میزبانی خانه مادری‌اش برای جلسه‌های مخفیانه و عکس مظلوم دوغان، اساس هویت میهن‌دوستی و جستجوی زندگی جیهان علی را تشکیل داد. جیهان علی (۲۸ ساله) زن جوانی بود که در سال ۲۰۱۵ به انقلاب روژاوا پیوست و در صفوف ی‌پ‌ژ مجروح شد. پس از سفر پنج ساله خود در ی‌پ‌ژ، او سفر جدیدی را برای آزادی جامعه در سال ۲۰۲۴ آغاز کرد و در کار کمیته آموزش کنگره استار شرکت کرد. حالا او به این شکل به مبارزه خود ادامه می‌دهد.

جیهان علی در سال ۱۹۹۶ در روستای دیگورکایا از توابع شهر دِرک به دنیا آمد. جیهان که در سایه مادرش با جنبش آزادی کوردستان آشنا می‌شود، اینگونه آن دوران را تعریف می‌کند: «میهن‌دوستی خانواده از فداکاری مادرم به مبارزات آزادی کوردستان ناشی می‌شود. یک عکس در خانه ما بود. همیشه از مادرم می‌پرسیدم این کیست؟ چون چنین فردی در خانواده ما وجود نداشت. من بچه کنجکاویی بودم، مادرم به من نمی‌گفت که صاحب این عکس کیست. او می‌گفت:' کمی که بزرگ‌تر شدی بعد به تو می‌گویم.' رفقا هم به خانه ما می‌آمدند.

من متوجه نمی‌شدم چه اتفاقی می‌افتد؛ اما چون مادرم بیمار بود به من می‌گفت که باید به کدام خانه‌ها بروند و من رفقا را به آن خانه‌ها می‌بردم. جلساتی برگزار می‌کردند. البته من هنوز در این فکر بودم که شخصی که در تصویر است کیست؟ مدام از مادرم می‌پرسیدم. مادرم نه گفته بود که به عنوان رفیق به خانه می‌آیند و نه این که عکس مظلوم دوغان است. در مورد آنها می‌گفت:' اینها عمو و دایی‌های تو هستند.' و اینگونه از شناساندن آنها ممانعت می‌کرد. چون رژیم بعث می‌خواست از طریق بچه‌ها اطلاعات بگیرد. به همین دلیل مادرم نمی‌گفت آنها چه کسانی هستند. البته با گذشت زمان کنجکاوی‌ام بیشتر شد و در جلسات هم شرکت می‌کردم. با مشاهده صحبت‌ها در جلسات، رفقا را شناختم و مادرم گفت که این عکس مظلوم دوغان است و از مبارزات او گفت.»

در سال ۲۰۱۵، او به صفوف ی‌پ‌ژ می‌پیوندد

جیهان علی انقلاب روژاوا را یک فرصت بزرگ می‌داند. او آزادی کوبانی را در سال ۲۰۱۵ مانند آزادی زنان می‌بیند و خاطرات کودکی‌اش از جلوی چشمانش می‌گذرد و تصمیم می‌گیرد به همراه خواهرش خَزال علی به صفوف ی‌پ‌ژ بپیوندد. جیهان علی که هیجان انقلاب روژاوا را تجربه کرده است، شور و شوق خود را اینگونه بیان می‌کند: «کوبانی آزاد شد و جنگ در برخی شهرها هنوز ادامه داشت. نزدیک‌ترین رفیقم دلژین در تل‌حمیس به شهادت رسید. حقیقت سوزان جنگ و میهن‌دوستی خانواده بر من تاثیر داشت. من و خواهرم داشتیم نقشه می‌کشیدیم.

