دولت ترکیه و تبهکارانش در سال ۲۰۱۸ منطقه عفرین را اشغال کردند و ساکنان آن را مجبور به مهاجرت از زادگاه و مناطق خود نمودند. سپس عملیات تغییر جمعیتی منطقه را آغاز کردند. دولت ترکیه هر روز تمام روستاها و مناطق شهبا را بمباران می‌کند و مستقیماً غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهد. از این رو، ساکنان عفرین در مقابل این اشغالگری، نیرویی به نام نیروهای رهایی‌بخش عفرین (HRE) را تشکیل دادند. در این باره وکیل جبرائیل مصطفی با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد.

مصطفی با بیان اینکه نیروهای رهایی‌بخش عفرین بر اساس توافقات، قوانین، هنجارها و اخلاقیات بین‌المللی مشروع است، گفت: «بر اساس توافقات بین‌المللی و استناد به کنوانسیون ۱۹۴۵ سازمان ملل، حق دفاع از خود یک حق مقدس و حمایت شده است. بنابراین بر اساس توافق سازمان ملل، می‌بینیم که منطقه عفرین توسط دولت ترکیه و گروه‌های وابسته به آن اشغال شده است، این اشغال تنها محدود به کنترل منطقه عفرین نبود، بلکه پروژه‌هایی برای گسترش اشغالگری دولت ترکیه وجود داشت.

پس از آواره شدن ساکنان عفرین از سرزمین خود، تهدیدات دولت ترکیه و تبهکارانش علیه مناطق شهبا برای اشغال ادامه یافت. بنابراین به دلیل وجود تهدید مستقیم برای مردم عفرین که در شهبا و همچنین در عفرین باقی مانده بودند، نیروهای رهایی‌بخش عفرین بر اساس توافقات بین‌المللی و به ویژه توافقنامه سازمان ملل تشکیل شد. منشور سازمان ملل متحد بدون استثنا قانون اساسی جامعه بین‌المللی محسوب می‌شود. به دلیل آنکه حق تعیین سرنوشت مقدس است و حق دفاع از خود نیز بر اساس کنوانسیون سازمان ملل مقدس می‌باشد، نیروهای رهایی‌بخش عفرین حق طبیعی حفاظت از مردم خود را دارند و تلاش می‌کنند تا منطقه عفرین تحت اشغال دولت ترکیه را آزاد کنند.»

وکیل جبرائیل مصطفی بیان کرد که نیروهای رهایی‌بخش عفرین در عملیات خود از استانداردها و کنوانسیون‌های درگیری مسلحانه پیروی می‌کند و گفت: «نیروهای رهایی‌بخش عفرین از زمان تاسیس خود هیچ مرکز غیرنظامی را در تمام عملیات‌های خود هدف قرار نداده و هیچ غیرنظامی را نیز در عملیات‌هایش هدف قرار نداده است. نیروهای رهایی‌بخش عفرین مراکز ارتش اشغالگر ترکیه و گروه‌های جنایتکار آن را در تمام عملیات‌های خود هدف قرار داده است.

بر این اساس، تجربیات تاریخی زیادی مانند نیروهای رهایی‌بخش عفرین وجود دارد که در مقابل نیروهای اشغالگر ایستادگی کردند و گروهی مسلح تشکیل دادند تا آزادی خود را تضمین کنند و به مردم خود زندگی امن بدهند. یکی از آنها جنبش آزادیبخش ملی الجزایر است که در قرن گذشته در مقابل نیروهای فرانسوی ایستاد و یک جنبش انقلابی را آغاز کرد. بنابراین، طبق کنوانسیون چهارم ژنو؛ این حق هر ملتی است که سرنوشت خود را تعیین کند و با نیروهای اشغالگر مبارزه نماید».