شیخموس احمد، رئیس مشترک دفتر امور آوارگان و پناهندگان اداره خودمدیریتی دموکراتیک شمال و شرق سوریه، گفت که آنها ناچار به میزبانی صدها هزار پناهنده بوده و این فشار زیادی بر آنها وارد می‌کند.
شیخموس احمد، رئیس مشترک دفتر امور آوارگان و پناهندگان اداره خودمدیریتی دموکراتیک شمال و شرق سوریه، اظهار داشت که سازمان ملل تنها ۵ اردوگاه از ۱۷ اردوگاه آوارگان و پناهندگان در شمال و شرق سوریه را به رسمیت می‌شناسد و ۱۲ کمپ از کمک‌های دریافتی محروم هستند و گفت: «از آنجایی که کمک‌ها از طریق دمشق می‌آید، نمی‌تواند به همه آوارگان و پناهندگان برسد. ابتدا باید دروازه تل‌کوچر باز شود و کمک‌ها از اینجا عبور کنند. بروکسل نباید سهم خود از پناهجویان شمال و شرق سوریه را به مناطق دیگر بفرستد. نمایندگان سازمان ملل در منطقه ما باید راه‌حلی بیابند.»
شیخموس احمد، رئیس مشترک دفتر امور آوارگان و پناهندگان اداره خودمدیریتی دموکراتیک شمال و شرق سوریه، با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد. شیخموس احمد با بیان اینکه بسیاری از کشورها به ویژه دولت ترکیه از ابتدای بحران سوریه از پناهجویان سوری به عنوان مواد سیاسی برای خود استفاده کرده‌اند، گفت: «همه قدرت‌ها با یک استراتژی برنامه‌ریزی‌شده برخورد کردند. سیاست کثیفی در قبال سوریه در حال انجام است. این دولت ترکیه و دولت دمشق بودند که اولین بار این سیاست کثیف را اجرا کردند. کشورهای اروپایی قبلاً از نظر لجستیک و پول به دولت ترکیه کمک کرده بودند. دولت ترکیه در سال‌های ۲۰۱۱-۲۰۱۲ اردوگاه‌هایی را در نزدیکی مرز ایجاد کرد و زیرساخت‌ها را برای مهاجرت بزرگ آماده کرد. در واقع، اصل این طرح این بود که مردم محلی را از منطقه ناچار به مهاجرت کرده و سپس مردم خارج از منطقه را به اینجا منتقل کنند تا یک تغییر جمعیتی اساسی در منطقه ایجاد کنند. این طرح از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ آغاز شد و تا سال ۲۰۲۳ ادامه داشت.»
تلاش برای تغییر ساختار جمعیتی
شیخموس احمد با بیان اینکه سیاست کاملا برعکسی پس از سال ۲۰۲۳ دنبال شد، توضیح داد: «چون اروپا به تعداد مورد نظر رسیده است. پس از این، آنها در حال محاسبه چگونگی بازگرداندن مهاجران سوری باقی مانده هستند. این بار آنها می‌خواهند از طریق دولت ترکیه تغییر جمعیتی در منطقه را محقق کنند. ابتدا داعش را از طریق دولت ترکیه در منطقه توسعه دادند و سپس موجی از مهاجرت بیش از میلیون‌ها نفر از طریق دولت ترکیه انجام شد. امروز آنها شروع به محاسبه کردند که چگونه می‌توانند به دولت ترکیه برای بازگرداندن این آوارگان کمک کنند. پس این چرخش‌ها به چه سویی اتفاق خواهند افتاد؟ این اتفاق برای مناطق تحت اشغال دولت ترکیه خواهد افتاد. آنها را در عفرین، گری‌سپی و سرکانیه اسکان خواهند داد. اکنون با کمک قطر، کویت و برخی نهادهای فلسطینی در این مناطق شهرهایی برای افرادی که از خارج خواهند آورد و اهل این منطقه نیستند، ایجاد می‌شود. وزیر کشور ترکیه اعلام کرد که صد هزار نفر در سال ۲۰۲۳ به سوریه بازخواهند گشت. این صد هزار نفر در طول جنگ از حماه، حمص، دمشق و حلب به ترکیه مهاجرت کردند. دولت ترکیه آنها را پس می‌فرستد و در عفرین، سرکانیه و گری‌سپی اسکان می‌دهد. این افراد داوطلبانه بر نمی‌گردند. آنها با زور و تهدید اخراج می‌شوند. دولت ترکیه این بازگشت‌ها را با کمک اروپا انجام می‌دهد. لبنان همچنین خواهان اخراج پناهجویان سوری است. دولت دمشق نیز می‌گوید آنها را نمی‌پذیرد. این یک سیاست بسیار کثیف و خطرناک است.»
