زندگی سکینه آرات، جوهره مقاومت و رنج مردم کورد در طول بیش از ۱۰۰ سال گذشته است. سکینه آرات در سال ۱۹۳۴، در دوران تبعید خانواده‌اش، در دورانی متولد شد که عمیق‌ترین نشانه‌های سیاست‌های نابودی و انکار مردم کورد را در خود داشت. آن روزها، زمانی بود که خانواده‌ها از هم پاشیده می‌شدند، از سرزمین‌هایشان رانده و به بی‌رحمانه‌ترین شکل تبعید می‌شدند، زمانی که درد و مقاومت شکل می‌گرفت. خانواده سکینه آرات در قیام شیخ سعید در سال ۱۹۲۵ به یکی از نمادهای مقاومت کورد تبدیل شده بود و دوران تبعید پر از رنجی را تجربه کرده بود. سکینه آرات، فرزند آن روزها بود.

آغاز تبعید و دردها

دوران تولد سکینه آرات، دوره سختی برای مردم کورد بود. خانواده او (شیوخ بوکارکی) به دلیل نقش مهمی که در قیام شیخ سعید داشتند، تبعید شده بودند. این تبعید با تولد سکینه همزمان شد و سختی‌هایی که خانواده‌اش تجربه می‌کرد، اساس رویدادهایی را تشکیل داد که عمیقا بر زندگی او تاثیر گذاشت. سکینه آرات که در سال ۱۹۳۴ در منطقه کوتاهیه متولد شد، در میان تبعید و فقر چشم به جهان گشود. بستگان نزدیک و اعضای خانواده‌اش در شهرهای مختلف تحت اقامت اجباری قرار گرفته بودند. این روند، رنج‌های خانواده سکینه آرات را عمیق‌تر کرد. این خانواده سال‌ها از اموال خود محروم شدند و در شرایط سخت برای بقا تلاش کردند.

سکینه آرات از کودکی با این سختی‌ها بزرگ شد. سال‌های تبعید خانواده‌اش، مبارزه آینده او را شکل داد. پس از عفو عمومی، خانواده‌اش به روستای حاجی بَگان در منطقه بسمیل از توابع شهر آمد بازگشتند. این بازگشت، برای سکینه آرات، فرآیند برقراری ارتباط مجدد با گذشته و آینده‌اش بود.

فرزندان و چالش‌های جدید در زندگی

سکینه آرات در سنین جوانی با شیخ جلال، یکی از بستگان پدرش، ازدواج کرد. او از این ازدواج ۱۰ فرزند داشت. اما سختی‌های زندگی او در اینجا به پایان نرسید. رابطه او با همسرش نیز پر از مشکلات بود و در نهایت از هم جدا شدند. دو فرزندش در سنین پایین جان خود را از دست دادند. این دردها نقطه عطفی در زندگی سکینه آرات بود.

سپس، در دهه ۱۹۸۰، پسرش جمال آرات در مقاومت و روزه مرگ رهبران پیشرو پ‌ک‌ک در زندان آمد شرکت کرد. جمال آرات، یکی از نمادهای مقاومت زندان پ‌ک‌ک، در سال ۱۹۸۴ در مقاومت روزه مرگ به شهادت رسید. دیدن مرگ فرزند برای یک مادر، دردی غیرقابل توصیف است و سکینه آرات این درد را عمیقا تجربه کرد.

اما این پایان ماجرا نبود. سایر فرزندان سکینه آرات نیز مانند جمال، همان مبارزه را دنبال کردند. پسرانش تاج‌الدین و مراد با پیوستن به صفوف پ‌ک‌ک به کوهستان رفتند. مرگ یکی دیگر از پسرانش در یک حادثه رانندگی نیز دست از سر دردهای سکینه آرات برنداشت. علاوه بر این، دختر ۱۷ ساله‌اش نیز خودکشی کرد. رنج یک مادر در از دست دادن هر یک از فرزندانش، هر بار عمیق‌تر می‌شود.

سکینه آرات که از همسرش جدا شده بود و به تنهایی فرزندانش را بزرگ می‌کرد، نه تنها به عنوان یک مادر، بلکه به نماد مبارزه آزادی و صلح مردمش تبدیل شد. دردها و فقدان‌های خودش، او را محکم‌تر به مبارزه گره زد. او نه تنها مادری بود که فرزندانش را از دست داده بود، بلکه یک زن کورد بود که در مقاومت مردمش شرکت می‌کرد و در خط مقدم قرار می‌گرفت.

