جانفدا باهوز، شیار درسیم و بَنگین روناهی، از اعضای گروه صلح و جامعه دموکراتیک، پیش از مراسم سوزاندن سلاح‌ها، افکار خود را ابراز کردند و گفتند که آنها با اساس قرار دادن فراخوان رهبری راهی شده‌اند.
ه‌پ‌گ اظهار داشت: «یاد مقاومتگران اعتصاب بزرگ روزه مرگ ۱۴ جولای و کادرهای پیشاهنگ پ‌ک‌ک، رفقا محمد خیری دورموش، کمال پیر، عاکیف یلماز و علی چیچک را در چهل و سومین سالگرد عملیات تاریخی‌شان با احترام، عشق و قدردانی گرامی می‌داریم.»
زمان در آن لحظه متوقف شد و توصیف آن لحظه دشوار است. بسه هوزات که میراث مقاومت گلناز کاراتاش و نجابت بی‌نقص سکینه جانسز را به دوش می‌کشید و زنان مبارزی که گیسوان بلند خود را از کمر به پایین آویزان کرده بودند، یک بار دیگر سر زنان کورد را به آسمان رساندند.
اعتقاد، اراده و شیوه مبارزه که در ۱۴ جولای به نمایش گذاشته شد، شیوه دستیابی به پیروزی را در شرایط دشواری مانند کوردستان نیز روشن ساخته است. در روز آغاز اعتصاب بزرگ روزه‌ی مرگ، پیروزی قطعی شد.
چیدم کلیچگون اوچار، رئیس مشترک دب‌پ، اظهار داشت که مسئله کورد را نمی‌توان صرفا بر اساس امنیت حل کرد و مستلزم برداشتن گام‌هایی در بسیاری از زمینه‌ها از جمله اصلاحات، مقررات قانونی و به رسمیت شناختن حقوقی است.
ک‌ج‌ک اعلام کرد: «روند جدیدی که رهبر آپو با 'فراخوان صلح و جامعه دموکراتیک' آغاز کرده است، بر پایه خط مقاومت تاریخی ۱۴ جولای و میراث آن استوار است؛ مقاومتی که مردم ما را از نابودی نجات داد و به ما آگاهی و اراده آزادی بخشید.»
هنگامی که پله‌ها تمام می‌شود، چشمم به مشعل‌گاهی می‌افتد که در سمت راست قرار دارد و سلاح‌ها در آن سوزانده شده‌اند. لوله یک کلاشنیکف سرخ شده است، اما این بار نه از گلوله‌های شلیک شده به سمت دشمن، بلکه از آتشی که گریلا برای یک رستاخیز، مبارزه و صلح جدید...
برای کوردها، آتش هرگز فقط سوزاندن نبوده است؛ بلکه شعله‌ور کردن یک زبان و بازسازی یک خلق بوده است. آنچه از این شعله برخاسته، اراده سیاسی خلقی است که با خاکسترهای خود روبرو شده است.