می‌گفتیم در این مسیر شهادت و مجروحیت و جدا شدن وجود دارد. اما ما مصمم بودیم. من و خواهرم بی‌ترس و بی‌تردید دست همدیگر را گرفتیم و به مقر ی‌پ‌ژ رفتیم. دوره آموزش مقدماتی، دوره‌ای بود که تاثیر زیادی روی من گذاشت و پایبندی مرا تقویت کرد. وقتی به حقیقت رهبری، مسئله خانواده، زن و جامعه، مبارزه و جنبش زنان گوش می‌دادم، متوجه شدم که شخصیتم در حال تغییر است. دنیای جدیدی برای من ایجاد می‌شد. وقتی به روزهای جلسات فکر می‌کنم که مادرم پنهانی زنان و مردان را دور هم جمع می‌کرد، اجتماع ده‌ها زن و تحصیل آنها مایه شادی و امید بود.

به مدت ۵ سال در صفوف ی‌پ‌ژ حضور داشت

در سال ۲۰۱۵، پس از کارزار تل‌حمیس، کارزار هول آغاز شد. حداقل در مرحله تل‌حمیس تجربه کسب کرده بودم. من و خواهرم هنوز با هم بودیم. راستش ما به هم گفتیم درست نیست با هم بمانیم اما نمی‌خواستیم از هم جدا شویم. به پایان کارزار هول رسیدیم. هول از وجود تبهکاران پاکسازی شد. با این حال، خانه‌هایی که تبهکاران به عنوان پایگاه استفاده می‌کردند، باید بررسی می‌شد. به مرحله نهایی رسیدیم. فقط دو سه خانه باقی مانده بود. یک بمب بزرگ در حین بازرسی در یک خانه منفجر شد. قوی‌ترین مکانیسم دفاعی تبهکاران، فعالیت‌های سابوتاژی (بمب‌گذاری) بود. هم در دفاع و هم در حمله از آن استفاده می‌کردند.

یک بمب بزرگ جلوی خانه کار گذاشته بودند. وقتی در باز شد، بمب منفجر شد. به هوش بودم که بمب منفجر شد و هر کدام از ما به یک طرف پرتاب شده بودیم؛ اما رفقای مجروح می‌گفتند «مقاومت زندگی است.» ما بشدت مجروح شدیم و مقاومت رفقا و شعارها روی من اثر گذاشت. آنها با وجود درد شعارهایی سر دادند. همین شعارها باعث شد در آن لحظه به خودم بیایم و تسلیم نشوم. شهادت رفقایم و مقاومت مجروحین باعث شد با وجود مجروحیت شدید در صفوف ی‌پ‌ژ بجنگم. من تا سال ۲۰۲۱ در ی‌پ‌ژ ماندم. به دلیل مشکلات سلامتی، سه سال است که در یک روند درمان هستم.

«ما سازماندهی را قوی‌تر خواهیم کرد»

جیهان علی پس از سه سال در فعالیت‌های کمیته آموزش کنگره استار شرکت کرد. جیهان علی که به مبارزه خود با فعالیت‌های آموزشی ادامه می‌دهد، سخنان خود را با این جملات ادامه داد: «من مدت زیادی در نیروهای نظامی بودم، هرگز در فعالیت‌های اجتماعی شرکت نکردم، اما آماده خدمت در تمام عرصه‌های آزادی هستم. من متوجه شده بودم که مبارزه فقط محدود به قدرت بدنی نیست. به معنای جنگ و مبارزه دست یافته بودم. می‌دانستم که بدون جنگ آزاد نمی‌شویم، اما یکی از جنبه‌های انقلاب، خودسازماندهی بود. جایی که فعالیت‌های خودسازماندهی وجود دارد، رهبری نیز وجود دارد. من برای آزادی زنان، آزادی و روشنفکری اجتماعی به انقلاب خدمت می‌کنم. می‌خواهم مثل شهید سارا، شهید بریتان و زیلان یک زن مبارز باشم. هر بار که مبارزه آنها را می‌خوانم و گوش می‌دهم، احساس قوی‌تر بودن می‌کنم و می‌خواهم قوی‌تر در زندگی آنها شرکت کنم. مبارزه هر یک از آنها اراده من را تقویت می‌کند.»