سیاستمدار زندانی که به اعتصاب غذا می‌پیوندد، خواستار مبارزه شد
زینب اولبجی، سیاستمدار زندانی که قرار است به اعتصاب غذا بپیوندد، خواهان تقویت مبارزه برای تحقق خواسته‌های برحق زندانیان شد.
زینب اولبجی، سیاستمداری که در رابطه با پرونده کوبانی در حال محاکمه است، نامه خود را از طریق وکلای خود ارسال کرده و گفته است که از فردا به همراه دوستان و هم بندیانش در قالب کمپین «آزادی برای عبدالله اوجالان، راه حل سیاسی برای مسئله کورد»، دست به اعتصاب غذا خواهند زد.
نامه اولبجی به این شرح است:
«سلام بر مردم عزیز کورد، سوسیالیست‌ها، دموکرات‌ها، روشنفکران، زنان و جوانانی که میهنشان را دوست دارند. با تمام وجود و با احترام و عشق به شما درود می‌فرستم. خواهش می‌کنم فکر نکنید که من این سلام را می‌گویم چون قربانی هستم. من به عنوان زنی که به مدت ۳ سال در پرونده کوبانی محاکمه شده‌ام، آمده‌ام تا بخشی از مبارزات شرافتمندانه برای صلح باشم، به شما کمک کنم و بخشی از مبارزه شما برای یک زندگی دموکراتیک، برابر و آزاد باشم.
سال سختی را پشت سر گذاشتیم. سال ۲۰۲۳ یکی از آن سال‌هایی بود که عده‌ای برای منافع خود، اصرار بر جنگ داشتند. جنگ افروزان، از حل مسئله کوردها فقط نسل‌کشی را درک کردند. اما میز مذاکره که در سال ۲۰۱۳ ایجاد شد به ما نشان داد که راه حل مسئله کوردها از طریق گفتگو، بدون سلاح و از طریق سیاست امکان پذیر است. برای صلح، زندگی شرافتمندانه و وحدت بهای بزرگی پرداخت شد. اما در سال ۲۰۱۵، میز مذاکره به نفع وضعیت موجود و جنگ طلبان برای منافع یکجانبه، سیاسی و اقتصادی ویران شد.
زندانیان سیاسی کورد از جمله خود من معتقدیم که برای شروع دوباره این روند نقش آقای عبدالله اوجالان، رفع انزوا و ملاقات وکلا و خانواده با او ضرورت دارد. این برای صلح ضروری است. ما مردم کورد و زنان کورد، ما به این مسئله باور داشتیم و صلح را در مرکز مبارزه خود برای پایداری صلح قرار دادیم. در ۲۷ نوامبر ۲۰۲۳ به عنوان زندانیان کورد یک اعتصاب غذای نامحدود ، برای برداشتن انزوای آقای اوجالان و ایجاد دوباره‌ی میز مذاکره برای حل مسئله کوردها را آغاز کردند.
ما از مردم می‌خواهیم که مبارزه برای زندگی دموکراتیک و آزاد را با توجه به این مطالبات گسترش دهند. زیرا سرچشمه همه بدی هایی که با آن مواجه هستیم، پافشاری در جنگ با زندگی آزاد و برابر و ملت دموکراتیک است.
قتل‌عام زنان و کودکان، تجاوز جنسی، گرسنگی و فلاکتی که جامعه با آن مواجه است، سرازیر شدن تبهکاران، باندهای مواد مخدر از سراسر جهان به کشور ما،همچنین مهاجرت به سرتاسر جهان به دلیل آینده‌ی نامشخص... دلیل این سازمانیافتگی نادرست و نامناسب است. ما مجبور نیستیم زیر سقف این مدیریت بد سازماندهی شده زندگی کنیم.
من و رفقایم برای پایان دادن به انزوا و شروع مذاکره دست به اعتصاب غذا زدیم. من از افکار عمومی دموکراتیک می‌خواهم که برای اجرای این حقوق مشروع به شدت مبارزه کنند. همه شما را با عشق و احترام در آغوش می‌گیرم به این امید که به زودی آرامش و صلحی باشکوه به این سرزمین برسد.»
