مبارزات مسلحانه علیه حکومت ترکیه را آغاز کرد.

این مبارزات به تدریج به سراسر کوردستان گسترش یافت تا جایی که در نوزدهم ژوئیه سال ٢٠١٢ پس از شروع روند آزاد سازی شهرهای روژاوای کوردستان از دست حکومت بعث سوریه مبارزان اعلام کردند که موفقیت‌های امروز حاصل مقاومتی بود که پیشاهنگان کورد سی و سه سال پیش در زندان آمد از خود نشان دادند.

پس از ٣٨ سال با جانفشانی هزاران زن و مرد مبارز حالا جبهه آزادیخواهی کوردها از چنان انسجام و قدرتی برخوردار است که هر روز و هر ماه سنگرهای بیشتری را در نبرد با دولت‌های سلطه‌گر بر کوردستان به دست می‌آورد.

در روژهلات (شرق) کوردستان جامعه کرد با پیشاهنگی جنبش آزادیخواهی با رسیدن به سطحی از خودباوری برای ایجاد «ملت دمکراتیک» گام برمی‌دارد و در حال گسترش سازماندهی و نیروی دفاعی خویش است.

در باکور (شمال) کوردستان همزمان با آغاز فرایند حل مسالمت‌آمیز مسئله کورد از سوی عبدالله اوجالان، رهبر خلق کورد، جبهه سیاسی کوردها پیشرفت‌های قابل توجهی داشته و در کنار قیام‌های مردمی باعث شده که خطوط قرمز ترکیه علیه کوردها یکی پس از دیگر شکسته شوند‌.

در باشور (جنوب) کوردستان نیز علیرغم برخی سیاست‌های غیر ملی برخی از طرف‌های سهیم در دولت اقلیم فدرال اما مردم کماکان برای دفاع از دستاورد کنونی و گسترش دمکراسی در تلاش هستند.

در روژاوای کوردستان با وجود حملات همه جانبه و توطئه‌گری‌های بین‌المللی که علیه کانتون‌های سه گانه انجام شد اما کوردها برای دفاع از مدل خودمدیریتی مصمم هستند و نشان داده‌اند الگوی مدیریتی روژاوا می‌تواند مدلی برای حل مشکلات ملی و مذهبی در دیگر کشورهای منطقه نیز باشد.