مادران صلح و مقاومت

دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ سال‌هایی بود که فضای سیاسی در ترکیه، به ویژه برای مبارزه مردم کورد، بسیار چالش‌برانگیز بود. پس از کودتای نظامی ۱۹۸۰، سکینه آرات در حالی که از فرزندانش مراقبت می‌کرد، در یک مبارزه اجتماعی نیز شرکت داشت. او صدای خود را در برابر شکنجه در زندان‌ها، به ویژه زندان آمد و بسیاری از مکان‌های دیگر بلند کرد. سکینه آرات یکی از بنیانگذاران ابتکار مادران صلح بود که در دهه ۱۹۹۰ تاسیس شد و این ابتکار به یکی از جنبش‌های نمادین مبارزه آزادی کورد تبدیل شد.

سکینه آرات در اواخر دهه ۱۹۸۰ و دهه ۱۹۹۰ با ایفای نقش فعال در بسیاری از اعتراضات و تظاهرات، در مبارزه اجتماعی شرکت کرد. مبارزه اجتماعی او که با مقاومت در زندان آمد آغاز شده بود، در دادگاه‌ها، خیابان‌ها و تظاهرات ادامه یافت. او همیشه از صلح دفاع می‌کرد و به دنبال عدالت و آزادی بود. او حتی در سخت‌ترین شرایط نیز تسلیم نشد و در هر فرصتی صدای خود را در برابر ظلم بلند کرد.

عزم مبارزه بی‌وقفه در برابر سختی‌ها و تهدیدها

مبارزه سکینه آرات، زندگی او را نه تنها به یک مبارزه خانوادگی تبدیل کرد، بلکه او را به نماد مبارزه آزادی مردم کورد تبدیل کرد. در دهه ۱۹۹۰، با وجود تهدیدها، بازداشت‌ها، قتل‌های نامعلوم، دستگیری‌ها و دادگاه‌ها در سراسر کشور، سکینه آرات هرگز عقب‌نشینی نکرد. او در این دوره برای بازگو کردن مصیبت‌های خود و رنج‌های مردمش، بارها در رسانه‌ها حضور یافت. او علیرغم همه تهدیدها به مبارزه ادامه داد. برای او، مبارزه صرفا یک ضرورت مقطعی نبود، بلکه یک مبارزه وجودی برای یک ملت بود.

مبارزه تا پایان برای صلح

زندگی سکینه آرات، نمادی از مبارزه و مقاومت مردم کورد است که بیش از ۱۰۰ سال است ادامه دارد. جنبش مادران صلح، هویت جدیدی به او بخشید و او را به یکی از چهره‌های مبارزه آزادی کورد تبدیل کرد. او در هر فرصتی فریاد صلح سر داد و در برابر فشارهای دولت بر مردم کورد موضع گرفت. مبارزه او نه تنها برای مردم کورد، بلکه برای همه بشریت، مبارزه برای آزادی و صلح بود.

سکینه آرات در طول سال‌ها مبارزه، نه تنها رنج‌های مردم خود را بر دوش کشید، بلکه توجه جهان را نیز به این رنج‌ها جلب کرد. سکینه آرات در ۱۴ مارس در سن ۹۱ سالگی درگذشت و میراث بزرگی از خود به جای گذاشت. با اعلام او بعنوان اولین شهید روند مبارزه جدیدی که با پارادایم «جامعه صلح و دموکراتیک» رهبر آپو آغاز شد، به نمادی از آینده‌ای تبدیل شد که آرزویش را داشت و برای آن هزینه‌های سنگینی پرداخت کرد.

نماد مقاومت و صلح

زندگی سکینه آرات تنها مبارزه یک مادر نیست، بلکه نماد مبارزه آزادی یک ملت است. داستان او نماد مقاومتی است که در برابر ظلم انجام شد، امیدی که در میان فقدان‌ها و دردها رشد کرد و دفاع از صلح است. او همیشه از صلح دفاع کرد؛ و تمام زندگی خود را در راه آزادی و برابری گذاشت. سکینه آرات یک مادر، یک مبارز و یک سفیر صلح است.

امروز نام سکینه آرات با مقاومت مردم کورد مترادف شده و به عنوان یکی از نمادهای مبارزه برای صلح و آزادی در حافظه‌ها جای گرفته است. داستان زندگی او سفری است که با درد، مقاومت و امید بافته شده است. این مبارزه نه تنها برای مردم خودش، بلکه برای رویای جهانی که در آن عدالت و صلح حاکم باشد، انجام شده است. زندگی سکینه آرات همچنان الهام‌بخش همه کسانی خواهد بود که امروز مقاومت می‌کنند، امید خود را از دست نمی‌دهند و از صلح دفاع می‌کنند.