روزنامه‌نگاران در کوردستان به دلیل گزارش‌هایشان مورد هدف تبهکاران قرار می‌گیرند. به ویژه کارکنان مطبوعات آزاد به دلیل گزارش‌هایشان مورد هدف تبهکار قرار می‌گیرند. زینب دورگوت، خبرنگار آژانس مزوپوتامیا، «باند فحشا» را در شرنَخ افشا کرد، اما خانواده کنعان تاتار، که یکی از مظنونان این پرونده است، زینب دورگوت را تهدید کردند.

زینب دورگوت، روزنامه‌نگاری که توسط باند فحشا تهدید شده بود، به سوالات خبرگزاری فرات (ANF) پاسخ داد و ارزیابی زیر را ارائه داد:

«از گذشته تاریخ تا همین دوران، میراثی از حقیقت وجود دارد و از اپه موسی تا غربت‌الی می‌رسد. روزنامه‌نگاری برای ما دفاع از حقیقت و راهپیمایی در این مسیر است. روزنامه‌نگاری برای ما سفر حقیقت است.

بنابراین، در واقعیت اجتماعی، همیشه خشم علیه حقیقت وجود دارد. زیرا حقیقت می‌ترساند، آزار می‌دهد و روشن می‌کند. یا روزنامه‌نگاران تهدید می‌شوند، یا بازداشت می‌شوند، یا دستگیر می‌شوند. اگر در این کشور روزنامه‌نگار هستید، هر لحظه ممکن است اتفاقی برای شما بیفتد، باید با علم به این تهدیدات کار کنید.

با وجود حقوق ذاتی‌مان، در این کشور از ما محافظت نمی‌شود، ما مجرم شناخته شده و مجازات می‌شویم. با این حال، یک چیز وجود دارد که ما به آن اعتقاد داریم؛ زره‌ای که از ما محافظت می‌کند، خود حقیقت است، باور به حقیقت است. با بی‌مجازات گذاشتن قتل، با محافظت از مجرمان از محاکمه و با صدور احکام سبک، تهدید علیه روزنامه‌نگاران تشویق می‌شود. این وضعیت در کشورهایی که استقلال قوه قضائیه ضعیف است، حتی بیشتر مشهود است.

در کشورهایی که آزادی مطبوعات محدود شده است، فشار بر آزادی بیان وجود دارد و تهدیدها در حال افزایش است. از آنجایی که روزنامه‌نگاری یک مکانیسم کنترل است، ساختارهای اقتدارگرا از این موضوع آزرده خاطر می‌شوند. از آنجایی که نهادهای رسانه‌ای خود را با گروه‌های سیاسی خاصی همسو می‌کنند، روزنامه‌نگاران به عنوان «سخنگویان یک طرف» دیده می‌شوند. این امر همچنین منجر به مشروعیت بخشیدن به تهدیدها و حملات از سوی افراد یا گروه‌های خاص می‌شود.

از آنجا که روزنامه‌نگاران به اندازه کافی از یکدیگر حمایت نمی‌کنند و اتحادیه‌های حرفه‌ای همچنان ضعیف یا ناکارآمد هستند، روزنامه‌نگاران همچنان تنها و بدون حمایت رها می‌شوند.»

«وقتی روزنامه‌نگاران سوژه هستند، قوه قضائیه سکوت می‌کند»

زینب دورگوت با بیان اینکه فشارها و تهدیدهای جدی علیه فعالان رسانه‌های آزاد اعمال می‌شود، گفت: «در بسیاری از کشورها، به‌ویژه در کشورهایی که گرایش به اقتدارگرایی دارند، قوه قضائیه تحت تأثیر دولت قرار گرفته است. این وضعیت همچنین مانع از پیگرد قانونی اعمال انجام‌شده علیه روزنامه‌نگاران می‌شود. اگر گروه یا شخصی که تهدید کرده با قدرت سیاسی ارتباط داشته باشد، پرونده بلافاصله لاپوشانی می‌شود و با تصمیم عدم پیگرد قانونی به پایان می‌رسد.

وقتی روزنامه‌نگاران هدف قرار می‌گیرند، «واکنش قانونی» تا حد زیادی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، اما وقتی یک روزنامه‌نگار به دلیل یک خبر هدف قوه قضائیه قرار می‌گیرد، همان مکانیسم قضایی به سرعت وارد عمل می‌شود. این نشان می‌دهد که قوه قضائیه طبق شرایط سیاسی عمل می‌کند. به راحتی می‌توانیم بگوییم که با استانداردهای دوگانه عمل می‌کند.

فشار عمومی برای اقدام قوه قضائیه مهم است. با این حال، در جوامعی که دچار تفرقه شده‌اند و رو در روی یکدیگر قرار دارند، تهدیدها علیه «روزنامه‌نگاران در یک دایره وسیع مشروعیت پیدا می‌کنند.» رسانه‌ها در این مورد سکوت می‌کنند. این موضوع همچنین به مانعی برای فشار بر قوه قضائیه تبدیل می‌شود.»

«ما حقیقت را می‌نویسیم»

زینب دورگوت بر اهمیت همبستگی تأکید کرد و گفت: «در مواجهه با فشار، تهدید، بازداشت، دستگیری و سانسور علیه روزنامه‌نگاران، معنادارترین مبارزه‌ای که می‌توانیم انجام دهیم باید تولید اخبار بیشتر، افشای فساد بیشتر و افشای اخبار ناخوشایند بیشتر باشد؛ این شکل درست مبارزه است.

برای ما روزنامه‌نگاران، همه جا باید میدان مبارزه باشد و ما باید در این راه بجنگیم. اگر مصمم به افشای حقیقت هستید، حقیقت با شما خواهد بود؛ راستی با شما خواهد بود.

بنابراین، ما روزنامه‌نگاران باید هم در میدان و هم در خارج از میدان از یکدیگر حمایت کنیم. همبستگی، ما را تقویت خواهد کرد.

روزنامه‌نگاران باید این را بدانند: اگر ما خود از یکدیگر محافظت نکنیم، از ما محافظت نخواهد شد. زیرا ما مشغول به حرفه‌ای هستیم که با اخبار خود همه ارکان و بخش‌های قدرت را آزار می‌دهد؛ ما حقیقت را می‌نویسیم. بنابراین، مبارزه‌ای که انجام خواهیم داد باید حتی بیشتر باشد و نیاز به اراده و عزم راسخ دارد.»