جمیل بایک: حیات کردها مقاومت‌گری است
جمیل بایک: حیات کردها مقاومت‌گری است
جمیل بایک از اعضای شورای رهبری «کنفدرالیزم جوامع کردستان» به اعتصاب غذای زندانیان اشاره کرده و گفت: "اعتصاب غذای زندانیان که اکنون 48 روز از آن سپری می شود بسته به تداوم یا عدم تداوم حملات سیاسی حکومت حزب عدالت و توسعه است. سیاست مداران کرد را در زندانها حبس کرده اند. بدین صورت درصددند سیاستمداران کرد را منفعل سازند. مبارزات و مقاومت در زندان ها نیز از سویی پاسخ به این سیاست ها می باشد".
جمیل بایک از اعضای شورای رهبری کنفدرالیزم جوامع کردستان در مقاله ای تحت عنوان "حیات کردها مقاومت‌گری است" که در روزنامه "آزادیا ولات" منتشر شد به اعتصاب غذای زندانیان در زندان های ترکیه و شمال کردستان اشاره کرده و گفت: "ملت کرد از این مقاومت حمایت می کند، بایستی هرچه بهتر و نیرومندتر از این مقاومت حمایت کند. این مسئولیت به ویژه برعهده جوانان است. نه تنها در شمال کردستان بلکه در تمامی بخش های کردستان از این مقاومت حمایت های گسترده ای انجام گیرد. صرفا برگزاری نشستهای خبری و انتشار بیانیه کافی نیست. بایستی جوانان و زنان کرد، و هرکس در هر جای کردستان قیام کنند".
در نوشته جمیل بایک از اعضای شورای رهبری کنفدرالیزم جوامع کردستان آمده است: "دولت ترکیه برای ترساندن کردها از شیوه های شکنجه در پایگاه های نظامی و حبس در زندان ها استفاده می کند. گذشته از قتل عام, از این شیوه ها هم استفاده می کند. هیچ خانواده کردی باقی نمانده است که یکی از اعضای آن در پایگاه های نظامی شکنجه و در زندان ها حبس نشده باشد. کردها این موضع را قتل عام سیاسی نام نهاده اند. اکنون ترکیه یکی از کشورهایی است که بیشترین شمار زندانی را دارا می باشد. از این تعداد زندانی نیز بیشتر آنها کرد می باشند. ترکیه از لحاظ داشتن بیشترین شمار زندانیان سیاسی بی‌رفیب است و رقیبی برایش باقی نمانده است.
هروقت وضعیتی سیاسی در ترکیه روی داده و خلق قیام می کنند، دولت ترک زندان ها را از مملو از زندانیان کرد می کند. برای اینکه کردهای دانا و روشنفکر را نخبه‌کشی کند، آنها را در زندان ها حبس می کند. در سال های 1980 و 1990 زندان ها مملو از کردها بودند، سال های اخیر نیز با افزایش قیام ها و مقاومت خلق، بار دیگر زندان ها مملو از کردها شده‌اند.
اعتصاب غذای نامحدود زندانیان که 48 روز از آن سپری می شود بسته به تداوم و یا عدم تداوم حملات سیاسی حکومت حزب عدالت و توسعه است. سیاست مداران کرد را در زندانها حبس کرده اند. بدین صورت درصددند تا آنها را منفعل سازند. مبارزات و مقاومت در زندان ها نیز از سویی پاسخ به این سیاست ها می باشد.
همانگونه که فاشیزم 12 سپتامبر با مقاومت روبرو شد، حکومت حزب عدالت و توسعه نیز با همان مقاومت در زندان ها روبرو خواهد شد. دیگر برای کردها فرقی ندارد که در کوهستانها، شهرها، زندان و کلان شهرها مقاومت کنند، اکنون هر عرصه ای به عرصه مقاومت تبدیل شده است. زنان، کودکان، جوانان و سالمندان همگی دست به مقاومت زده‌اند. تا زمانی که آزادی و دموکراسی را بدست می آورند، تمامی ابعاد زندگی کردها مقاومت‌گری خواهد بود. دیگر برای کردها زندگی بدون مقاومت، بردگی و مرگ است.
در امرالی نیز مقاومت صورت می‌گیرد، این مقاومت امروزه در تمامی کردستان گسترش می‌یابد. به همین خاطر نبایستی مقاومت در زندان ها را تنها محدود به زندان ها دانست. این مقاومت میلیون ها نفر را سازماندهی می کند. ملت کرد از این مقاومت حمایت می کنند، بایستی هرچه بهتر و نیرومندتر از این مقاومت حمایت کنند. این مسئولیت به ویژه برعهده جوانان می باشد. نه تنها در شمال کردستان بلکه باید در تمامی بخش های کردستان از این مقاومت حمایت های گسترده ای انجام گیرد. صرفا برگزاری نشستهای خبری و انتشار بیانیه کافی نیست. بایستی جوانان و زنان کرد و هرکس در هر جای کردستان قیام کنند. چون مبارزین در زندان نه تنها کرامت ملت کرد هستند بلکه وجدان ملت نیز می باشند. ملت کرد در قبال این انسان های غیور مسئول می باشد".
