در روستای جارودی در شهر دریک در روژاوا، بازی انگشتر یک کاراکتر سنتی دارد. روستای جارودی شامل ۴۵ خانوار با ۲۰۰ نفر جمعیت است. این روستا از راه کشاورزی و دامداری امرار معاش می‌کند. سیستم کومون برای آنها اجتناب‌ناپذیر است. بنابراین با عقل سلیم خود را مدیریت می‌کنند. در مدرسه شهید زنار ۷ معلم برای ۵۰ دانش‌آموز وجود دارد. در روستا تحصیل تا کلاس ششم ادامه دارد. در روستای جارودی که دارای فرهنگ و تاریخ غنی است، یکی از چیزهایی که بیشتر مردم را به خود جذب می‌کند، بازی انگشتر است.

این بازی در ۲ تیم انجام می‌شود که هر تیم ۱۰ نفره می‌باشد. در هر دو تیم با تجربه ترین فرد به عنوان «پیرک» انتخاب می‌شود و بازی را هدایت می‌کند و عدالت را اجرا می‌نماید. پیرک مخفیانه انگشتر را به یکی از اعضای تیم می‌دهد که در دستمالی زیر پتویی که روی اعضای تیم پوشیده شده است، پنهان شده است. بازیکن تیم مقابل هم تلاش می‌کند تا بفهمد انگشتر را به چه کسی داده است. بازیکنان همچنین حدس‌های بی‌پایانی برای یافتن انگشتر می‌زنند. هر حدس صحیح نیز امتیاز کسب می‌کند.

اعطای میراث فرهنگی به نسل‌های جدید

 از طریق بازی، هم زمان خوبی سپری می‌شود و هم یک سنت حفظ می‌شود. بنابراین، میراث فرهنگی به نسل‌های جدید جوانان منتقل می‌شود. بازی‌ای که همه اقشار جامعه می‌توانند در آن شرکت کنند، حتی کودکان. بازی انگشتر که از یک طرف هنر تفکر استراتژیک را تقویت می‌کند، نام دستگول را به تیمی که برد بیستم را کسب کرده است، می‌دهد. در یک بازی که تا ۲۰ دور ادامه دارد، می‌توان به طور بی‌پایانی حدس زد. وقتی که به مرحله دستگول رسید، تیم بازنده فقط یک بار باید حدس بزند که انگشتر پیش کیست. در صورت عدم موفقیت، بازی در مرحله ۲۱ به پایان می‌رسد. اگر حدس درست باشد، ۵ امتیاز از تیمی که به امتیاز بیستم رسیده است کم می‌شود. اینگونه بازی ادامه می‌یابد.

بازی انگشتر به افراد کمک می‌کند تا احساسات یکدیگر را درک کنند و به اشتراک بگذارند. همچنین به هنر همدلی برای موفقیت جمعی کمک می‌کند. در بازی انگشتر که هنر حرکت با هم را تقویت می‌کند، نیاز به حمایت برای موفقیت مشترک را نشان می‌دهد. مردم جارودی نیز مرتب گرد هم می‌آیند و حمایت خود را تقویت می‌کنند.