کارزار ۱۵ اوت که به عنوان نقطه‌عطفی در تاریخ خلق کورد برجسته است، در سال ۱۹۸۴ تحقق یافت. این کارزار فراتر از یک عملیات نظامی، نماد دوره‌ای نیز هست که در آن مردم کورد که در ناامیدی بسر می‌برد، روحیه مقاومت خود را زنده کردند و مبارزه خود را برای هویت ملی تقویت نمودند.

پس از بلاتکلیفی سیاسی و فروپاشی روحی در دهه ۱۹۸۰، مردم روژاوای کوردستان با تغییری که با ورود پ‌ک‌ک به روژاوای کوردستان رخ داد، نقشه راه جدیدی برای خود ترسیم می‌کنند. مردم کورد که به حاشیه رانده شده و زبان و فرهنگ و موجودیتشان به رسمیت شناخته نشده است، با ۱۵ اوت اعتماد به نفسی که داشتند را بازآفرینی کرده و با روحیه بسیج اجتماعی وارد عمل می‌شوند.

با عبدالله شیکاکی نویسنده که در ۱۵ اوت ۱۹۸۴ در روژاوای کوردستان بود، درباره شرایط آن دوره و عواقب آن گفت‌وگو کردیم:

شیکاکی گفت: «بعد از انجام عملیات ۱۵ اوت، رفیق جمال (مراد کاراییلان) بیانیه‌ای در مورد این عملیات به من و چند نفر داد و ما آن را در بین مردم توزیع کردیم. در این بیانیه به اهمیت این عملیات توجه شده بود. گفته می‌شد که با کارزار ۱۵ اوت، برای اولین بار یک ساختار نظامی به نام ه‌رک (نیروهای رهایی‌بخش کوردستان) اعلام شد. این یک نخست بود؛ یک ساختار نظامی در حال شکل‌گیری بود. با طنین عملیات، فضایی که مردم در آن بودند تغییر کرد. فکر نمی‌کنم چنین فضای جشن در کوردستان وجود داشته باشد. این عملیات فضای جشن بی‌سابقه‌ای را ایجاد کرد. شور و شوق و روحیه و هیجان مردم متفاوت بود.

«مردم با روحیه بسیج شرکت کردند»

اگر امروز بتوانیم آن را روژاوای کوردستان بنامیم و اگر در واقعیت روژاوای کوردستانی زندگی می‌کنیم که به حقیقت خود رسیده است، این یکی از نتایج کارزار ۱۵ اوت است. در آن زمان مردم در حالت بسیج کامل بودند و با جان و دل شرکت می‌کردند. محکوم به واقعیت مردمی بود که تاریخشان ویران و تحریف و صدایشان سرکوب شده بود. ناسیونالیسم عربی در سوریه ریشه دوانده بود. فرهنگ کوردی هم در لبه پرتگاه بود. وضعیت غم‌انگیزی که مردم کورد در آن قرار داشتند مانند حکم اعدام یک نفر بود. با ۱۵ اوت مردمی که در آستانه مرگ بودند زنده شدند و پرتو امید کوردها شدند. آنها از رنجی که تجربه کردند پاک شدند و حس ایمان و اعتمادشان قوی‌تر شد. شعار آن دوره «سَرخوبون و آزادی» (استقلال و آزادی) بود و این شعار همیشه بر لبان مردم بود.

«بعد از کارزار، مردم فرزندان خود را به پ‌ک‌ک ملحق کردند»

شیکاکی با بیان اینکه با کارزار ۱۵ اوت، اعتماد مردم به کادرهای پ‌ک‌ک بیش از پیش تقویت شد و مایه افتخار شدند، گفت: «آنها به این نتیجه رسیدند که بزرگتر از کادر پ‌ک‌ک وجود ندارد. به حدی رسیده بود که مردم حاضر بودند جان خود را فدا کنند. واقعیت مردمی بوجود آمده بود که تمام دار و ندارشان را به رفقا می‌دادند. در حالی که مردم فقیری که در فقر زندگی می‌کردند حتی یک روز هم در مورد کمک‌های مالی صحبت نکردند، مردم کمک‌های مالی مختلفی ارائه کردند. وقتی به سال‌های ۱۹۸۶-۱۹۸۷ رسیدیم، مردم روژاوای کوردستان که به این نتیجه رسیده بودند که کمک‌های مالی کافی نیست، شروع به مشارکت دادن فرزندان خود در صفوف پ‌ک‌ک کردند. این مشارکت‌ها نه به صورت مخفیانه، بلکه با اشتیاق بزرگ و با مراسم طبل و سرنا انجام می‌شد.

«شور و مقاومت در عفرین وجود داشت»

عبدالله شیکاکی که در سال ۱۹۸۷ در جشن سالگرد کارزار ۱۵ اوت در عفرین شرکت کرده بود، آن روز را چنین توصیف کرد: «در آن زمان در حلب بودم. قرار بود جشن ۱۵ اوت در عفرین برگزار شود. من برای جشن به عفرین رفتم. آن روز، باران شدیدی می‌بارید. با وجود اینکه شرایط جوی مناسب نبود، جشن برگزار شد و مردم میدان را ترک نکردند. مردم عفرین مردمی متعهد به فرهنگ خود هستند. با لباس ملی خود در این جشن شرکت کرد. با وجود فشارهای رژیم بعث، میدان جشن ترک نشد، ما تا آخر مقاومت کردیم. پس از جشن، حملات، دستگیری و بازداشت صورت گرفت، اما مردم طعم آزادی را چشیده بودند و قصد پا پس‌کشیدن را نداشتند.»

عبدالله شیکاکی که همچنین با اشاره به اینکه چهل و یکمین سالگرد کارزار ۱۵ اوت ۱۹۸۴ باید قویا مورد استقبال قرار گیرد، گفت: «تعهد ما به مبارزه آزادی کورد و کارزار ۱۵ اوت باید در بالاترین سطح باشد. همه باید بتوانند با انجام وظایف و مسئولیت‌های خود نهایت تلاش خود را انجام دهند و بر پیروزی پافشاری کنند.»