روز دوشنبه  نهم بهمن ماه ۴ زندانی سیاسی کورد با نام‌های  «پژمان فاتحی، محسن مظلوم، وفا آذربار و محمد فرامرزی» در زندان قزلحصار کرج توسط حکومت ایران اعدام شدند.

سپیده قلیان فعال اهوازی که در زندان اوین زندانی می‌باشد، برای این چهار زندانی سیاسی نامه‌ای نوشت.

نامه‌ی وی در زیر آمده است:

«بفرمایید سنندج را اعدام کنید

سر مهاباد را ببرید

بفرمایید نگذارید کودکان ما به دنیا بیایند

بفرمایید نگذارید باران ببارد

و نگذارید گیاه بروید و نگذارید زمین زندگی کند

شیرکو بی‌که‌س

شب تا صبح نمی‌توانیم بخوابیم از کابوس اعدام، گلرخ با چشم‌های مضطرب به صفحه تلویزیون نگاه می‌کند، زیر‌نویس شبکه خبر امروز خبر قتل چه کسی را منتشر می‌کند، نرگس و دست‌های مضطرب هم‌بندهایم، مهوش و چشم‌های اشک‌آلود خواهرانم، محبوبه با گریه کنار سپیده و بعد بانگ مرگ بر خامنه‌ای از هواخوری زندان سکوت مرگبار این دهشت بی‌کران را می‌شکند. امروز هم کشتند، هویت‌شان در همین است که بکشند، آن کس که بخاطر کورد و بلوچ بودنش در مظان اتهام بیشتری‌ست را راحت‌تر می‌کشند. دوباره فریاد مرگ بر خامنه‌ای از هواخوری زندان اوین بلند می‌شود.

های جنایتکاران سبوعیت آدم‌کشی شما اگر تمامی ندارد، مبارزه ما نیز خستگی‌ناپذیر است. تفاوت اینست که آن‌که پیروز است ماییم، همان‌طور که پژمان فاتحی با خانواده‌اش گفته است: «این مرگ با افتخار است به همسرم بگویید برایم سیاه نپوشد و ناراحت نباشد.»

یا همان‌طور که محسن مظلوم در ملاقات با مادرش گفته است:  «از جوانا و همەی هم‌سنگرام می‌خوام کە محکم و با ارادە باشند؛ هر اتفاقی افتاد گریە و زاری نکنند و بە ما افتخار کنند.»

صدا می‌کنیم، پژمان را، محسن را، وفا را، محمد (هه‌ژیر) را. قلب ما با آن‌هاست، قلب ما با جوانا، با بیان، با ماریا است، قلب ما با مادران این عزیزان است. قلب ما با کوردستان است.

در این شب وحشت همراه با شما فریاد می‌زنیم نه به اعدام که تاریخ پس از پیروزی حق بر جنایت و کشتار در ایران شاهد باشد چه بر ما می‌رود و چه مقاومتی در جریان بوده است.

یک‌شنبه ۸ بهمن‌ماه ۱۴۰۲

سپیده قلیان بند زنان زندان اوین»