در بیانیه کمیته اجرایی جنبش انقلاب متحد خلق‌ها (ه‌ب‌ده) آمده است:

«در پنجاه و دومین سالگرد جاودانگی ابراهیم کایپاک‌کایا، نماد شرافت که در زندان آمد تسلیم نشد و اراده و مبارزه سرسختانه‌اش که سر داد و راز نداد، همانند دیروز، امروز نیز راه ما را روشن می‌کند. همچنین در ۱۸ می ۱۹۷۷، کادر حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک)، رهبر انقلابی حقی کارَر که در دیلوک به قتل رسید، خلیل چاوگون که در ۱۸ می ۱۹۷۸ به قتل رسید و چهارها (فرهاد کورتای، اشرف آنییک، محمود زنگین و نجمی اونَر) که در ۱۸ می ۱۹۸۲ در زندان آمد با به آتش کشیدن بدن‌های خود در برابر تسلیمیت، جاودانه شدند، اراده و مقاومت تسلیم‌ناپذیرشان امروز نیز راهنمای ما پیروانشان است.

ابراهیم کایپاک‌کایا

ابراهیم کایپاک‌کایا، یکی از رهبران کمونیست انقلابی خیزش ۱۹۷۱، پس از زخمی شدن و دستگیری توسط دولت فاشیست ترکیه مورد شکنجه قرار گرفت و به طرز خائنانه‌ای در زندان آمد به قتل رسید. رفیق ابراهیم در برابر شکنجه‌های وارده، اراده تسلیم‌ناپذیر و غیرقابل توقف 'سر داد و راز نداد' بود. نام اصرار بر انقلابی بودن در عمل و حضور در هر جا که مقاومتی وجود دارد، جایی که گفتار و عمل جدایی‌ناپذیر هستند، می‌باشد. رفیق ابراهیم، یکی از رهبران سرسخت مبارزه متحد ترکیه و کوردستان، علاوه بر قاطعیت و مبارزه انقلابی‌اش، با یافته‌های نظری، انتقاداتش از کمالیسم و ​​رویکردهایش به مسئله کورد، جایگاه ویژه‌ای در جنبش انقلابی ترکیه دارد. این واقعیت که برای اولین بار در ارزیابی‌های ابراهیم کایپاک‌کایا چنین انتقاد مفصل و روشنی از ایدئولوژی رسمی و مبارزه آزادی مردم کورد خوانده شده است، اهمیت ویژه‌ای دارد.

امروز، ه‌ب‌ده از بدو تاسیس خود، میراث انقلاب ۱۹۷۱ را مبنای خود قرار داده است. ابراهیم کایپاک‌کایا یکی از نمایندگان مهم آن میراث، انقلاب ۱۹۷۱ است. امروز، در حالی که یاد او و دیگر انقلابیونی را که در ۱۸ می جاودانه شدند گرامی می‌داریم، به عنوان جنبش انقلابی متحد، بار دیگر بر پایبندی بی‌حد و حصر خود به یاد ابراهیم کایپاک‌کایا و همه انقلابیون تاکید می‌کنیم.

حقی کارر

رفیق حقی کارَر، یک ترک اهل کارادَنیز (دریای سیاه)، در ۱۸ می ۱۹۷۷ جاودانه شد. او با آگاهی از اینکه سرنوشتش بدون آزادی خلق‌های تحت ستم محقق نخواهد شد، با جای گرفتن در صفوف جنبش آزادی کوردستان، خود را با مردم کورد و مبارزه آزادی آنها متحد کرد. آنچه حقی کارر را بی‌نظیر می‌سازد، تحقق انترناسیونالیسم در وجودش و به جا گذاشتن میراثی برای پیروانش پس از اوست. رهبر انقلابی حقی کارر که قیام خود را از کارادَنیز به کوردستان برد و با پیوند دادن آن به قیام کورد، به عنوان یک ترک، پرچم قیام علیه شوونیسم ارتجاعی ترک را برافراشت، نه تنها یک پل انترناسیونالیستی بود که از کارادنیز به کوردستان زده شد، بلکه راه قیام و مقاومت برای رهایی مردم ترک از استثمار و ظلم را نیز نشان می‌داد. رفیق حقی کارر که بیشترین کار و تلاش را می‌کرد و به کمک همه می‌شتافت، در میراث انقلابی و مقاومتی ماه می، نام رهایی مردم ترک و کورد از استثمار، استعمار و ظلم شد.

چهارها

چهارها که ردپای رهبران انقلابی پیش از خود را دنبال می‌کردند، در ۱۸ می ۱۹۸۲ در زندان آمد با به آتش کشیدن بدن‌های خود در برابر تسلیمیت، پرچم مقاومت و مبارزه‌ای را که از آنها به ارث رسیده بود، بی‌باکانه در آغوش گرفتند. چهارها تاریخ انقلابی ما، فرهاد کورتای، اشرف آنییک، نجمی اونر و محمود زنگین، با بدن‌های خود و آتشی که برافروختند، پرچمی را که از پیشگامان خود گرفته بودند، با افتخار و مقاومت در برابر حملات استعماری، تسلیمیت و خیانت به اوج رساندند. آنها مشعل فروزان مقاومت در برابر تاریکی ۱۲ سپتامبر و فشارهای فاشیسمی شدند که انسان را از انسانیت خارج می‌کرد. چهارها همچنین با تبدیل بدن‌های خود به گلوله آتشین، شعار 'مقاومت به پیروزی، تسلیمیت به خیانت می‌انجامد' را به عنوان میراثی برای پیروان پس از خودشان در برابر انکار و نابودی ملت کورد و تسلیمیت تحمیلی به جا گذاشتند.

علی حیدر کایتان - رضا آلتون

رفقا علی حیدر کایتان (رفیق فواد) و رضا آلتون، از پیروان این میراث به جا مانده که اخیرا خبر جاودانگی آنها اعلام شد، با تلاشی که برای مبارزه آزادی کوردستان انجام دادند، ارزش‌های بزرگی آفریدند. این رفقا همزمان شهدای جنبش انقلابی متحد ما نیز هستند.

مقاومت و قاطعیت، آزادی، انقلاب و مبارزه برای سوسیالیسمی که از ابراهیم کایپاک‌کایا، حقی کارر، چهارها و رفقا فواد و رضا آلتون گرفته‌ایم، همچنان راهنمای ما خواهد بود. ما با احترام در برابر مبارزه ابراهیم کایپاک‌کایا که مفهوم انقلابی‌گری 'سر دادن و راز ندادن' را بنا نهاد، حقی کارر انقلابی انترناسیونالیست و چهارها که خط مشی مقاومت در برابر تسلیمیت را سازماندهی کردند، ادای احترام می‌کنیم.»