سازمان ملل کار خود را انجام نمی دهد
احمد با بیان اینکه پناهجویان اخراج شده توسط کشورهایی مانند عراق و لبنان به شمال و شرق سوریه اعزام شده‌اند، گفت: «آنها اهل منطقه ما نبودند. ما به عنوان اداره خودمدیریتی گفتیم که می‌توانیم با کمک سازمان ملل متحد (سازمان ملل) به آنها کمک کنیم تا به مناطق خودشان بروند. این تعداد ممکن است در آینده حتی بیشتر شود. در حال حاضر تعداد زیادی پناهجو و اردوگاه در مناطق شمالی و شرقی سوریه وجود دارد. به همین دلیل، ایجاد کمپ‌های جدید در اینجا و رفع نیازهای آنها برای کسانی که دوباره می‌آیند برای ما چالش برانگیز خواهد بود. متأسفانه تاکنون هیچ مذاکره‌ای با سازمان ملل، دولت لبنان و دولت عراق در مورد عبور این پناهجویان صورت نگرفته است. ما به عنوان اداره خودمدیریتی با برخی از نهادها در روژاوا و برخی از نمایندگان سازمان ملل در روژاوا گفتگوهایی داشتیم. ما گفتیم که در شرایطی نیستیم که از پناهجویانی که در دوره آینده از عراق، لبنان یا جاهای دیگر عبور می‌کنند استقبال کنیم، زیرا خود روژاوا نیز تحت تحریم است. از این نظر، ما در مورد اینکه چه کاری می‌توانیم با هم برای این پناهندگان انجام دهیم، بحث‌هایی داشتیم. موضوع پناهندگان در هر کجا که اتفاق بیفتد، کاملا به سازمان ملل بستگی دارد. هنگامی که تصمیم یا وضعیت متفاوتی در مورد پناهندگان ایجاد می‌شود، باید به نهادهای وابسته به سازمان ملل منتقل شود. سازمان ملل در حال حاضر نهادهایی در سراسر جهان دارد. زمانی که کشوری قصد اخراج پناهندگان را دارد، ابتدا باید با سازمان ملل این کار انجام شود. پس از آن، سازمان ملل پناهندگان را با توجه به وضعیت امنیتی و موقعیت منطقه‌ای که پناهندگان به آن فرستاده می‌شوند یا محل اسکان آنها قرار می‌گیرد، قرار می‌دهد. اکنون منطقه امن یا منطقه‌ای که در آن ثبات در سوریه تجربه می‌شود، شمال و شرق سوریه است. عراق، لبنان و ترکیه این پناهجویان را بدون تماس با سازمان ملل اخراج می‌کنند. دولت ترکیه صدها هزار نفر را بدون اطلاع نهادهای سازمان ملل برمی‌گرداند. اکنون پناهندگان فرستاده شده باید به سرزمین‌های خودشان که از آنجا مهاجرت کرده‌اند بازگردند. تغییر جمعیتی با قرار دادن آنها در مکان‌های دیگران امکان‌پذیر نیست. این وظیفه سازمان ملل است اما به وظایف خود عمل نمی‌کند.»
