زندانیان پرونده پ.ک.ک و پاژک با انتشار بیانیه‌ای اعلام کردند که در زندان‌ها با فشار و ارعابی روبرو هستند که یادآور سال‌های ۹۰ است. آنها در این بیانیه خاطرنشان ساخته‌اند که زمان مبارزه و مقاومت است، نمی‌توانند ما را تسلیم کنند و اراده ما را در هم بشکنند.
زندانیان پرونده پ.ک.ک و پاژک از ۲۷ نوامبر در اعتراض و مقابله با فشار و ارعاب در زندان‌ها و مقابله با انزوای رهبر خلق کورد و دیگر زندانیان سیاسی دست به اعتصاب غذای بدون بازگشت زده‌اند. در رابطه با این اعتصاب غذا، زندانیان اعتصاب کننده بیانیه‌ای را صادر کرده‌اند. در این بیانیه آمده است که فشارها و ارعاب زندانیان سیاسی یادآور فشارها و ارعاب سال‌های دهه ۹۰ است. زندان‌ها به مکانی برای نظارت همه ما تبدیل شده‌اند و می‌خواهند از طریق ویروس کرونا ما را به قتل برسانند.
در این بیانیه همچنین خواهان حساسیت خلق شده و آمده است: اکنون زمان مقاومت و مبارزه است. خلق کورد یکصد سال است که در مقابله با انکار، امحا و کشتار خود مبارزه‌ای را برای بقای خود آغاز کرده است. مدت چهار سال است که با پیشاهنگی جنبش آزادی برای خلق‌های کوردستان، ترکیه و خاورمیانه، به طور بی‌امان دست به مبارزه زده است.
شدت و دامنه حملات گسترده‌تر از سال‌های دهه ۹۰ است
در ملاقات‌های بعد از سال ۲۰۱۲ حاکمیت فاشیست آک.پ/م.ه.پ که مشاهده نمود نمی‌تواند جنبش آزادی را با بازی‌های خود و مجرم انگاری به تسلیم وادارد، تصمیم به نابودی جنبش آزادی گرفت و این هدف از طریق سیاست‌هایی با ویژگی فاشیستی و به شیوه بحران اقتصادی، خرید افراد ضد دمکراتیک، آسیمیلاسیون و قتلعام زنان و نقض حقوق بشر در جامعه گسترش پیدا کرد.
حملات به هر چهار بخش کوردستان، تحرکات اشغالگرانه علیه روژآوا و جنوب کوردستان و قرق کردن حوزه فعالیت‌های قانونی، به عنوان بخشی از طرح نابودی توسعه یافته و گسترش پیدا می‌کنند. اکنون شاهد حملات خارج از زندان و شکنجه، غصب حقوق زندانیان و افزایش خشونت‌ها هستیم. مهم است که از ابعاد و چگونگی حملات به خلق و زندانیان اطلاع داشته باشیم. زیرا خشونت و ارعاب و حملات نابودگرانه علیه زندانیان، از شدت و دامنه گسترده‌تری در مقایسه با سال‌های دهه ۹۰ برخوردار است.
نمی‌توانند از حسابرسی‌ای که در انتظارشان است جان سالم بدر ببرند
بعد از مبارزات سال ۲۰۱۸-۲۰۱۹، ستمکاری و ظلم در تمامی زندان‌ها گسترش پیدا کرده و بعد از رویدادهای ۱۳ مارس ۲۰۲۰ بدون هیچگونه زمینه قانونی و حقوقی کتاب‌ها و وسایل زندانیان مصادر شده و هر نوع فعالیت زندانیان اعم از نوشتن، نامه و تمامی امکانات از زندانیان گرفته شده است. بیشتر وسایل زندانیان را که مصادره شده است به آنها بازنگردانده و دلایل حقوقی این کار را نیز به زندانیان نگفته‌اند.
از طریق بخش‌نامه‌های که صادر کرده‌اند اختیارات فوق العاده‌ای را به مدیران زندان‌ها داده‌اند، و این هم باعث شده است که در زندان‌ها، ستمکاری به اوج خود برسد. چنین به نظر می‌رسد که مدیران اداری و پرسنل بر این باور هستند که فاشیسم تا ابد می‌تواند به حیات خود ادامه بدهد و اقدامات آنان بی‌پاسخ نمی‌ماند. آشکار است که فریب خورده‌اند. مدت چهل سال است که هیچ حاکمیتی نتوانسته است در مقابل جنبش آزادی قرار بگیرد، اینان نیز نمی‌توانند از حسابرسی که در انتظارشان قرار دارد جان سالم بدر ببرند.
