احمد پلدا اظهار داشت که مفهوم جنگ ویژه علیه جنبش مقاومت و مبارزه آزادی کوردستان، تنها به کوردها آسیب نرسانده است، بلکه خود جامعه ترکیه را نیز مسموم کرده است. پلدا توضیح می‌دهد که این جنگ با چه نیرویی در حال انجام است و بودجه آن از کجا تأمین می‌شود.
احمد پلدا به این مسئله اشاره کرد که در زمان دولت چیلر نیز جنگی کثیف و همه جانبه علیه مبارزه آزادی کوردستان برنامه‌ریزی و انجام داده شد، همین مسئله سبب به وجود آمدن بحران‌های جدی اقتصادی در ترکیه شد. پلدا در ادامه گفت، حکومت ترکیه، این قدرت را نداشت که جنگ با مقاومت اجتماعی در کوردستان را ادامه دهند. آنها با یافتن مسیرهای قاچاق مواد مخدر در امتداد خط افغانستان به اروپا، بلافاصله وارد حمل و نقل و فروش مواد مخدر شدند. در کشورهای اروپایی در این زمینه شبکه‌های خود را تشکیل داده و جوانان زیادی را در این کار گرفتار کردند.
پلدا خاطرنشان كرد كه در دوران حكومت اردوغان، نیروهای جنگ نامنظم موجود حفظ شده‌اند، اما ساختار نظامی و لشکری هم در داخل و هم در خارج با متحدان تغییر پیدا کرده است و افزود: "در ابتدا تعداد نیروهای پلیس را افزایش دادند." به عنوان مثال در سال ۲۰۲۱، تنها در اداره کل امنیت این کشور ۳۲۸ هزار و ۷۱۹ پرسنل کار می‌کنند. تنها وظیفه این نیروها که تعداد آنها تقریباً به سطح ارتش فعلی رسیده است، ایجاد فشار بر جامعه و سرکوب آن است.
خبرگزاری فرات: ترکیه در جریان ظهور و توسعه نهضت آزادی کوردستان، یک جنگ و حمله همه جانبه و چند وجهی از آسیمیلاسیون گرفته تا جنگ مستقیم را در دستور کار قرار داد. طی این روند، ما دیدیم که در ترکیب ارتش ترکیه تغییرات زیادی صورت گرفت و گروه‌های مافیایی، باند و راهزن در درون سیستم نظامی و سیاسی جای داده شدند. آیا نظری در این باره دارید؟ چگونه این روند را ارزیابی می‌کنید؟
احمد پلدا: در جنگ علیه پ.ک.ک، بجز ارتش کلاسیک ترکیه چندین گروه ویژه تشکیل شده و در جنگ علیه کوردها به کار گرفته شدند. اولین قدم برای ایجاد نیروهای اضافی، ویژه و خارج از ساختار ارتش در زمان اوزال برداشته شد. در آن سال‌ها سیستمی از تیم‌های ویژه و مزدورهای نگهبان روستا (جاشها) ایجاد شد تا از آنها در جنگ علیه پ.ک.ک استفاده شود. با استقرار سیستم تیم‌های ویژه خارج از سیستم شناخته شده نظامی ارتش، روند مسلح‌سازی جامعه در ابتدا با ایجاد واحدهای مزدور در روستا (جاشها) آغاز شد. این بدان معنی است که ارتشی که وظیفه دفاع از کشور در برابر حملات خارجی را داشت، به ارتشی تبدیل شد که باید در پایگاه‌های خود می‌ماند. همچنین بازداشت جوانان ۲۰ ساله برای ارتش به موضوعی اساسی و ریشه‌ای تبدیل شد. مدیران نظامی نیز طبق نیاز سیستم بروکراتیک دستمزد و حقوق دریافت می‌کنند و طبق مقررات اداری، دارای سلسله مراتب نظامی هستند. در مقابل، تیم‌های ویژه واحدهایی هستند که به عنوان نیروهای متخصص شناخته می‌شوند، برای هر عملیات حقوق و پاداش مشخص خود را می‌گیرند و از فنون جنگی منظم و غیرمنظم خارج از سلسله مراتب نظامی استفاده می‌کنند. در عوض دفاع از کشور در برابر حملات و یا خطرات خارجی، که وظیفه اساسی ارتش است، به آن دستور داده شده است که تحت عنوان "مبارزه با تروریسم" در امور داخلی مداخله کرده و علیه نیروهای مسلح بجنگد. از آنجا که آنها سلسله مراتب کلاسیک نظامی ندارند، فرصت پیدا کردند که به فعالیت‌های تجاری و اقتصادی نیز بپردازند. بر همین اساس، به اخاذی کردن روی آوردند، از بازار کار گرفته تا مافیای اسلحه، بانک و حتی شبکه‌های مافیای مواد مخدر، توقیف اموال و دارایی‌های مردم، آزار و اذیت مردم، ترور و اعدام غیرنظامیان، تهدید یا کشتن افرادی که دارای جایگاه اقتصادی، سیاسی و اجتماعی بالایی در جامعه هستند، از جمله اقداماتی می‌باشند که توسط این گرو‌های ویژه انجام می‌گیرد. تعداد نیروهای تیم‌های ویژه، مزدوران و ماموران اطلاعاتی در زمان چیلر و آغار-گورش به اوج خود رسید. البته باید ژیتم (JITEM) (اطلاعات ژاندارمری و مبارزه با تروریسم) و شبکه جاسوسی را نیز به این گروه‌ها اضافه کرد.
