آسلی دوغان از شرکت کنندگان در روزه مرگ ١٣ سال است در زندان محبوس است. او از ٣٠ آوریل/ ١٠ اردیبهشت در زندان زنان گبزی به روزه مرگ دست زده است. دوغان تأکید کرده است که تا زمانی که حصر ادامه داشته باشد قتل‌عام کردها تمام نخواهد شد. وی افزوده است:"مهم این است ما به توانمندی خود یقین کنیم و برای به پایان رساندن حصر آنچه از دستمان برمی‌آید انجام دهیم. اگر همدیگر را نیرومند و کامل نماییم یقینا پیروزی مال ما خواهد بود."

آسلی دوغان زندانی روزه مرگ محصور در زندان گبزی سال ١٩٧٩ در منطقه دپ استان خارپت متولد شد. آسلی در سال ٢٠٠٢ به جنبش آزادیخواهی کردستان پیوست. پس از مسموم کردن رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان و تشدید حصر در پایان سال ٢٠٠۶ برای عملیات فدایی علیه رژیم فاشیست ترک به میهن بازگشت. وی سال ٢٠٠٧ دستگیر شد و اکنون ١٣ سال است که در حبس بسر می‌برد. آسلی از ١ مارس به اعتصاب غذای نامحدود زندانیان پیوست و در ٣٠ آوریل هم مقاومت را به روزه مرگ ارتقا داد.

تا حصر باقیست قتل‌عام پایان نخواهد یافت

آسلی دوغان خاطرنشان کرده است که از شرکت در مقاومت روزه مرگ به خود می‌بالد و در این مورد روحیه‌ی شکست‌ناپذیری دارد. آسلی در روز ۵ ماه مه نامه‌ای به خارج از زندان ارسال کرده و می‌گوید که آنها در برابر پافشاری رژیم آ.ک.پ/م.ه.پ بر فاشیسم و قتل‌عام به مقاومت خود برای پایان دادن به حصر ادامه می‌دهند. وی گفته است:"هدف اصلی و بنیادی قتل‌عام به فراموشی سپرده رهبر خلق کرد است. اینگونه می‌خواهند خلق کرد را بدون هویت، فاقد رهبری، فاقد تاریخ، فاقد عقلانیت، بدون مدیریت و فاقد اقتصاد گردانند. سیستم شکنجه امرالی در واقع مرکز اجرای قتل‌عام است. هرگونه جنگ ویژه/روانی را در امرالی به اجرا می‌گذارند، سپس آنرا بر خلق تحمیل می‌کنند. قتل‌عام همین است. تا زمانی که به حصر امرالی پایان داده نشود قتل‌عام ملت کرد را به شیوه‌ی وحشیانه‌تر ادامه خواهند داد."

بیان واقعیت‌ها کافی نیست

دوغان خاطرنشان کرده است که در این برهه از مقاومت گلایه و شکایت، بیان واقعیت و یا انتقاد کافی نیست. وی افزوده است: "بلعکس، این رفتارها تنها به سیستم حصر یعنی به قتل‌عام خدمت خواهند کرد. نباید بیش از این قربانی یا شریک جرم جنایت‌کاران باشیم. کارد به استخوان رسید. در مرحله‌ای قرار داریم که خودمان تاریخمان را تعیین می‌کنیم. از این رو لازم است هر کسی در هر جایی که زندگی می‌کند خویش را سازماندهی نماید و آنچه در توان دارد انجام دهد. باید خلق و مقاومت‌گران زندان همدیگر را کامل نمایند.

به نیروی خود یقین داشته باشیم

تاریخی اکنده از مقاومت، سطحی از تجارب و همچنین عقلانیتی متشکل از چهل سال مبارزه داریم. آنچه نیاز است اینکه به نیروی هم یقین کنیم و برای پایان دادن به حصر آنچه از دستمان برمی‌آید انجام دهیم. اگر با هم باشیم، همدیگر را کامل کنیم به پیروزی و ظفر دست می‌یابیم."