جمیل بایک از اعضای شورای رهبری کنفدرالیزم جوامع کردستان در مقاله ای تحت عنوان "حیات کردها مقاومت‌گری است" که در روزنامه "آزادیا ولات" منتشر شد به اعتصاب غذای زندانیان در زندان های ترکیه و شمال کردستان اشاره کرده و گفت: "ملت کرد از این مقاومت حمایت می کند، بایستی هرچه بهتر و نیرومندتر از این مقاومت حمایت کند. این مسئولیت به ویژه برعهده جوانان است. نه تنها در شمال کردستان بلکه در تمامی بخش های کردستان از این مقاومت حمایت های گسترده ای انجام گیرد. صرفا برگزاری نشستهای خبری و انتشار بیانیه کافی نیست. بایستی جوانان و زنان کرد، و هرکس در هر جای کردستان قیام کنند".
در نوشته جمیل بایک از اعضای شورای رهبری کنفدرالیزم جوامع کردستان آمده است: "دولت ترکیه برای ترساندن کردها از شیوه های شکنجه در پایگاه های نظامی و حبس در زندان ها استفاده می کند. گذشته از قتل عام, از این شیوه ها هم استفاده می کند. هیچ خانواده کردی باقی نمانده است که یکی از اعضای آن در پایگاه های نظامی شکنجه و در زندان ها حبس نشده باشد. کردها این موضع را قتل عام سیاسی نام نهاده اند. اکنون ترکیه یکی از کشورهایی است که بیشترین شمار زندانی را دارا می باشد. از این تعداد زندانی نیز بیشتر آنها کرد می باشند. ترکیه از لحاظ داشتن بیشترین شمار زندانیان سیاسی بی‌رفیب است و رقیبی برایش باقی نمانده است.
هروقت وضعیتی سیاسی در ترکیه روی داده و خلق قیام می کنند، دولت ترک زندان ها را از مملو از زندانیان کرد می کند. برای اینکه کردهای دانا و روشنفکر را نخبه‌کشی کند، آنها را در زندان ها حبس می کند. در سال های 1980 و 1990 زندان ها مملو از کردها بودند، سال های اخیر نیز با افزایش قیام ها و مقاومت خلق، بار دیگر زندان ها مملو از کردها شده‌اند.
اعتصاب غذای نامحدود زندانیان که 48 روز از آن سپری می شود بسته به تداوم و یا عدم تداوم حملات سیاسی حکومت حزب عدالت و توسعه است. سیاست مداران کرد را در زندانها حبس کرده اند. بدین صورت درصددند تا آنها را منفعل سازند. مبارزات و مقاومت در زندان ها نیز از سویی پاسخ به این سیاست ها می باشد.
همانگونه که فاشیزم 12 سپتامبر با مقاومت روبرو شد، حکومت حزب عدالت و توسعه نیز با همان مقاومت در زندان ها روبرو خواهد شد. دیگر برای کردها فرقی ندارد که در کوهستانها، شهرها، زندان و کلان شهرها مقاومت کنند، اکنون هر عرصه ای به عرصه مقاومت تبدیل شده است. زنان، کودکان، جوانان و سالمندان همگی دست به مقاومت زده‌اند. تا زمانی که آزادی و دموکراسی را بدست می آورند، تمامی ابعاد زندگی کردها مقاومت‌گری خواهد بود. دیگر برای کردها زندگی بدون مقاومت، بردگی و مرگ است.
در امرالی نیز مقاومت صورت می‌گیرد، این مقاومت امروزه در تمامی کردستان گسترش می‌یابد. به همین خاطر نبایستی مقاومت در زندان ها را تنها محدود به زندان ها دانست. این مقاومت میلیون ها نفر را سازماندهی می کند. ملت کرد از این مقاومت حمایت می کنند، بایستی هرچه بهتر و نیرومندتر از این مقاومت حمایت کنند. این مسئولیت به ویژه برعهده جوانان می باشد. نه تنها در شمال کردستان بلکه باید در تمامی بخش های کردستان از این مقاومت حمایت های گسترده ای انجام گیرد. صرفا برگزاری نشستهای خبری و انتشار بیانیه کافی نیست. بایستی جوانان و زنان کرد و هرکس در هر جای کردستان قیام کنند. چون مبارزین در زندان نه تنها کرامت ملت کرد هستند بلکه وجدان ملت نیز می باشند. ملت کرد در قبال این انسان های غیور مسئول می باشد".
