زینب جلالیان زن انقلابی کورد از چهارده سال پیش تاکنون پشت میلەهای زندان نگه داشته شده تا ندای آزادی‌خواهی او به مردمش نرسد. اما بر خلاف پیش‌بینی شکنجە‌گران سپاهی، آوازەی مقاومت زینب در چهارسوی ایران پیچید. یک آنارشیست ایرانی می‌گوید زندان نتوانست که زینب جلالیان را بشکند در حالی که او زندان‌سازان را شکست.

سهیل عربی با ذکر یک جمله از مارتین هایدِگِر فیلسوف معروف آلمانی که گفته بود 'ما کاری مهمتر از شاعرانه زیستن روی زمین نداریم'، نوشته است: "‎زینب جلالیان اینگونه زیست، شاعرانه زیست که تکالیفش را فهمید و انجام داد. اینگونه است که شکنجه‌گران را نا امید کرده، اینگونه است که زندان او را نشکست و او زندان سازان را شکست."

او با یادآوری آنکه بشر حقوق و تکالیفی دارد، به این واقعیت اشاره می‌کند که در این عصر اکثر انسان‌ها معمولا فقط دغدغه‌ نیازها و حقوقشان را دارند، اما زینب جلالیان از معدود انسان‌هایی بوده که باور دارد می‌توانیم و باید "آزاد و مستقل" باشیم.

سهیل عربی، انسان غیر طبیعی را کسی می‌داند که گمان می‌کند این نابسامانی‌ها، تبعیض‌ها و بیدادگری‌ها طبیعی هستند. او زینب جلالیان را یک انسان طبیعی می‌نامد زیرا به ظلم عادت نکرد.

این فعال مدافع حقوق بشر می‌نویسد: "انسان غیر طبیعی به این اوضاع فاجعه‌وار عادت می‌کند. اما ‎زینب جلالیان یک انسان طبیعی است، چون علاوه بر حقوق و نیازها، توان و تکالیف خود را می‌داند،می‌داند که باید جنگید.‎"

او شعری به زینب جلالیان تقدیم می‌کند و می‌گوید: "زینب جلالیان سلاحی ساخت از غرور و کینه و به همرزمانش گفت رزممان پاینده، خشممان سوزنده، گنجمان آینده."

سهیل عربی که چنین توصیفی از زینب جلالیان می‌کند، وبلاگ‌نویس و آنارشیست ایرانی است که سال ١٣٩٢ پس از بازداشت به اعدام محکوم شد. حکم او بعدها به هفت سال و نیم کاهش یافت. سهیل عربی در سال‌های زندان هرگز سکوت نکرد و بارها با اعتصاب غذا دست به مقاومت زد. او و خانواده‌اش تحت شدیدترین فشارها قرار گرفتند.

مادرش فرنگیس مظلوم نیز طی آن سال‌ها حاضر به سکوت نشد، از فرزندش و فرزندان تمام مردمش دفاع کرد. فرنگیس مظلوم به جرم تسلیم‌ناپذیری، روزهای طولانی در انفرادی نگه داشته شد و سرانجام به ١٨ ماه حبس محکومش کردند.