آنها نیروهای مزدور را به طور ویژه‌ای به کار گرفتند، آنها را خارج از قانون ایجاد کرده و استخدام کردند و به عنوان ابزاری برای عملیات و منافع مافیایی به کار می‌گرفتند، حتی با هم کار می‌کردند، یعنی سیستم رسمی و سیستم مافیایی ایجاد شده مکمل هم شدند و به این شیوه، حرکت به سمت استقرار یک سیستم باندی و مافیایی آغاز شد. با گذشت زمان آنها همچنین واحدهای نظامی JITEM، شبکه اطلاعات و جاسوسی محلی، واحدهای MIT و و واحدهای شناسایی را نیز تاسیس کردند. به مرور به جای دفاع از کشور و مبارزه با "تروریسم"، به تهدید و ابزاری علیه مردم تبدیل شدند و این نیروها برای گروه‌های ذینفع مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
ترکیه در دوارن دولت چیلر با یک بحران اقتصادی جدی روبرو شد. قدرت ادامه جنگ علیه مقاومت اجتماعی در کوردستان را نداشت. با یافتن مسیرهای قاچاق مواد مخدر از افغانستان به اروپا، مستقیماً مواد مخدر را تهیه، حمل و به فروش می‌رساند. در اروپا نیز همزمان با فروختن مواد مخدر، جوانان را به زیر سلطه خود درآوردند و آنها را به کار گرفتند. رویداد سقوط یک دستگاه کامیون که از آن به عنوان حادثه سسورلوک یاد می شود و با این اصطلاح ثبت شد، شدت، سبک و سازماندهی جنگ کثیف جمهوری ترکیه را نشان می‌دهد. در میان اعضای این تیم‌های ویژه، افراد مهمی نیز از عشایر موجود در کوردستان، مالکان و نمایندگان وجود داشتند.
خبرگزاری فرات: جنگ بین ارتش ترکیه و پ.ک.ک در دهه ۱۹۹۰ شدت گرفت. در این دوره و در این جنگ، عملیات‌های انجام شده در باکور و باشور کوردستان، به شکل کامل توسط گروه‌های مزدور و تیم‌های دولت مخفی ترکیه علیه ملت کوردستان و پ.ک.ک انجام شد. در سال ۲۰۰۰ هر چند گاه به گاه آتش بس داده می‌شد، به مانند گذشته و بر اساس همان سبک جنگ جریان داشت. این وضعیت چه تاثیری بر جنگ و بودجه اقتصادی گذاشت؟
احمد پلدا: ترکیه طی سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ میلادی، هزینه نظامی زیادی را متحمل شد. سیستم نظامی کلاسیک ادامه داشت. غذا، تدارکات، اسلحه، وسایل نقلیه و ... همه توسط دولت تأمین می‌شد. بودجه دفاعی هیچگاه بر اساس واقعیت و ارزش حقیقی آن تعیین نشد. اگر آنها بودجه واقعی و دلایل هزینه آن را نشان دهند، مشخص خواهد شد که بخش عمده‌ای از منابع مالی کشور صرف جنگ علیه کوردها می‌شود. همانطور که ترکیه تعداد سربازان گمشده خود را پنهان می‌کند، بر همین اساس، جنبه مالی خود را نیز مخفی می‌کند.
