در تجمع این هفته از سرنوشت رضوان کاراکوچ که در سال ۱۹۹۵ در جریان بازداشت ناپدید شده بود پرسیده شد. متن بیانیه مطبوعاتی توسط فرد شنبه اقبال اَرَن خوانده شد.

اَرَن با بیان اینکه علیرغم تعهد قوانین بین‌المللی به پیشگیری و مجازات جرم ناپدیدسازی انسان‌ها در بازداشتگاه‌ها، دولت به این مسئولیت عمل نکرده است، گفت: «از آنجایی که ناپدیدسازی در بازداشتگاه در نتیجه دستورات و چشم‌پوشی مقامات دولتی رخ می‌دهد، بررسی و پرس‌وجوی موثر امکان‌پذیر نیست.»

ارن با اشاره به اینکه خانواده رضوان کاراکوچ تهدید شده است، اظهار داشت که کاراکوچ که در سال ۱۹۹۴ بازداشت شده بود، خانه‌اش توسط پلیس تحت نظر و مورد تهدید قرار گرفته بود.

گفته شد که رضوان که به طور منظم با خانواده خود در ارتباط بود، پس از ۱۵ فوریه ۱۹۹۵ ناپدید شد و پس از جستجوی مداوم که ۱۱۰ روز به طول انجامید، جنازه وی با علائم شکنجه پیدا شد.

ارن گفت: «رضوان که نمی‌توانست به خانه بیاید، تا ۱۵ فوریه ۱۹۹۵ به طور منظم با خانواده و وکیل خود در ارتباط بود. پس از این تاریخ، ارتباط با رضوان قطع شد. محاصره پلیس از خانه برداشته شد. یورش پلیس پایان یافت. خانواده کاراکوچ از همه مقامات درخواست کردند، اما فایده‌ای نداشت. همه نهادهای دولتی در رابطه با رضوان که بازداشتش را انکار می‌کردند، پاسخ "چنین کسی پیش ما نیست" دادند.»

ارن با تاکید بر اینکه جنازه بی‌جان رضوان کاراکوچ پس از گذراندن از تمام نهادهای رسمی از جمله دادستانی، علیرغم وجود اثر انگشتش در کلانتری به عنوان "شخصی که هویتش مجهول است" به خاک سپرده شد، اظهار داشت که تحقیقات موثری انجام نشده است و گفت: «چندین سال هم که بگذرد؛ ما مفتخریم که خواستار عدالت برای رضوان کاراکوچ و برای همه مفقود‌شدگان‌مان هستیم. ما از یادآوری اینکه دولت باید در چارچوب هنجارهای قانون جهانی عمل کند، دست برنمی‌داریم.»

بعد از این تجمع، گل‌های میخک در میدان گذاشته شدند. مادران شنبه همچنان به جستجوی عدالت و سرنوشت بستگان خود که در بازداشتگاه ناپدید شده‌اند، تاکید می‌کنند که از جستجوی عاقبت مفقود‌شدگان خود دست برنخواهند داشت.