جامعه‌ی زنان آزاد روژهلات کوردستان (کژار) در پی اعتصاب غذایی که وریشه مرادی برضد سیاست‌ اعدام دولت ایران علیه آزادی‌خواهان بویژه زنان آغاز کرده بود بیانیه‌ای صادر کرد. کژار در بیانیه‌اش ضمن اشاره به تداوم سیاست‌های سرکوبگرانه و اعدام از سوی دولت ایران و سرپوش‌گذاری بر آنها از طریق تغییر دستور کار با مطرح کردن جنگ‌های برون‌مرزی، به اعتصاب غذای عضو زندانی خود وریشه مرادی در زندان اوین اشاره کرده و با خطاب به آزادیخواهان و سازمان‌های حقوق بشر و مردم‌نهاد بین‌المللی گفت؛ «از موضع رفیقمان صیانت به عمل آورند و با حمایت از او، صدای وریشه باشند، تا پایانی بخشند بر سیاست‌های غیر انسانی اعدام و اجازه ندهند جمهوری اسلامی، بنام جنگ برون مرزی، بر جنایات داخلی پرده بپوشاند.»

متن کامل بیانیه‌ی کژار با عنوان «اعتصاب غذای وریشه مرادی، موضعی در برابر سیاست‌های غیر انسانی جمهوری اسلامی است» به شرح زیر است؛

«جنگ جهانی سوم بیش از دو دهه است که طی مراحل گوناگون در بخش های مختلف خاورمیانه ادامه دارد. جنگ های فرامرزی دولت-ملت ها که مرزهای اخلاقی را نیز از بین برده، هم اکنون در حال جریان است. جنگ هایی که بوی خون میدهد و دردی از درد خلق های منطقه و بویژه زنان درمان نمی کند. آن چه که روی می دهد، خبر از دموکراسی نه، بلکه فاشیزم در منطقه می دهد.  و نتیجه ی گسترش فاشیزم در منطقه، تنها وتنها نسل کشی است.

دولت ایران یکی از دولت-ملت‌های منطقه است که سال‌هاست سرکوبِ نیروهای مخالف داخلی و گسترش جنگ‌های برون مرزی را در پی گرفته است، سیاستی کاملا مردسالارانه و تنها در جهت تقویت پایه‌های حاکمیت. در این میان، منافع دولتمردان بر آحاد و اقشار جامعه، ارجحیت پیدا می کند. دولتمردانی که روزانه، فتوا و قانون و لایحه ای نو که جنسیت‌گرا، ملی‌گرا و دین‌گراست، صادر می‌کنند تا اراده‌ی جامعه را پایمال کنند و سکوت را بر جامعه تحمیل نمایند. باید گفت در حالیکه خود حاکمیت سعی می‌کند، سهمی از قدرت در منطقه را داشته باشد و برای کسب قدرت، جوی خون به راه انداخته، بخوبی بر این موضوع واقف است در داخل، این جامعه است که حاکمیت را ضعیف نموده است. اتحاد خلق‌ها بویژه زنان در خیابان ، ترس به دل و رعشه بر جان حاکمیت انداخته و فریاد رسای زنان در زندان، اعتراضات مداوم و مستمرشان، حمایت، همصدایی آزادیخواهان در سطح بین‌المللی با فعالین زن در زندان، موجب دستپاچگی رژیم بیش از هر زمان دیگری شده است، از همین‌رو برای سرکوب نیروهای آزادیخواه در زندان از هیچ راهکاری سرباز نمی‌زند و علاوه بر سرکوب، سعی در پنهان نمودن این سرکوب‌ها دارد، گویی در جغرافیای سیاسی ایران، هیچ مخالفتی وجود ندارد و اگر هم وجود داشته باشد، پاسخ آن، طناب دار و سلول انفرادی است. دیدیم فشارهای جسمی، روحی و روانی و در عین حال صدور و اجرای حکم اعدام در طول یک سال گذشته، روز به روز گسترش یافت، اما هیچ کدام از این فشارها و شکنجه‌ها بر روحیه زنان مبارز در زندان تاثیر نگذاشت. رفیق‌مان وریشه مرادی یکی از زنان پیشاهنگ زندان است که از مرداد ماه سال ۱۴۰۲ دستگیر شده و هم اکنون در زندان اوین محبوس است. در طول این مدت او تحت شکنجه‌های روانی قرار گرفت و از ملاقات با وکلا و خانواده‌اش محروم است، اما علی‌رغم تهدیدها، شکنجه‌های بسیار همواره سعی نموده که صدای خود و دیگر زندانیان سیاسی را به جامعه برساند. او بارها در اعتراض به حکم شریفه محمدی و پخشان عزیزی، نامه‌هایی منتشر کرده و در کنار تمام زنانی بود که خطر مرگ «حال به هر نوعی» آنان را تهدید می‌نماید و خواهان توقف اجرای احکام اعدام گردید. در همین راستا در روز جهانی مبارزه با اعدام ، در نامه‌ای از زندان اوین خطاب به «جامعه‌ی آزاد و نهادهای بین‌المللی» نوشت: برای مطرح کردن وضعیت موجود و در عین حال در برابر ستم‌های تحمیل شده به آزادیخواهان دست به اعتصاب غذای نامحدود می‌زند. این اعلان موضع به منظور مقابله با کمرنگ شدن کشتارهای داخلی و اعدامهای صورت گرفته در لابلای کشتارهای ناشی از جنگ است.

رفیق‌مان وریشه مرادی، صدای جامعه و بویژه زنان درد کشیده‌ای است که روزانه با تهاجمات بسیاری از سوی جمهوری اسلامی مواجه می‌شوند، در عین حال صدای همه‌ی زنانی است که در مسیر دستیابی به آزادی گام نهاده‌اند، صیانت از وریشه، صیانت از صدای آزادی‌خواهی زنان است. همچون جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان «کژار» از زنان فعال و مبارز، جامعه‌ی آزادیخواه  گروەها، نهادها و سازمان‌های بین‌المللی خواستاریم که از موضع رفیقمان صیانت به عمل آورند و با حمایت از او، صدای وریشه باشند، تا پایانی بخشند بر سیاست‌های غیر انسانی اعدام و اجازه ندهند جمهوری اسلامی، بنام جنگ برون مرزی، بر جنایات داخلی پرده بپوشاند.

جامعه ی زنان آزاد شرق کوردستان-کژار

14.10.2024 میلادی»