در گزارش بودجه سالانه، هزینههای معمولی و روتین نشان داده می‌شوند، به عنوان مثال هزینههای لباس، اسلحه، غذا و تدارکات برای سربازان و فرماندهان و حقوق و هزینههای برای تامین و نگهداری اسلحه آورده می‌شود. اما به عنوان مثال هزینههای هر عملیات به طور دقیق نشان داده نمی‌شوند. به این دلیل که هزینه بسیج نیروها، هزینه هر هواپیمایی که به پرواز درمی‌آید و خودروهای زرهی که به کار گرفته می‌شوند، بسیار بالا است.
دولت علاوه بر این، برای اینکه بتواند واحدهای JITEM، تیم‌های ویژه، مزدوران، جاسوسان و حقوق بگیران را به عملیات‌ها بفرستد، می‌بایست به طور مداوم هزینههای آنها را نیز تامین کند. این هزینه‌ها و مصارف ارقام بسیار بالا و جدی را نمایش خواهند داد. بعضی اوقات این نیروهای جنگی و نظامی، عملیات‌های دروغین انجام می‌دهند یا در بعضی از پرونده‌ها ورود می‌کنند و مبالغ زیادی را به سرقت می‌برند. آنها حمله به مردم، سازمان‌های جامعه مدنی، سیاستمداران و رهبران مردم و تهدید آنها را تحت لوای جنگ با گریلاها انجام می‌دهند و این اقدامات خود را به عنوان جنگ علیه گریلاها در ردیف‌های بودجه اضافه کرده و می‌آورند.
اوزال، چیلر و اردوغان این گونه هزینه‌ها را از بودجه اختصاص یافته برای استفاده ویژه ریاست جمهوری، یعنی از وجوه تحت پوشش و مخفی، تامین می‌کردند، مصرف این مقادیر مطابق قانون مخفی می‌ماند و به ابتکار رئیس جمهور است. به طور معمول این رقم باید نمادین باشد، ولی به رقم بسیار زیادی در بودجه می‌رسد.
خبرگزاری فرات: آیا این پول مخفی و ویژه که برای تأمین مالی جنگ و با انواع مکانیسم‌های کثیف و ضدانسانی علیه کوردها و جنبش آنها، پ.ک.ک، انجام می‌شود، کافی است؟
احمد پلدا: بدون شک کافی نخواهد بود، زیرا هزینه جنگ در کوردستان بسیار زیاد است. بودجه و درآمد عادی اقتصادی داخلی، همچنین درآمدهای ناشی از (دارو ، مافیا و درآمدهای غیرقانونی) نیز ناکافی می‌باشند. به همین منظور حدود ۲۰ صندوق ایجاد شد که به طور مستقیم و غیرمستقیم از صنعت دفاعی پشتیبانی می‌کنند. این صندوق‌ها از قسمت‌های دیگر بودجه تأمین اعتبارات می‌شوند. به عنوان مثال، صندوقی توسط وزارت مسکن و توسعه ایجاد شده است، برای نوسازی پایگاه‌های نظامی مورد استفاده قرار گرفته است. مردم هنگام اجرای برنامه‌های اداری ساده مجبور به پرداخت پول به صنعت و بخش دفاعی تحت نام کمک داوطلبانه هستند. بخشی از درآمد کارگاه‌های سیگارسازی به صندوق صنایع دفاعی ارسال می‌شود. به این نتیجه می‌رسیم، که شاید در فرم و قالب متفاوت به نظر برسند، ولی بیش از ۲۰ صندوق برای پوشش بخش نظامی و دفاعی ایجاد کرده‌اند.
همچنین بخشی از بودجه وزارت صنعت و وزارت راه و ساختمان برای تامین بودجه و هزینههای جنگ استفاده می‌شود. به عنوان مثال، هزینههای شرکت اسلحه سازی "آسلسان Aselsan" در شهر کرک‌کاله، هزینههای خرید، حفاظت و استفاده از یک گلوله گرفته تا تانک، از خودروهای زرهی تا جنگنده‌های 16F و هزینه‌هایی از این دست وزارت دفاع توسط وزارت صنعت و دیگر وزارتخانه های مشابه تامین می‌شود. به طور خلاصه می‌توان گفت که هزینه جنگ علیه کوردها در دهه ۹۰ و ۲۰۰۰ با تقسیم بر تمامی بخش‌های اقتصادی و منابع در دسترس تامین می‌شد. بودجه کشور رسما به بودجه جنگی تبدیل شده است.
