هنگامی که دولت ترکیه در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸ اشغالگری خود را به عفرین آغاز کرد، مفیده کوتو پس از ۵۸ روز مقاومت برای دومین بار مجبور به مهاجرت شد. مفیده کوتو سعی کرد در شهبا مستقر شود، اما در ۲۹ نوامبر ۲۰۲۴ به دلیل حملات دولت ترکیه و تبهکارانش موسوم به SNA، مجبور شد دوباره مهاجرت کند. مفیده کوتو اکنون در تلاش است تا زندگی جدیدی برای خود در قامشلو بسازد.

«ما قدرت و اتحاد مردم عفرین را دیدیم»

مفیده کوتو اهل شهرستان بلبله از توابع عفرین بود. زندگی آنها در بلبله بسیار خوب بود. آنها زندگی آرام و بدون جنگ و درگیری داشتند. مفیده کوتو با خبرگزاری فرات (ANF) در مورد زیبایی عفرین و درد مهاجرت آنها از عفرین صحبت کرد و گفت: «زمانی که در عفرین بودیم در تمام جنبه‌های زندگی خود را مدیریت می‌کردیم. سرزمین ما عفرین اراده ما بود. همچنین آرزوی ما ایجاد برابری بین خود و در آغوش گرفتن همه ملت‌ها بود. من به عنوان معلم در شورای آموزش و پرورش عفرین کار می‌کردم. شادی ما در عفرین قابل سنجش نبود. ما مانند زندگی در عفرین زندگی خوبی نخواهیم داشت و جز عفرین زندگی دیگری نداریم. شادی ما در عفرین برای ظالمان قابل هضم نبود، بنابراین آنها با همه روش‌های کثیف خود می‌خواستند خاک ما را از دست‌مان دربیاورند. یک شب کنار هم نشسته بودیم که ناگهان صدای توپ و گلوله آمد. در آن زمان حمله به بلبله شدید بود و مجبور شدیم به مرکز عفرین حرکت کنیم. ما نزدیک به دو ماه در مرکز عفرین ماندیم، اما در این دو ماه شاهد مقاومت، عزم، همبستگی و فداکاری در تک تک شهروندان عفرین بودیم. حقیقت این است که خروج از عفرین برای ما آسان نبود، زیرا عفرین برای ما زندگی بود. یعنی هر چقدر بگوییم نیرو و اراده داشتیم و قوی بودیم، اما دشمن ما را به مهاجرت واداشت.»

«زندگی ما در عفرین ویران شد، در شهبا آن را احیا کردیم»

مفیده کوتو در ادامه سخنان خود با بیان اینکه وقتی پس از ۵۸ روز مقاومت از عفرین مهاجرت کردند، به شهبا، شیخ مقصود و تل‌رفعت روی آوردند و از سختی‌ها و مقاومت مردم عفرین گفت: «زمانی که دشمن ما را از عفرین آواره کرد؛ ما خیلی سختی کشیدیم. چون نمی‌دانستیم تا کجا پیش خواهیم رفت. همه چیز را در عفرین جا گذاشتیم و به تل‌رفعت آمدیم. در ابتدا وارد روستاهای تل‌رفعت شدیم و خانه‌های ویران شده آن شهروندان را دیدیم. این به ما اجازه داد تا نیروی جدیدی را در درون خود احیا کنیم و اراده و اصرار زندگی را در قلب خود بکاریم. ما در تل‌رفعت ساکن شدیم، چون من بچه داشتم و بسیار کوچک بودند، مجبور شدیم زندگی جدیدی را در تل‌رفعت بسازیم. ما با اراده و امید به بازگشت به عفرین به زندگی خود ادامه دادیم. همچنین همه چیز را مانند عفرین ساختیم، مؤسسات و تأسیسات ما افتتاح شد. هیئت آموزشی و مدارس ما برای آموزش به بچه‌ها باز شد. می‌توانم بگویم که ما عفرین بزرگ را پشت سر گذاشتیم اما عفرین کوچکی را در شهبا ساختیم. جای واقعی اجدادی ما عفرین است، اما بعد از عفرین، شهبا محل زندگی ما شد. بچه‌های ما که در عفرین بزرگ نشدند همیشه می‌گفتند درست است که ما عفرین را ندیده‌ایم اما شهبا جای ماست. این به تنهایی می‌تواند به این معنا باشد که چقدر با شهبا ارتباط داشتیم. زندگی ما که در عفرین تباه شد، دوباره در شهبا آن را احیا کردیم. وقتی به شهبا رفتیم هیچ کس آنجا نبود، طبیعت آنجا خشک شده بود، اما وقتی وارد آنجا شدیم، هر مادر، پدر و زن عفرینی اطراف خود را سرسبز کرد، شهبا از یک نسل‌کشی طبیعی حفاظت شد.»