۲۸ سال است که در مقابل ستمکاری مقاومت می‌کنیم
به بهانه خطر مرگ به دلیل شیوع ویروس کرونا و از طرق قانونی تبهکاران، قاتلان، فاشیست‌ها را از زندان آزاد کردند، اما زندانیان سیاسی را در کام مرگ نگاه داشته‌اند. صدها زندنی به ویروس کروتا مبتلا شده‌اند و بر اساس اخبار رسانه‌ها شمار واقعی مبتلایان چندین برابر آمار سمی است. در جریان نوامبر و دسامبر در زندان البستان رفیقمان محمد امیر، در زندان تاکیرداغ دیگر رفیقمان صدقی برگتاش، به دلیل ابتلا به کرونا و عدم مداوا به شهادت رسیدند. هر دوی این رفقا نیز مدت ۲۸ سال است که در زندان در مقابل هر گونه ظلمی به مبارزه دست زده‌اند. این دو شهدای مقاومت زندان و شهدا تسلیم‌ناپذیری بودند که ما با آنان پیمان دستیابی به آزادی را بسته‌ایم. به خانواده‌هایشان، خلقمان و رفقایمان تسلیت می‌گوییم. دولت در مقابل شهادت رفقای ما در زندان مسئول است. زندانیان از هیچگونه فرصت و امکاناتی برخوردار نیستند و تمامی مسائل به نوع برخورد دولت ارتباط دارند.
ممنوعیت هرگونه ارتباط
به بهانه شیوع کرونا در دو سال اخیر تمامی فعالیت‌های ورزشی، دوره‌ها، ملاقات خانواده‌ها و هر نوع ارتباط اجتماعی ممنوع شده است. ستمکاری و ارعاب، ممنوعیت، لغو تمامی حقوق زندانیان از جمله مواردی هستند که در زندان‌ها افزایش یافته‌اند. با ارسال بخشنامه‌ای زبان کوردی ممنوع شده است، کتاب به زبان کوردی ممنوع و دستور داده شده است که کتاب‌ها جمع‌آوری شوند، اجازه هیچگونه فعالیت و نگارش ادبی در زندان‌ها داده نمی‌شود، از این طریق می‌خواهند با سیستمی که ایجاد کرده‌اند، نظارت همیشگی و دائم را بر زندان‌ها تشدید کنند.
نمی‌توانند ما را وادار به تسلیم کنند
طبق دستوری مبنی بر همکاری وزارت دادگستری، وزات کشور و اداره امنیت عمومی و میت ترک حمله‌ای را مبنی بر درهم شکستن اراده زندانیان آغاز کردند و در ۲۵ نوامبر که مصاف با هفته مبارزه علیه خشونت با زنان بود و در ۲۷ نوامبر که مصادف با سالگرد تاسیس حزب کارگران کوردستان بود، به زندان‌ها حمله کردند. هدف آنان نیز تحقیر زنان و کوردها بوده است.
لازم است که در این باره خانواده‌های زندانیان، انسان‌هایی که در ترکیه هنوز از ذره‌ای از وجدان برخوردارند، کسانی که ارزش‌های بشری را محترم می‌شمارند، مدافعان حقوق بشر، دمکرات‌ها، روشنفکران، هنرمندان و تمامی کسای که بر حقوق ذاتی انسان تاکید می‌کنند، در این باره سکوت نکنند، صدای خود را طنین‌انداز کنند. در میدانی که اعتصاب غذای بدون بازگشت و نامحدود ادامه دارد، در زندان‌های که چنین حملاتی روی می‌دهند، زندانیان با سر دادن شعار، با کوبیدن بر درها، و دیگر اقدامات اعتراضی تلاش می‌کنند صدای خود را به گوش همه برسانند.
ما به عنوان زندانیان حزب کارگران کوردستان و زندانیان پاژک مانند رفقایمان که در مقابل توطئه بین‌المللی شعار مقاومت سر دادند، اعلام می‌کنیم که نمی‌توانید ما را وادار به تسلیم شدن کنید، اراده ما را درهم بشکنید، نتوانستید روز ما را به تاریکی بسپارید و نخواهید توانست.