این روند و عملکرد احزاب ائتلافی که شاملANAP ،DYP ،رفاه، DSP و CHP بود، فضای سیاسی را طور کامل نابود کرده و همزمان شکستی سیاسی بود. ترکیه گرفتار بحران‌های مداوم و همیشگی شد، ادغام در سیاست‌های گمرکی و بازار آزاد اروپا، تعویض‌هایی برای فرار از این بحرانها بودند که متقبل شد. آخرین بحران در دولت "آناسول-د ANASOL-D" در سال ۲۰۰۱ اتفاق افتاد، بحرانی بسیار شدید که ترکیه را وادر به تسلیم کامل به صندوق بین‌المللی پول کرد. صندوق بین‌المللی پول به طور ویژه در بودجه جنگ مداخله کرد. وجوه خود را برداشته و منابع تجاری خارج از سیستم بانکی را جمع و متوقف کرد. این سازمان جهانی درخواست کرد که بودجه وزارتخانه‌ها به حالت عادی خود برگردانده شود و اعتبارات و پول‌های مخفی جمع‌آوری و محدود شوند. این دستور‌العمل صندوق بین‌المللی پول که در واقع و به شکل ریشه‌ای علیه کارگران است، نشان می‌دهد که جنگ تحمیلی و ستم بر مردم توسط دولت ترکیه فارغ از نارضایتی مردم با بحران شدیدی روبرو شده است. انتقال به یک سیستم اقتصادی عادی در زمان تدوین راه حل سیاسی و ارزیابی پروژه جمهوری دمکراتیک "اوجالان" و با اجرای آن ممکن بود، اما ساختارهای سیاسی آن زمان به این مسئله و پروژه نزدیک نشده و نخواهند توانست آن را نیز حذف و یا حل نمایند.
خبرگزاری فرات: در دوران حکومت ۱۹ ساله آ.ک.پ- اردوغان، دورانی که جنگ بیش از هر زمان دیگری گسترش یافته است، می‌بینیم که جامعه در وضعیتی قرار گرفته است که حتی نای نفس کشیدن را نیز از دست داده است. آیا می‌توان این دوره را به ویژه دولت آ.ک.پ-م.ه.پ را در چارچوب سیاست مافیا، باند و مزدورها و ارتش با دوره دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ مقایسه کرد؟
احمد پلدا: واحدهای پیشین در دوره اردوغان حفظ شده و حتی واحدهای مختلف دیگری نیز به آنها اضافه شدند. البته این اتفاق به صورت فوری و آنی روی نداد، در سال‌های اولیه حکومت او، جنگ یا سیاست آنقدر شدیدی اتفاق نیفتاد که با مقاومت جدی روبرو شود. همچنین به این دلیل که به روابط و هماهنگی با اتحادیه اروپا اهمیت داده می‌شد، در چهارچوب "برنامه هماهنگی اتحادیه اروپا" از کشاورزی تا صنعت و برای طیف وسیعی از فعالیت‌ها از بخش خدمات گرفته تا ساختارهای دیوانسالاری، بودجه‌های پشتیبانی هنگفتی را دریافت کرد. این اتفاقات در بین مردم تبلیغ می‌شد و در نتیجه پایگاه اجتماعی اردوغان نیز تقویت شد. اردوغان علاوه بر تقویت موقعیت خود در قدرت، اقداماتی نیز جهت تقویت و افزایش سرمایه حامیان خود به انجام رساند. بخش ساخت و ساز به دلیل نوسانات و افزایش مناقصات شرکت‌های وابسته به او بسیار شناخته شده می‌باشد.
همزمان با سرمایه گذاری در صنایع دفاعی اقدام کرده و به این شیوه اطرافیان و وابستگان خود را وارد این بخش کرد. جدای از تعمیر و نگهداری وسایل زرهی و تانک‌ها، تولید و ساخت قطعات یدکی و تأمین سلاح‌های نظامی را در مقیاس کوچک آغاز کرد و آن را به بخش خصوصی واگذار کرد. همانطور که تصویب نموده‌اند، دولت تضمین خرید محصولات این شرکتها را داده است، این در حالی است که همزمان بودجه خود این کارخانجات و شرکتها توسط دولت تامین شده و تولیدات آنها تحویل ارتش داده می‌شود. با گذشت زمان و به وسیله کارخانه‌های خانواده داماد و نزدیکانش به صنعت دفاع هوایی روی آورد. در ابتدا قطعات مورد نیاز از بازارهای خارجی خریداری و در ترکیه مونتاژ می‌شد و سپس مورد استفاده قرار می‌گرفت. با گذشت زمان، اردوغان و حکومتش تجربه و داده‌های خود را توسعه دادند، به عبارتی موفق به تولید بخشی از وسایل و قطعات در خود ترکیه شدند و توانستند نوآوریهایی در تولید و امور فنی ایجاد کنند. به ویژه در ساخت هواپیماهای بدون سرنشین اکتشافی ÎHA، هواپیماهای نظامی بدون سرنشین SIHA، تانک‌ها، خودروهای زرهی و بالگردها پیشرفتهای زیادی داشته‌اند و می‌توانند تمام اجزاء و بخش‌های به جز موتورها و برخی قطعات حساس دیگر آن را تولید کنند. همچنین گلوله، توپ و موشک‌هایی که مورد استفاده قرار می‌گیرند نیز در ترکیه ساخته می‌شوند.
