وقتی مردمی از شهدایش صیانت نکند، تمام خودبودنش را از دست می‌دهد. وقتی مردمی نتواند از سرزمینی که شهدایش در آن به خاک سپرده شده‌اند محافظت کند، موجودیت خود را از بین می‌برد.

اگر چه بسیار سخت است که آنها را بپذیریم و استدلال کنیم که آنها واقعیت ندارند، ولی ما به عنوان خلق کورد امروز با آنها روبرو هستیم. اگر دولت ترکیه در نَوالا قصابا ساختمان می‌سازد و ما سکوت می‌کنیم، چگونه می‌توانیم رویاهای عگیدها را محقق کنیم؟ اگر در (کوهستان‌های) چارچلا و جیلو که صدها گریلا را در طی مبارزات ۵۰ ساله آزادی کوردستان در آغوش گرفته‌اند، دولت ترکیه می‌تواند «سرگرمی‌هایی» ترتیب دهد که گویی قهرمانان خون خود را ، نریخته‌اند، بدین معناست که چیزی در روح ما کم شده است. آیا زنان/پسرهای ما در لبه دریاچه سات آرمیده‌اند؟ آیا شاهین‌های روی صخره‌های (کوهستان) سومبول حساب‌خواهی نخواهند کرد؟ حتی اگر کسی پاسخگو نباشد، تاریخ در مورد ما قضاوت خواهد کرد.

حتی دولت ترکیه ساختمان‌هایی را در نوالا قصابا با دستان «کوردها» بنا می‌کند. آنچه امروز در نوالا قصابا، جیلو، چارچلا، گابار، جودی و سور انجام می‌شود بخشی از سیاست نسل‌کشی است. این تلاشی است برای از بین بردن تاریخ و حافظه تاریخی کوردها و به فراموشی سپردن کسانی که بها پرداخته‌اند. چقدر دردناک، چه وحشتناک! نه، ما در این شرایط نیستیم و نخواهیم بود. کسانی هستند که مقاومت می‌کنند و حماسه‌های قهرمانانه می‌نویسند. ما مادرانی داریم که آنها را بزرگ می‌کنند و خورشیدی داریم که از آن تغذیه می‌کنند.

به ویژه جوانان باید به وظایف خود آگاه باشند. آنها می‌توانند واکنش‌های خود را نسبت به رویدادهایی مانند جیلو فَست "Cilofest" (جشنواره‌های جیلو)، که از تمام ارزش‌های فرهنگی تهی شده است، ابراز کنند. هر بار که این تجاوز فرهنگی را در کوه‌های کوردستان می‌بینند، یادی از همسالان خود در تونل‌های جنگی مقاومت کنند. آنها نباید شرزان ماوا را فراموش کنند که در روزهای برگزاری جیلوفست در تونل‌های مقاومت شهید دوغان در زاپ بر اثر بمباران شیمیایی به شهادت رسید. آنها باید با وقوف بر اینکه فراموش کردن خیانت است زندگی کنند.