«مهاجرت در شهبا نیز آغاز شد»

مفیده کوتو در مورد مهاجرت دومی که برایشان اتفاق افتاد، گفت: «ما درگیر کار بودیم، چیزی نمی‌دانستیم، اما رفقای‌مان گفتند حدود دو ساعت دیگر پیش شما هستیم، شما باید از شهبا حرکت کنید. حیرت‌زده شدیم، اینکه کجا برویم و چگونه برای خودمان زندگی دیگری داشته باشیم. عفرین کوچک‌مان (شهبا) را بدون برداشتن هیچ چیز رها کردیم و بار دیگر زخم دلمان تازه شد. شهبا خاطرات خیلی خوبی برایمان به یادگار گذاشت، درست است که به سختی زندگی می‌کردیم، اما با وجود آن اراده‌مان نشکست، شهبا را به عفرینی برای خود تبدیل کردیم. درست است که ما به مادیات وابسته نیستیم، اما زندگی را دوست داریم. همیشه دوست داریم طبیعتمان سرسبز باشد، برایمان درختانی که در شهبا کاشتیم، خاطره شد. در آن شب تاریک ما را از محل زندگی خود بیرون کردند و نمی‌دانستیم کجا می‌رویم. ترسی که از مهاجرت در شهبا دیدیم، در مهاجرت از عفرین ندیدیم. ما در عفرین مقاومت کردیم اما در شهبا نتوانستیم کاری انجام دهیم. با کمک نیروهای ق‌س‌د بدون هیچ آسیبی از شهبا خارج شدیم. وقتی به مناطق اداره خودمدیریتی رسیدیم، کمی خیال‌مان راحت شد، چون گفتیم به جای امنی رسیدیم. چند روز بیرون می‌خوابیدیم، می‌توانم بگویم که سنگ سخت هم تحمل سختی‌هایی که مردم عفرین تجربه کردند را ندارد. زمانی که ما برای خودمان زندگی می‌ساختیم، دشمنان زندگی ما را تباه می‌کردند. برای اداره خودمدیریتی این کار آسان نبود و هم یک درد و هم یک بار بسیار سنگین بود. در یک شب نزدیک به ۲۰۰۰۰۰ خانواده وارد شمال و شرق سوریه شدند. امکانات اداره برای اسکان این مهاجران کافی نبود؛ ابتدا در مدرسه‌ای در رقه اقامت داشتیم، اما به دلیل تعداد زیاد شهروندان، تعدادی از مهاجران را به سمت جزیر آوردند.»

«ما باید همیشه عفرین را احیا کنیم»

مفیده کوتو با بیان اینکه کمک‌های ارائه‌شده از سوی اداره خودمدیریتی به مردم شهبا کم نیست، مهم‌ترین چیز این است که مردم عفرین را در آغوش گرفته و در مکانی امن قرار دادند، در ادامه سخنان خود گفت: «اداره خودمدیریتی با تمام توانش از ما صیانت و به ما کمک کرد. ما به عنوان مردم عفرین که آواره شده بودند، سریعتر ساکن شدیم. همه اینها به یمن کمک اداره خودمدیریتی است. ما الان در یک خانه نشسته‌ایم. ما کوردها خواهان گسست بین ملت‌ها نیستیم و همیشه خواهان خواهری-برادری مردم هستیم، اما مردمان دیگر نباید این ظلم را بپذیرند و باید با ما متحد شوند. در پایان می‌خواهم بگویم که اراده ما نباید شکسته شود و باید بیشتر تقویت شود. ما باید با مقاومت خود عفرین و شهبا را پس بگیریم. ما باید به کار خود ادامه دهیم. همچنین ماندن مردم عفرین در سوریه نوعی مقاومت است. همچنین ما باید همیشه عفرین را در ذهن فرزندان‌مان زنده نگه داریم و نگذاریم فراموش شود، زیرا مکان واقعی ما، عفرین خواهد بود نه جای دیگری.»