ملت کورد قتلعام گریلاهای پ.ک.ک در هولیر را جنایتی فراموش نشدنی می‌داند. با گذشت ٢۴ سال از این جنایت ضدبشری هنوز بارزانی از اعلام سرنوشت قربانیان طفره می‌رود و هم حکومت جنوب و هم پارلمان آن در این مورد بر این جنایت چشم‌پوشی می‌کنند.
روز ١۶ مه ١٩٩٧ حزب دمکرات کوردستان (پ.د.ک) در جنایتی ضد بشری و ضد اخلاقی بیش از ٨٠ گریلای جنبش آزادیخواهی کوردستان را به قتل رساند. با اینکه ٢۴ سال از این جنایت سپری شده اما همچنان از این زخم خون می‌چکد.
کوردکشی پ.د.ک دستاوردهای کوردها را تضعیف کرد
دستیابی کوردهای جنوب کوردستان در بهار ١٩٩١ به موقعیت سیاسی امیدی تازه را به کوردهای دیگر بخش‌های کوردستان بخشید. پس از جمهوری کوردستان در مهاباد کوردها برای دومین بار به موقعیت سیاسی و خودمدیریتی دست یافتند. کوردهای دیگر بخش‌های کوردستان این دستاورد را گرامی داشتند و آنرا دستاوردی ملی نامیده و برای حمایت از آن از هیچ تلاشی مضایقه نکردند.
احزاب حاکم در باشور با آغاز جنگ‌های داخلی (کوردکشی) خسارت بزرگی را بر دستاوردهای کوردها وارد کردند. نتایج این جنگ به گونه‌ای بود که احزاب حاکم برای پیروزی بر طرف مقابل به هر جنایتی دست زدند، به گونه‌ای که این احزاب برای قتلعام بیشتر کوردها ارتش‌های ترکیه، ایران و عراق را به کمک طلبیدند.
ترکیه همیشه از اختلافات داخلی کوردها استفاده کرده است
نیروهای بیگانه از تنش میان کوردها برای دستیابی به منافع خویش استفاده کرده‌اند و جریان‌های سیاسی باشور چه به شیوه‌ی مستقیم و چه غیرمستقیم به اهداف اشغالگران خدمت کرده‌اند. کشتن کورد از سوی کورد همان چیزی است که اشغالگران در پی آن بوده‌اند و این خواسته از سوی احزاب حاکم باشور محقق شده است. ترکیه بیش از هر اشغالگر دیگری این وضعیت را بکار گرفته است.
دولت اشغالگر ترک سال ١٩٨٣ برای اولین بار به باشور کوردستان حمله‌ور شد و با ادعای جنگ با پ.ک.ک قصد اشغال مناطقی از این بخش را به مرحله اجرا گذاشت. ترکیه با هدف دستیابی به مرزهای میثاق ملی و توهم‌های نوعثمانی جنگ علیه کوردها در باشور را آغاز کرد. بزرگترین و گسترده‌ترین حمله ترک به باشور در ١۴ مه ١٩٩٧ با مشارکت ٢٠٠ هزار نظامی ترک و مزدور آن آغاز شد. دولت ترک این حمله را به عنوان «عملیات چکش» نامگذاری کرده و ادعا کرد که هدف آن نابودی قرارگاه مرکزی پ.ک.ک در منطقه زاپ است.
نیروهای گریلای حزب کارگران کوردستان (پ.ک.ک) در مقابل عملیات چکش مقاومتی تاریخی را از خود نشان دادند و ضربات مرگباری را بر ارتش ترک وارد کردند. در نتیجه این جنگ صدها نظامی و مزدور رژیم ترک کشته شدند. بنابر گزارش‌های منتشر شده از سوی ارتش ترک عملیات چکش به درخواست حزب دمکرات کوردستان (پ.د.ک) بود که علیه حضور نیروهای پ.د.ک در باشور کوردستان بود. آنچه صحت این ادعا را تأ‌یید می‌کند جایگیری پیشمرگه‌های پ.د.ک در حملات به گریلاهای پ.ک.ک است.
قتلعام گریلاها در هولیر و ناپدیدکردن اجساد آنان
روز ١۶ مه ١٩٩٧ یعنی دو روز پس از آغاز عملیات چکش نیروهای پ.د.ک به یک مرکز درمانی گریلاهای پ.ک.ک در شهر هولیر حمله‌ور شده و دست به قتلعام گریلاهای زخمی جنگ با ترکیه زدند. در این حمله ناجوانمرادنه بیش از ٨٠ نفر از گریلاهای زخمی و میهن‌دوستان کورد توسط نیروهای پ.د.ک قتلعام شدند.
نیروهای بارزانی به صورت همزمان به بیمارستان هلال احمر کوردستان، دفتر مرکزی حزب اتحاد ملی دمکراتیک کوردستان (ی.ن.د.ک)، دفتر سازمان فرهنگی مزوپوتامیا، جمعیت اتحاد زنان آزاد کوردستان (یاژک) دفتر روزنامه «ولات» و «ولاتی روژ» در شهر هولیر حمله‌ور شدند و این مراکز را با اسلحه‌های سنگین و به شیوه‌ای سبعانه گلوله‌باران کردند. در حملات وحشیانه به این مراکز بسیاری از هموطنان بی‌دفاع توسط نیروهای بارزانی قتلعام شدند. پ.د.ک به این جنایت بسنده نکرد و پس از آن اقدام به بازداشت و شکنجه میهن‌دوستان کورد در هولیر کرد.
امروز ٢۴مین سالروز کوردکشی بارزانی در هولیر است. جنایتی که در ١۶ مه ١٩٩٧ از سوی حزب دمکرات کوردستان (پ.د.ک) به انجام رسید و هشتاد گریلای زخمی پ.ک.ک و میهن‌دوستان کورد به قتل رسیدند. بارزانی به رغم گذشت ٢۴ سال از این جنایت هنوز محل دفن اجساد شهیدان را مخفی می‌کند. گفته می‌شود که جنازه برخی از قربانیان این جنایت ملی در نزدیکی فرودگاه هولیر دفن شده‌اند. روزنامه چتر در گزارشی که در شماره ۵۶ خود در سال ٢٠١١ منتشر کرده بود اعلام می‌کند که به شواهدی دست یافته است که حاکی از دفن جسد قربانیان کوردکشی هولیر در مسیر جاده هولیر- مخمور در نزدیکی »معمل قیر» می‌باشد.
حکومت اقلیم، پارلمان اقلیم و بارزانی به درخواست خانواده شهیدان کوردکشی هولیر پاسخ نمی‌دهند
خانواده جانباختگان قتلعام هولیر برای کسب اطلاع از سرنوشت عزیزان خود چندین سال است که درخواست‌هایی را به حکومت اقلیم، پارلمان اقلیم کوردستان، جمعیت حقوق بشر حکومت اقلیم و بارزانی واگذار کرده‌اند، اما نه سازمان‌ها و نه بارزانی به خواسته‌های خانواده‌ها پاسخ نداده‌اند.
