نیازهای پنج کمپ در کانتون‌های عفرین و شهبا که هزاران نفر در آن زندگی می‌کنند توسط اداره خودمدیریتی تامین می‌شود. سازمان‌های کمک‌رسانی بین‌المللی در مقابل شرایط سخت خلق سکوت کرده و بی‌تفاوت هستند.
از سال ۲۰۱۸ آوارگان عفرینی عمدتاً در پنج کمپ در کانتون شهبا-عفرین اقامت دارند. در کمپ مقاومت ۷۰۲ خانوار، ۲ هزار ۷۷۲ نفر، در کمپ سردم ۹۰۴ خانوار، ۳ هزار و ۷۷۴ نفر، در کمپ عفرین ۱۲۲ خانوار، ۴۹۸ نفر، در کمپ بازگشت ۱۴۵ خانوار، ۵۸۴ نفر و در کمپ شهبا ۱۰۴ خانوار و ۴۶۶ نفر زندگی می‌کنند. مرکز هلال احمر ۲ بوستان، بازارچه، کتابخانه، دبستان، مدرسه راهنمایی و مدرسه‌ای برای دانش آموزان دبیرستانی در اردوگاه مقاومت ایجاد کرده است. در این مدارس هم افراد کمپ و هم افراد روستاها و نواحی اطراف در آموزش شرکت می‌کنند. کمپ سردم دارای ۲ پارک، مرکز هلال احمر، کتابخانه، بازارچه و مدرسه برای دانش آموزان مقطع ابتدایی است. علاوه بر این‌ها، فعالیت‌ها و کنش‌های زیادی مربوط به کانتون، در کمپ سردم برگزار می‌شود.
کمپ عفرین در مقایسه با سایر کمپ‌ها کمی کوچکتر است، بنابراین وابسته به کمپ سردم است. اما سیستم سازماندهی مانند سایر کمپ‌ها اجرا می‌شود. اردوگاه‌های بازگشت و شهبا، واقع در منطقه شِروا، توسط مجلس شِروا سازماندهی شده است. تمامی مؤسسات در کانتون عفرین-شهبا مراکز خود را در پنج کمپ تشکیل داده‌اند. همچنین کمپ‌ها خود را از طریق سیستم کمون‌ها و شوراها سازماندهی می‌کنند.
مصطفی حسن رئیس مشترک هیئت اجتماعی کانتون عفرین-شهبا از سختی‌ها و مشکلات در کمپ‌های پنج گانه صحبت کرد.
مصطفی حسن گفت که در سال ۲۰۱۸ پس از حمله دولت اشغالگر ترکیه به عفرین و مجبور کردن مردم به مهاجرت به سمت شهبا، ۵ کمپ ساخته شد و گفت: «در آن زمان خلق ما بیرون و در مزارع زندگی می‌کردند، خلق بسیار آشفته و پریشان شده بودند. ما تصمیم به ساختن کمپ در آن شرایط سخت گرفتیم. در ابتدا از نهادهایی که به آوارگان کمک می‌کنند درخواست کمک کردیم. بدون شک به دلیل سیاست اشغال و نسل‌کشی، خلق عفرین به شهبا کوچ کردند. درخواست‌های ما علیه طرح‌های فراری دادن جمعیت از شهبا بی‌نتیجه ماند و بنابراین اداره خودمدیریتی با امکانات خود وارد عمل شد. اما شرایط جغرافیایی شهبا مناسب نبود. از یک سو تحریم دولت دمشق و از سوی دیگر حملات تبهکاران دولت ترکیه ادامه یافت. سازماندهی تحت تحریم و حمله کار آسانی نبود. در ابتدا کمون‌ها و شوراهایی را برای کمپ‌ها ایجاد کردیم. تعداد خانواده‌ها مشخص شد و سعی کردیم با توجه به جمعیت تدارکات را تامین کنیم.»
