دولت ایران نمی‌تواند اراده پخشان را از طریق اعدام‌ها بشکند
پخشان نماینده اراده آزاد زنان کورد است. پخشان ادامه اراده سارا و زیلان و بریتان و ویان و شیرین و لیلای کوردستان است. امروز همه ما پخشان هستیم.
یادداشت
نظام هیرراشی و پیرسالاری برای حفظ قدرت خود، کسانی را که صدای خود را علیه بی‌عدالتی و طبقه‌گرایی آنها بلند می‌کنند به طرق مختلف مجازات می‌کند.
هر نظام دولت-ملت در جهان امروز، با توجه به عقاید و منطق جامعه حاکم بر آنها، نوعی مجازات و نابودی را - چه از نظر فکری و چه از نظر جسمانی - اجرا می‌کند. این مجازات گاهی بسیار عقب‌مانده و جزمی انجام می‌شود و گاهی به شکلی بسیار ظریف و نرم تحت عنوان تمدن و لیبرالیسم مطرح می‌شود که انسان متوجه نمی‌شود که از احساساتی برایش نمانده است. چنین مرگی در یونان باستان «اُتینازی» یا مرگ بدون درد نامیده می‌شد.
در طول تاریخ نظام حاکم، افرادی بوده‌اند که در مقابل این نظام ایستادگی کرده و دنیایی دموکراتیک و برابر برای مردم ساخته‌اند. اکثر کسانی که این انقلاب‌ها را رهبری کردند، پیامبر بودند و می‌گویند که ۱۲۴ هزار پیامبر در این منطقه به دنیا آمده‌اند.
در این قرن بیست و یکم که جنگ جهانی سوم شروع شده و به مرحله جدیدی رسیده و هر روز در گوشه‌ای از جهان نمایان می‌شود، نقش انقلاب ایدئولوژیک آنقدر مهم است که می‌توان گفت جنگ جهانی سوم جنگ ذهنی است.
رهبر آپو می‌گوید: قرن بیست و یکم قرن آزادی زنان است. این به چه معناست؟ برای اینکه نظام مردسالار روی پای خود بایستد و به خود مشروعیت بخشد، باید اندیشه حاکم-برده، برده‌دار-برده را در ذهن مردم ایجاد کند. زیرا نمی‌تواند همیشه با فشار و زور جامعه را اداره کند. قدرت در وهله‌ی اول خود را بر زنان تحمیل می‌کند. به عبارت دیگر، انقیاد زن و سلطه بر زن، به بردگی و زنجیر کشیدن جامعه آزاد بشریت است.
دولت ایران تجربه و سیاست خاص خود را در اداره جامعه دارد. پس از آنکه حاکمان در سال ۱۹۷۹ ارزش‌ها و دستاوردهای دموکراتیک انقلاب مردمی ایران را با کمک دولت‌های سلطه‌گر ربودند، انسان‌ها را به طور سیستماتیک اعدام می‌کنند. به گونه‌ای که در جهان، ایران در موضوع اعدام‌ها در رتبه دوم قرار دارد.
مجازات اعدام از نظر روانی باعث ایجاد حس خفه‌شدن در انسان می‌شود. وقتی انسان به فردی که اعدام می‌شود نگاه می‌کند، حتی اگر چند ثانیه باشد، خودش را جای آن شخص می‌گذارد. آن احساس خفه‌شدن همیشه در خاطرات انسان باقی می‌ماند. بنابراین در حقوق بشر، اعدام به عنوان شکنجه تعریف شده است. حکومت ایران برای ترعیب مردم و آسیب رساندن به روحیه مردم برخی از اعدام‌های خود را در ملا عام انجام می‌دهد. وقتی ترس از مجازات و خفه‌شدن در ذهن انسان وجود دارد، انسان تسلیم نظام حاکم می‌شود. نظام با اعدام یک نفر نه فقط او را خفه می‌کند، بلکه در شخص آن فرد جامعه را نیز خفه می‌کند که با فرد اعدام شده متفاوت فکر می‌کند و این پیام را به مردم می‌دهد: هر مخالفتی با من باشد با اعدام مواجه می‌شود.
بی‌شک اعدام بدترین مجازاتی است که نظام حاکم اجرا می‌کند. دولت ایران تا به امروز بسیاری از مردم از همه خلق‌ها و ادیان و باورداشت کشور را با اتهامات مختلف اعدام کرده است، اما جالب است که در میان این آشفتگی‌ها و این بحران‌هایی که در حال حاضر دولت ایران درگیر آن است و فرصت سر خاراندن ندارد و حتی گوشش را بسته است، دو زن کنشگر سیاسی به نام‌های پخشان عزیزی و شریفه محمدی را به اعدام محکوم می‌کند.
پخشان عزیزی به جرم مداوای داوطلبانه مجروحان و آوارگان جنگ سوریه و عکس گرفتن با اسلحه در میان این همه هرج و مرج و شلوغی، به اعدام محکوم می‌شود.
اما چرا باید حکومت ایران که بر علیه همه دنیا قیام کرده از تصویر زن کورد اسلحه در دست بترسد؟ پس از آغاز انقلاب ژن، ژیان، آزادی، مقامات ایران احساس کردند که این فقط یک اعتراض و تظاهرات معمولی نیست که پس از مدت کوتاهی مردم آن را فراموش کنند و دوباره تحت ظلم و ستم آنها قرار خواهند گرفت. برعکس، انقلاب و قیامی گسترده و قوی است که اندیشه و فلسفه دارد و خود مردم از آن صیانت می‌کنند. این ندای سوره اسرافیل است و برای پایان دادن به عصر دروغ و آدم‌کشی در قدرت آمده است. آنچه بیش از پیش مسئولین را شوکه و وحشت‌زده کرد گسترش انقلاب در چهار گوشه ایران نبود، بلکه رهبری زنان ایرانی به ویژه زنان روژهلات کوردستان بود. از این رو حکومت پس از سرکوب این قیام به شیوه‌ای غیراخلاقی، توطئه‌ای را در برابر چشم همه جهانیان رقم زد تا چند روز دیگر بر اریکه قدرت بماند. مسمومیت‌های سریالی مدارس دخترانه در ایران اولین توطئه و انتقام حاکمان بود. حکومت ایران با اعدام‌ها می‌خواهد جامعه را ساکت کند. حتی قبل‌ها، در رابطه با تأسیس حزب حیات آزاد کوردستان (پژاک)، حکومت ایران احساس کرد که این جنبش با جنبش‌های کوردی قبلی متفاوت است. صدور حکم حبس ابد و منزوی کردن زینب جلالیان و اعدام شیرین علم‌هولی و سایر رفقایش، نشان داد که در سر دولت ایران میل به جلوگیری از انقلاب زنان کوردستان وجود دارد.
پخشان عزیزی جرمش این است که درد و رنج مردم را احساس کرده است. نمی‌توانست ساکت و بی‌حرکت بماند و به سمت گریه‌های آنها رفت. پخشان نماینده اراده آزاد زنان کورد است. پخشان ادامه اراده سارا و زیلان و بریتان و ویان و شیرین و لیلای کوردستان است. امروز همه ما پخشان هستیم.
