در این بیانیه تاکید شده است که مجازات اعدام به ابزاری در دست مسئولان دولت ایران برای ارعاب و و ایجاد هراس در میان مخالفان تبدیل شده است.

این بیانیه را جودی ویلیامز، کنشگر آمریکایی، شیرین عبادی، فعال حقوق بشر و حقوق‌دان ایرانی، لیما گبوی، کنشگر لیبریایی و فعال حقوق زنان و نیز توکل کرمان، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی یمنی که به ترتیب در سال‌های ۱۹۹۷، ۲۰۰۳ و ۲۰۱۱ برنده جایزه نوبل صلح شدند، امضا کرده‌اند.

امضا کنندگان در ابتدای این بیانیه مدعی شده‌اند که ایران تحت پوشش درگیری‌ها در خاورمیانه، استفاده از مجازات اعدام را علیه فعالان سیاسی و حقوق بشری و مخالفان رژیم جمهوری اسلامی تشدید کرده است.

نویسندگان این بیانه سپس به به‌قتل رساندن صد‌ها نفر در جریان ‌«انقلاب ژن ژیان آزادی» پس از سپتامبر ۲۰۲۲ در پی قتل ژینا امینی، یک دختر کورد در بازداشت گشت ارشاد و نیز دستگیری شمار زیادی از مدافعان حقوق بشر، هنرمندان، نویسندگان، روزنامه نگاران و هر آن کس که جسارت ابراز مخالفت و شرکت در اعتراضات را از خود نشان داد، اشاره کرده‌اند.

این بیانیه سپس از کشتار و دستگیری مخالفان به عنوان تاکتیکی یاد کرده که به اعتقاد امضا کنندگان «رژیم سال‌هاست که از آن استفاده می‌کند‌».

امضا کنندگان این بیانیه مشترک همچنین تاکید کرده اند که بسیاری از فعالان در زندان‌ها با رفتار غیرانسانی روبرو هستند.

این بیانیه سپس به وجود یک «نظام آپارتاید جنسیتی» در ایران و اعمالی چون حبس، بدرفتاری و اعدام مخالفان رژیم که «به طور نامتناسب و به ویژه زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد» اشاره کرده و خواستار واکنش فوری بین‌المللی برای متوقف کردن «موارد نقض سیستماتیک و بی‌اعتنایی آشکار حکومت ایران به کرامت انسانی و حقوق بشر» در این کشور شده است.

امضاکنندگان در همین راستا ضمن محکوم کردن «تشدید اعدام‌ها در ایران» از جامعه جهانی خواسته‌اند که حکومت ایران را برای توقف بازداشت و اعدام فعالان و آزادی زندانیان سیاسی تحت فشار قرار دهد.

این بیانیه در پایان خواستار آن شده است که شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، گزارشگر ویژه و هیأت حقیقت‌یاب این نهاد در امور ایران، تلاش‌های مستمر خود را برای انعکاس دقیق میزان آزار و اذیت و آپارتاید جنسیتی در ایران در اولویت قرار دهند.