مقاومت در برابر حمله و تحریم
مصطفی حسن اعلام کرد که شرایط کمپ‌ها در آن وضعیت از دو جهت حائز اهمیت بود؛ یکی بحث مقاومت خلق، صیانت از اراده و سرزمین خود بود و دیگری بحث ادامه سیاست‌های نسل‌کشی. مصطفی حسن گفت: «اگر ۵ کمپ فعلی را در مقایسه با سایر کمپ‌ها ارزیابی کنیم، سازماندهی کمپ‌های ما بسیار قوی است. اما اگر خلق از نظر تامین نیازهای روزمره ارزیابی شوند با توجه به اینکه کانتون منطقه وسیعی ندارد، فرصت‌های شغلی کمی وجود دارد. از نظر تامین نیازهای روزانه، ما غیر از حمایت‌های اداره خودمدیریتی گزینه دیگری نداریم. هیچ سازمان امدادی از آن حمایت نمی‌کند. اداره خودمدیریتی با منابع محدودش و همچنین برخی از داوطلبان وطن‌دوست کمک می‌کنند. زندگی به همین منوال ادامه دارد. حمایت‌های لجستیکی یک بار در ماه برای خانواده‌های حاضر در کمپ از طرف هیئت مددکاری اجتماعی ارائه می‌شود. اما این کافی نیست.
باید فرصت‌های شغلی را در اختیار خلق قرار دهیم. کانتون منطقه مناسبی برای اجرای پروژه‌های جدید است اما به دلیل تحریم نمی‌توانیم با کانتون‌های دیگر ارتباط برقرار کنیم. به دلیل تحریم نمی‌توانیم ابزار لازم برای اجرای پروژه را داشته باشیم. به همین دلیل بیکاری وجود دارد. از زمستان ۲۰۲۳ به بعد، اجازه ورود گازوئیل را نداده‌اند در حالی که منبع مهم انرژی برای کانتون است. آنها می‌خواهند با کمبود گازوئیل، هرج و مرج و بحران ایجاد کنند. آنها می‌خواهند با گذاشتن خلق در سرما، ایجاد گرسنگی و مسدود کردن تجهیزات بهداشتی و داروها بر مردم فشار بیاورند.»
در زمانی که بحران آب وجود داشت، یونیسف آب را قطع کرد
مصطفی حسن به موضوع امنیت، آب، برق و بهداشت در کمپ‌ها اشاره کرد و مشکلات ناشی از حمله و تحریم را یادآور شد. مصطفی حسن گفت: «سیستم امنیتی داخلی ما بسیار قوی است، اما دولت اشغالگر ترکیه هر روز به اطراف کمپ‌ها حمله می‌کند. چون کمپ‌ها با چادر ساخته شده است، امنیت خلق ما در خطر است. توپ‌هایی که به مرزها برخورد می‌کنند آسیب جدی به خلق وارد می‌کنند. چادرهای نایلونی نمی‌توانند به عنوان سرپناه برای خلق استفاده شوند. در نتیجه حملات، تکه‌های توپ‌ها در کمپ‌ها پراکنده می‌شوند.
خسارت مادی و معنوی رخ می‌دهد، کودکان مجروح می‌شوند، افراد مسن آسیب می‌بینند. ما می‌توانیم روزانه فقط سه ساعت برق کمپ‌ها را تامین کنیم. متاسفانه شرایط مناسبی برای تامین برق بیشتر کمپ‌ها وجود ندارد.
یونیسف آب کمپ‌ها را تامین می‌کرد اما بودجه را بهانه کرد و توزیع آب را متوقف کرد. در حال حاضر آب مورد نیاز کانتون از طریق چاه تامین می‌شود. این آب از طریق تانکرها بین مردم توزیع می‌شد. چاه‌های آب خارج از کمپ‌ها هستند، در زمانی که مشکل آب وجود داشت، این تصمیم یونیسف باعث شد ساکنان کمپ‌ها بیش از پیش متضرر شوند. به همین دلیل ما تمام توان خود را به کار گرفتیم، اما با این وجود نیاز آب حل نشده است. در کانتونی که آب کم است، مشکل بهداشتی وجود دارد. کمبود آب و شروع فصل پاییز باعث گسترش بیماری می‌شوند. ما به داروی بیشتری نیاز خواهیم داشت. عدم دسترسی به دارو به تنهایی در کانتون یک مشکل جدی است.»
مصطفی حسن از سازمان‌های کمک رسانی به مهاجران کمک خواست و گفت: «آنها باید از مردم عفرین محافظت کنند، سرزمین آنها اشغال شده است. نهادهایی که مدعی کمک به آوارگان هستند باید مراقب مردم عفرین در شهبا باشند. مردم عفرین تا آزادی سرزمین خود زیر خیمه خواهند بود. هر چه می‌خواهد پیش بیاید، ما به مبارزه ادامه می‌دهیم.»