به عنوان مثال در سال ۲۰۰۷ هواپیمهای اکتشافی بدون سرنشین IHA که از اسرائیل خریده بود، تنها وسایل در دسترس این حکومت بودند، اما پس از آن خود اقدام به تولید و ساخت اینگونه هواپیماها کردند. در ۵ سال اخیر با ادامه نظارت و استفاده و تولید سلاح وارد فاز حمله شده‌اند. علاوه بر این به منظور موبیلیزه کردن واحدهای نظامی خودرو و بالگردهای نظامی در حد زیادی مورد استفاده قرار می‌گیرند. به سرعت موبیلیزه کردن نیروها را شدت بخشیده‌اند. تا بتوانند در صورت نیاز به تخلیه سریع منطقه و فرار توانمند شوند و همچنین از فرصت‌هایی نظیر توانایی سریع استقرار نیروها برخوردار باشند. اردوغان علاوه بر پیشرفتهای فنی، وابستگان و طرفداران خود را به عنوان سرمایه خود توسعه داده و از تمام منابع بودجه برای یک نفر یعنی خودش استفاده کرده و سود برده است.
نیروی نظامی در هر دو بعد داخلی و خارجی تغییر کرده است. در ابتدا تعداد پلیس‌ها افزایش یافت. به عنوان مثال از سال ۲۰۲۱ تاکنون ۳۲۸۷۱۹ نیرو در این سازمان مشغول به کار هستند. تنها وظیفه این نیروها که تعدادشان تقریبا به تعداد نیروهای ارتش فعلی رسیده است، تحت فشار قرار دادن جامعه است. این افزایش سریع تعداد نیرو با اعتراضات پارک گزی بوضوح مشاهده شد و به تیتر اخبار روز تبدیل شد. این اقدام برای ایجاد تعادل با ارتش و سرکوب مخالفت‌های اجتماعی انجام گرفت. انگار که این تغییرات کافی نباشد، سیستم مزدوران و نگهبانان روستا (بکجی [مشابه نیروهای بسیج در ایران]) نیز تغییر کردند. تعداد اعضاء این واحد در سال۲۰۲۱ حدود ۲۹۱۹۹ نفر تخمین زده شده است و هر ساله تعداد آن به سرعت در حال افزایش است. تعداد مزدوران در زندان‌ها و واحدهای امنیتی برای حفاظت از دانشگاه‌ها، نهادهای مختلف دولتی و شرکت‌های خصوصی حدود صد هزار نفر است.
اردوغان که به سازمان جاسوسی ترکیه (میت MIT) اهمیت ویژه‌ای می‌دهد، به رئیس و رهبری برای هواداران و وابستگانش تبدیل شده و جدایی از کار جاسوسی و اطلاعاتی، میت را برای عملیات‌های برون مرزی نیز به کار می‌گیرد و با استخدام نیروی جدید، بخش‌های جدیدی در آن تاسیس نموده است. این کارکنان متخصص از طریق نیروهای جاسوسی وابسته و شبکه امنیتی و دولت این کشور و تجهیزات تکنولوژیکی و فنی مجهز شده‌اند در تمامی ترکیه، خاورمیانه و اروپا مدیریت و سازماندهی شده‌اند. از طریق کارکنان در مساجد، نهادها، نهادها وقفی و موسسات تجاری، که طور مداوم در اروپا و خاورمیانه در حال گسترش هستند و همچنین مجموعه‌ای از نهادها و انجمن‌هایی که هیچ ربطی به آنها ندارد در حال حاضر به دلیل موقعیت و شبکه روابط در خدمت این سیستم اطلاعاتی ترکیه و اردوغان هستند.