سازمان ملل فقط در حال نظاره است
احمد با اشاره به اینکه سازمان ملل، نهادهای بین‌المللی و دولت‌ها به وظایف انسانی و قانونی خود عمل نکرده‌اند، گفت: «سوریه از وضعیت جنگ داخلی خارج شده است. از خارج به سوریه حمله می‌شود. حمله دولت ترکیه به این سرزمین‌ها با هواپیماهای جنگی و پهپادها خلاف قوانین بین‌المللی است. هیچ موضعی تاکنون مطرح نشده است. دولت ترکیه افراد دیگری را در مناطق اشغالی و مناطق کوردنشین اسکان می‌دهد. این در واقع خودبه‌خود یک تغییر جمعیتی است. آنها با حمله به مناطق روژاوا می‌خواهند مردم آنجا را ناچار به مهاجرت کنند و افرادی را که از جاهای مختلف آورده‌اند در آنجا اسکان دهند. هدف در اینجا الحاق زمین‌های تحت تصرف خود است. آنها می گویند: "از حلب تا موصل و کرکوک سرزمین اجدادی ماست و ما باید آنها را پس بگیریم".»
سازمان ملل متحد باید کمک و حمایت کند
احمد با تاکید بر اینکه موضوع آوارگان و پناهندگان باید جدی گرفته شود، گفت: «آوارگانی هستند که به زور از مناطق اشغالی در روژاوا خارج شده‌اند. کارها و اقداماتی مطرح است که باید انجام شود تا آنها به مکان‌های خود بازگردند. در واقع، استراتژی اولیه نیروهای سوریه دموکراتیک (ق‌س‌د) آزادسازی این مکان‌ها و بازگرداندن این افراد به خانه‌هایشان است. با این حال، تا زمانی که این اتفاق نیفتد، این پناهندگان باید مورد حمایت و کمک سازمان ملل قرار گیرند و مطالعات لازم در سطح بین‌المللی انجام شود تا اطمینان حاصل شود که این افراد به زور از کشور خارج شده‌اند. علاوه بر این، ده‌ها هزار پناهنده عراقی در اردوگاه‌های هول و روژ هستند. اقداماتی از سوی دولت عراق برای این منظور انجام شده است، اما مکانیسم پذیرش بسیار کند عمل می‌کند. سالها طول می‌کشد تا همه پناهندگان از آنجا بگذرند. باز هم شهروندان ۵۷ کشور اروپایی در هول هستند. برخی از آنها برخی از شهروندان خود را نیز با خود بردند، اما آنها نیز بسیار کند عمل می‌کنند. از سوی دیگر، اردوگاه‌هایی در دیرالزور، رقه و تبقه وجود دارد که پناهجویان مهاجر از سوریه در آنجا اقامت می‌کنند. آنها باید به مناطق خود بازگردند، اما باید شرایط لازم برای این امر فراهم شود. ما نمی‌توانیم آنها را به زور خارج کنیم. بحران سوریه باید از نظر اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و نظامی حل شود. علاوه بر همه اینها، اکنون مشکل بازگشت شهروندان سوری که به کشورهای منطقه و کشورهای اروپایی مهاجرت کرده‌اند نیز وجود دارد. این به خودی خود یک مشکل برای اداره خودمدیریتی است. صدها هزار پناهنده سوری در عراق و لبنان هستند. میلیون‌ها پناهنده در سراسر جهان پراکنده شده‌اند. ما به عنوان اداره خودمدیریتی در حال بحث هستیم که در صورت موج مهاجرت به مناطق خود چه کاری می‌توانیم انجام دهیم. با این حال، وظیفه اصلی سازمان ملل این است که در هر جایی که پناهنده وجود دارد، حمایت مالی و قانونی ارائه کند. متأسفانه از میان ۱۷ اردوگاه پناهندگان در شمال و شرق سوریه، سازمان ملل تنها ۵ اردوگاه را به رسمیت می‌شناسد. ۱۲ اردوگاه سهمی از کمک‌های دریافتی ندارند. همچنین کمک‌ها از طریق دمشق می‌آید. این باعث می‌شود که کمک‌های دریافتی به همه پناهندگان نرسد. ابتدا باید دروازه تل‌کوچر باز شود و کمک‌ها از اینجا عبور کنند. بروکسل نباید سهم خود از پناهجویان شمال و شرق سوریه را به مناطق دیگر بفرستد. نمایندگان سازمان ملل در منطقه ما باید راه‌حلی بیابند.»
