شیخ‌موس احمد بیان کرد ۲۵ هزار خانواده یعنی ۱۲۱ هزار نفر از کانتون عفرین-شهبا در مناطق خودمدیریتی دمکراتیک اسکان داده شده‌اند و سازمان ملل و دیگر نهادها را فراخواند که از خودمدیریتی دمکراتیک حمایت کنند.
به دلیل حملات دولت اشغالگر ترکیه و تبهکارانش که در روز ۲۹ نوامبر علیه شهبا و تل‌رفعت آغاز شد، زندگی بیش از ۲۰۰ هزار انسان مورد تهدید قرار گرفته بود. مجلس کانتون عفرین-شهبا برای امنیت خلق، تصمیم به انتقال آنان گرفت و بدین صورت ۱۲۱ هزار نفر در مناطق تحت کنترل اداره امور مهاجران و خودمدیریتی دمکراتیک شمال و شرق سوریه، اسکان داده شدند. ریاست مشترک اداره مهاجران و خودمدیریتی دمکراتیک شمال و شرق سوریه، شیخ‌موس احمد در این باره با خبرگزاری فرات (ANF) مصاحبه کرد و گفت: «سازمان ملل و نهادهای دیگر باید از این منطقه حمایت کنند. اما این حمایت باید تنها بصورت کمک مادی نباشد بلکه باید در مقابل دولت اشغالگر ترکیه و تبهکارانش، موضع‌گیری شود و اشغالگرانی که مسئول این ظلم و ستم هستند، دادگاهی شوند.»
دو مرکز اساسی در مناطق رقا و طبقا ایجاد شدند
شیخ موس احمد بیان کرد که اهالی عفرین برای دومین بار کوچ اجباری کردند و گفت: «برای اینکه از قتل‌عام بزرگتری جلوگیری شود، خلق به مناطق امن خودمدیریتی دمکراتیک شمال و شرق سوریه منتقل و در آنجا اسکان داده شدند. تمام نهادهای خودمدیریتی دمکراتیک بسیج عمومی اعلام کردند. همچنین برای حمایت از مهاجران یک میز بحران تشکیل شد. نهادها و خلق‌های منطقه به این شکل بسیج شدند.»
شیخ موس احمد اعلام کرد که برای استقبال از مهاجران در طبقا و رقا، دو مرکز اساسی ایجاد شدند و بیان داشت: «در روزهای اول سختی و دشواری بسیاری وجود داشت. برای اینکه به شیوه‌ای درست و مناسب از مهاجران و آوارگان استقبال شود، تلاش‌های بسیاری صورت گرفت. در روزهای پایانی حتی اگر به سطحی که خواسته می‌شد، دست نیافته باشیم، باز هم به سطح کفایت کننده‌ای رسیدیم. طبقا و رقا که به عنوان دو مرکز معین تعیین شدند، به فرصت و امکانی در جهت انتقال اهالی عفرین به کانتون‌های فرات و جزیر شدند. بدین صورت حتی اگر مقدارش کاستی بوده باشد اما باز توانستیم از سختی و دشواری‌ها بگذریم.»
شیخ‌موس احمد توجه‌ها را به ملزومات مهاجران معطوف داشت و گفت: «یکی از سخت‌ترین موارد کار ما، اسکان مهاجران و آوارگان می‌باشد. ما چادرهایی را برپا کردیم، در مدارس اسکان دادیم، از استادیوم و مسجد استفاد کردیم؛ اما این وضعیت همیشه بدین صورت نخواهد بود. شرایط ماندگار زندگی ایجاد خواهد شد. بسیار مهم است که خدمت رسانی در حوزه تندستی برای زنان و کودکان انجام شود. اساسی‌ترین کار ما ایجاد مناطقی مناسب و کفایت کننده برای انجام این امر خواهد بود.
۱۲۱ هزار نفر با کوچ اجباری روبرو شدند
یک سازماندهی موثر برای تامین احتیاجات و استقبال از مهاجران الزامی است. مهاجران در هر شهر، روستا، مدرسه و غیره و در مناطق شمال و شرق سوریه پراکنده شدند. تمام کمیته‌های مرتبط با این امور، متعهد و موظف به تدارکات مناسب برای آنان هستند. باید این کمیته‌ها بتوانند خود را به تمام مهاجران برسانند. البته تحت هر شرایطی مهاجران هم می‌توانند خود را به این کمیته‌ها برساند. در این چارچوب باید یک بافت سازماندهی قدرتمند ایجاد شود. اما این سازماندهی باید تنها بر عهده خودمدیریتی دمکراتیک نباشد؛ بلکه خلق هر چه از دستش بر می‌آید باید انجام دهد.
حتی نباید یک مهاجر هم تنها گذاشته شود. برای تامین احتیاجات مهاجران و آوارگان و ایجاد مناطقی با شرایط مناسب زندگی باید حمایت‌هایی انجام شود. بی‌گمان این مسئله زمان زیادی را به خود اختصاص می‌دهد و در مدت زمان کوتاهی حل نمی‌شود. مسئله یک یا دو نفر نیست، ما از خدمت رسانی برای ده‌ها هزار نفر بحث می‌کنیم. ما بر این باور هستیم که با یک سازماندهای مناسب از این وضعیت دشوار گذار خواهیم کرد.»
شیخ‌موس احمد یادآور شد که در کل ۱۲۱ هزار نفر در مناطق خودمدیریتی دمکراتیک شمال و شرق سوریه اسکان داده شده‌اند و گفت: «شمار بسیار زیادی از این مهاجران اکنون در طبقا گردهم آمده‌اند. پس از آن هم در رقا، کانتون جزیر و کوبانی دربرگیرنده شمار بسیار زیادی از مهاجران می‌باشند. اکثر مردمان این مناطق، خانه‌های خود را در اختیار مهاجران نیز گذاشتند؛ تا مدتی زیادی آنان را به خانه خود دعوت کردند و به آنان کمک‌های مادی و معنوی رساندند. بخاطر این حمایت و کمک‌ها در زمان بحران و آشوب، ما از اهالی منطقه سپاسگذار هستیم.»
در میان مهاجران، آوارگانی عرب و ترکمن نیز وجود دارند
شیخ‌موس احمد اعلام کرد اکثر کسانیکه مهاجرت کردند، کورد هستند، اما بخشی نیز عرب و ترکمن نیز در میان مهاجران حضور دارند و گفت: «شمار خلق ما که به منطقه رسیده است بسیار زیاد است و این وضعیت از نیروی مادی خودمدیریتی دمکراتیک شمال و شرق سوریه فراتر است. هلال احمر کوردستان نیز حمایت عظیمی انجام داد. بدین صورت حمایت نهادهای بین‌المللی برای این منطقه یک الزام است. ما دارای چنین ظرفیتی نیستیم که بتوانیم از چنین شمار عظیمی از مهاجران استقبال کنیم. باید سازمان ملل متحد و نهادهای دیگر از این منطقه حمایت کنند. اما این حمایت باید تنها کمک مادی نباشد؛ بلکه باید در مقابل دولت اشغالگر ترکیه و تبهکارانش یک موضع سیاسی گرفته شود و اشغالگرانی که مسئول این ظلم و ستم هستند، دادگاهی شوند.»
