امین شکر با بیان اینکه فشارها در زندانها روز به روز بیشتر می‌شود، گفت: «دادگاه‌های جدیدی در داخل زندانها مستقل از دادگستری ایجاد شده و هیئتی در زندان در مورد اینکه آیا زندانیان آزاد شوند یا نه، تصمیم می‌گیرد.»
سیاست‌های سرکوب، شکنجه و ارعاب علیه زندانیان بیمار در زندان‌های ترکیه و کوردستان در حال افزایش است. اخیرا پس از حمله به زندانیان زن در زندان شاکران، نقض حقوق در زندانها بار دیگر در دستور کار قرار گرفت. امین شکر، مدیر شعبه TUHAY-DER وان که اغلب از زندان‌های ترکیه و کوردستان بازدید و اطلاعات دریافت می‌کند، رویدادهای زندانها را برای خبرگزاری فرات (ANF) ارزیابی کرد.
امین شکر با بیان اینکه نقض حقوق بشر در زندانها به اوج خود رسیده است، گفت: «اکنون زندانها به مکان‌هایی غیرقابل تنفس تبدیل شده‌اند، اقداماتی که حتی رژیم ۱۲ سپتامبر را پشت سر می‌گذارد در حال اجراست. در حالی که برخی قوانین حتی در رژیم ۱۲ سپتامبر رعایت شده است، در حال حاضر هیچ قانونی شناخته و رعایت نمی‌شود. اعمالی فراتر از دوران حکومت نظامی اجرا می‌شود. حق پرداختن به نقاشی، موسیقی، ورزش و ملاقات کاملاً غصب شده است. فعالیت‌های اجتماعی به طور کامل حذف شده‌اند. از جمله موارد نقض حقوق، وضعیت زندانیان بیمار است. ۱۵۰۰ زندانی بیمار در سراسر ترکیه وجود دارد که ۶۵۰ نفر از آنها به شدت بیمار هستند. زندانیان بیمار درمان نمی‌شوند. علاوه بر معاینه با دستبند، تفتیش داخل دهان نیز در بیمارستان انجام می‌شود. افسرانی که زندانیان بالای ۷۰ سال را می‌برند، بازوهایشان را می‌کشند و می‌برند که این شکنجه است.»
«هیئت‌های نظارت زندان مانند دادگاه عمل می‌کنند»
شکر با اشاره به اینکه ابعادی از شکنجه در زندانها وجود دارد که در افکار عمومی منعکس نمی‌شود، گفت: «آزادی زندانیانی که باید از زندان آزاد شوند دائماً به تعویق می‌افتد و در زندانها دادگاهی جدای از دادگاه‌ها تشکیل شده است. ساختاری به نام «هیئت نظارت بر زندان» وجود دارد و این هیئت به طور خودسرانه مجازات زندانیان را تمدید می‌کند. از زندانیان ۷۰ ساله سوالاتی از جمله "پشیمان شدی؟" یا "تو این همه سال در زندان بودی، آیا فکر می‌کنی که بیهوده است؟" پرسیده می‌شود و آزادی آنها به دلیل این سوالات به تعویق می‌افتد. عدالت و قانون برای همه لازم است. شکنجه سیستماتیک در زندانها وجود دارد.»
استانداردهای دوگانه در زندانها
شکر با اشاره به وضعیت زندانیان بیمار بالای ۷۰ تا ۸۰ سال در زندانها گفت: «مقبوله اوزَر و حنیفه اصلان که در شهر وان زندانی هستند بالای ۸۰ سال سن دارند و حتی نمی‌توانند از خودشان مراقبت کنند. و این مادران مدام به بیمارستان می‌روند و می‌آیند و با دستبند آنها را می‌برند. این رفتاری نه وجدانی و نه انسانی است. ما دائماً با خانواده‌های مادران دیدار می‌کنیم و فراخوان ما این است که این مادران ۸۰ ساله را با روش‌های مختلف از جمله زندان خانه و یا سایر "تدابیر" از زندان آزاد کنیم. چند ماه پیش ده‌ها نفر از اعضای پرونده حزب‌الله با گفتن «پیر هستند» آزاد شدند، اما مادران ما همچنان در زندان هستند.»
پایان دادن به انزوای امرالی
امین شکر با بیان اینکه دلیل افزایش نقض حقوق در زندانها انزوا در امرالی است، تصریح کرد: «اگر درهای امرالی باز شود، از نظر اجتماعی و نهادی معتقدیم که با پیامی از سوی امرالی، هرج و مرج پایان خواهد یافت. راه برای آمدن صلح به کشور باز خواهد شد و در عین حال، نقض حقوق در زندانها پایان خواهد یافت. انزوای امرالی فقط در مورد آقای اوجالان اعمال نمی‌شود. انزوا در همه زندانها منعکس شده است، هیچ کس نباید مشمول این گونه سیاست‌های انزوا شود. باید جلوی این سیاست‌های انزوا گرفته شود و اجازه ملاقات با خانواده و وکلایشان و حق تماس تلفنی به آنها داده شود.»