اردوغان تمرکز زیادی بر سازمان شبه نظامی گذاشته است. در سال ۲۰۱۲ و از ابتدای شروع جنگ داخلی سوریه و جریان SADAT به عنوان یک شرکت تأسیس شد. این نهاد به عنوان یک نیروی نظامی شبه نظامی کار می‌کرد. بخشی از کادرهای آماده شده در سازمان‌های جهادی و تروریستی مانند داعش، النصره و ارتش آزاد سوریه (OSO) و اعضای این گروه‌ها را درون خود سازماندهی داد و به عنوان نیروهای عملیاتی مورد استفاده قرار داد. همکاری گسترده‌ای با MIT و سایر نیروهای نظامی ایجاد کرد و با وابستگان آ.ک.پ وسازمان شبه نظامی عمیق و گسترده‌ای درون ترکیه گروه‌های شبه نظامی تشکیل داد. در کودتای ژوئیه ۲۰۱۵ این جریان و آثار اولیه این تغییرات را می‌توان مشاهده کرد. در بسیاری از مکان‌ها واحدهایی با سلاح‌های خودکار مستقر کرده و می‌توانستند هرجا لازم باشد مداخله کنند.
سعادت و میت در چارچوب برنامه آموزش-آمادگی نظامی که ایالات متحده امریکا از آن پشتیبانی می‌کرد، بسیاری از مهاجران عرب در ترکیه را به داوطلبانه یا اجباری وارد نیروهای ارتش آزاد سوریه (OSO) کردند. همچنین گروه‌های ترکی دیگر از آسیای میانه نظیر اویغورها، افغانستانی‌ها و گروه‌های اتنیکی مختلف دیگر را نیز در این برنامه خود قرار دادند. آنها را از لحاظ نظامی آموزش داده و در سوریه به کار گرفتند. سپس با اینکه سازمان سیا CIA از آن برنامه کنار رفت، ترکیه به استفاده از این نیروها ادامه داد. برخی از آنها را به گروه‌های جهادی مانند احرارالشام و گروه‌های دیگر تحویل دادند، بخش دیگری به گروه‌های شبه نظامی که درعفرین، گری سپی و سریکانی که تحت اشغال ترکیه هستند، فرستاده شدند و برخی از آنها را نیز به لیبی و آذربایجان فرستادند. بخشی از همین مزدوران آموزش دیده هم اکنون در جنوب کوردستان، یعنی مناطقی که در اشغال ترکیه قرار دارند، مستقر شده و به آنها اجازه غارت می‌دهند.
بنیاد امداد بشردوستانه IHH که در دهه ۱۹۹۰ تأسیس شد، در دوره اردوغان تغییر عمده‌ای در کار و ویژگی‌های آن صورت گرفت و عملا به يک سازمان نظامی تبدیل شده است. اگرچه به نظر می‌رسد وظیفه ارائه کمک‌های بشردوستانه در جبهه‌های جنگ، کمک به قربانیان جنگ و تهیه دارو، غذا و سرپناه را عهده‌دار است، اما در حقیقت این مسئولیت‌ها را برای حکومت ترکیه به انجام رسانده است: حمل سلاح برای گروه‌های تروریستی، جمع‌آوری اطلاعات، تهیه لوازم لجستیکی، سلاح و وسایل نقلیه برای گروه‌های تندرو تروریستی که در راستای منافع دولت ترک به منازعات وارد شده‌اند، استفاده از کارگران به عنوان مامور و جاسوس، جابه‌جایی مردم و اسکان آنها در مناطق مورد نظر و توسعه شبکه‌های اطلاعاتی و آژانس جاسوسی در آن مناطق. این سازمان گاهی خود در منازعات و درگیری‌ها مشارکت داشته است.
می‌توان سیستم مافیا در ترکیه را به عنوان یک واحد مسلح تعریف کرد. گروه‌های مافیا که از دولت حمایت می‌کنند و بلعکس مورد حمایت قرار می‌گیرند، با میت، ارتش و پلیس کار می‌کنند و توسط دولت مدیریت می‌شوند، تقریباً در هر منطقه‌ای از ترکیه حضور دارند. اینها افرادی هستند که امنیت زندگی و مال مردم را تهدید می‌کنند، در فعالیت‌هایی مانند پولشویی، قاچاق اسلحه و حمایتهای بانکی، زورگیری، قاچاق مواد مخدر، توقیف اموال و دارایی‌های مخالفان و غیره به کار گرفته می‌شوند.
